Αντίο...

Κόκκινο μελάνι στο χαρτί, αίμα που σταλάζει, δάκρυα, πόνος, λησμονιά.
Γράμματα, καυτές αναμνήσεις ανεξίτηλα σημάδια στο κορμί, χαραγμένα ως το θάνατο πέρα από τη λήθη.
Κοφτερή λάμα, στιγμή που τη ζεις ξανά και ξανά ως το τέλος.
Ζωή σαν παραμύθι, σαν νουβέλα.
Έρως, πόλεμος, ταξίδι, συνάντηση με το Θεριστή, μελαγχολία, λήθαργος.
Δαίμονες κι άγγελοι χορεύουν αδιάκοπα κι ανεξέλεγκτα μέσα στο νου. Σαν πεταλούδες ορμούν στο φως. Σαν πυγολαμπίδες αχνοφέγγουν στο σκοτάδι.
Κουβαλώ στην τσάντα μου ένα πακετάκι όνειρα, σφιχτοδεμένο κι

ερμητικά κλειστό.
Μην τυχόν δραπετεύσει κανένα.
Μην τυχόν θυμηθώ όσα καλά έχω φυλάξει, στο πιο βαθύ και σκοτεινό, καλά κλειδωμένο συρτάρι του μυαλού.
Κανείς ποτέ μην τ' ανοίξει.
Κανείς ποτέ μην τα βρει.

Κανείς ποτέ μην τα μάθει...
Τα μυστικά μου και με δει.
Γερασμένη πόρνη, που' χει ξεφτίσει η θωριά της και περασμένα μεγαλεία ανασκαλεύει, σε μια πόλη - φάντασμα όπου τίποτε ποτέ δεν κινείται, παγιδευμένη.
Αν φύγεις κι εσυ, το μόνο κόσμημα που απέμεινε να φορώ στο λαιμό μου, η γύμνια πια δε θα σκεπάζεται.
Αν φύγω εγώ, η ελευθερία θα χτυπήσει την πόρτα σου, πουλιά που κελαηδούν ανείπωτους και άγνωρους σκοπούς, λουλούδια θα στολίσουν το διάβα σου.
Έφτασε η στιγμή κάποιος να πει πρώτος τη λέξη που μισώ και σαν το διάβολο φοβάμαι.
Θα σε αφήσω να ξεστομίσεις πρώτος "Αντίο.".

Έμαθα, έμαθες, μάθαμε....

Έμαθα ν'αγαπώ τη μοναξιά μου
Και τη σιωπή,
Ένα μπαλκόνι με θέα το Αιγαίο,
Ένα κατακοκκινο γεράνι,
Κι ένα οποιοδήποτε βιβλίο.
Κοίταξέ με!
Μου μοιάζεις...

Έμαθες ν'αγαπας τα παραμύθια και τα άλικα
τριαντάφυλλα,
Το νερό και την αίσθηση της άμμου στα πόδια σου
Σε ατελείωτους περιπάτους στην παραλία,
Έμαθες να αγαπάς και τους ανθρώπους
Κι εκείνοι σε πρόδωσαν.
Έμαθες πια κι εσύ να αγαπάς τη μοναξιά σου.
Τη συνήθισες.
Και τα καλοκαιρινά βράδια με τους έναστρους ουρανούς,
Το φεγγάρι, τις ευχές όταν πέφτουν αστέρια,
Τη βροχή
Και τη σιωπή.
Μάθαμε να ταξιδεύουμε,
Ο καθένας με το δικό του τρόπο.
Σε πρωτοσυνάντησα μα σε γνώριζα χρόνια.
Μοιράστηκα μαζί σου τη σιωπή
Για να μπορείς ν'ακούς τους χτύπους της καρδιάς μου.

Οι δέκα εντολές - Κανονισμός ύπαρξης

• Να θυμηθείς να σκεπάσεις με ένα λευκό σεντόνι τους καθρέφτες του σπιτιού. Να μη βλέπεις στο είδωλό σου την απόγνωση και τη θλίψη στα μάτια - αυτά που ποτέ δε γελούν όσο τρανταχτό κι αν είναι το γέλιο σου.
• Να θυμηθείς πως πρέπει να κρύψεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου τα όνειρα που φοβήθηκες να κυνηγήσεις, τις στιγμές που ξέρεις πως έχασες απ' τη ζωή σου γιατί η αγάπη σε τρόμαξε. Δεν μπορείς να ξεχάσεις, αλλά μπορείς ν'ανοίξεις τα συρταράκια στο βάθος της μνήμης και να καταχωνιάσεις αυτά που μέρα με τη μέρα σε πληγώνουν, σε πονάνε.
• Να θυμηθείς να ελέγχεις με κάθε δύναμη μέχρι την τελευταία ρανίδα ή μέχρι την τελευταία σου ανάσα τις αντιδράσεις και τα συναισθήματά σου. Η ζωή είναι υποχρεωτικό να διέπεται μόνο από την ψυχρή, αποστασιοποιημένη, αντικειμενική λογική. Αν είσαι πραγματικά έξυπνος, ο μόνος στόχος σου πρέπει να είναι η ικανοποίηση των βιοτικών και κοινωνικών αναγκών που σου υπαγορεύει η αρχή της εκάστοτε εποχής.
• Να θυμηθείς πως δε χρειάζεται να σκέπτεσαι ούτε να νιώθεις, παρά μονάχα να ακολουθείς το ρεύμα. Να μη διαφέρεις ποτέ αν δεν επιθυμείς να καταδικάσεις τον εαυτό σου στην αποκλήρωση εκ της ομάδας και την απόλυτη μοναξιά.
• Να θυμηθείς να βλέπεις τον κόσμο τριγύρω σου άσπρο, μαύρο και κατά διαστήματα γκρι γιατί η ζωή δεν διαθέτει χρώματα. Η ζωή και ο κόσμος δεν είναι ουράνια τόξα.
• Να θυμηθείς πως η μουσική ή οποιαδήποτε μορφή τέχνης που μπορεί να σου δημιουργήσει συναισθήματα ή αναμνήσεις, υπάρχει πιθανότητα να επιφέρει σύγχυση, επομένως ταραχή η οποία εαν εξαπλωθεί μπορεί να μεταβληθεί σε χάος και επομένως είναι χρήσιμο να αποφεύγεται συνειδητά.
• Να θυμηθείς πως το μοναδικό όνομα των πραγματικών στόχων οφείλει να φέρει το όνομα ΧΡΕΟΣ. Δεν υπάρχει χρέος προς τον εαυτό σου παρά μόνον αυτό που υπαγορεύεται απο τις ανάγκες του συνόλου.
• Να θυμηθείς πως κανείς δεν έχει δικαιώματα ή προσωπικές ανάγκες.
• Να θυμηθείς πως επ' ουδενί δεν επιτρέπονται τα ταξίδια και η συναναστροφή με διαφορετικά από εσένα όντα που μπορεί να σε παρασύρουν μακριά από το σωστό και πρέπον.
• Να θυμηθείς να μελετάς καθημερινά αυτό το εγχειρίδιο.

Οι κανόνες δεν διαψεύδονται και απαγορεύεται αυστηρώς να παραβιασθούν ή να παραγκωνισθούν.
Οι παραβάτες τιμωρούνται αυστηρώς...
Η εσχάτη των ποινών σας περιμένει.

Σώματα άδεια

Σώματα άδεια από ψυχή.

Σε λεωφόρους, δρόμους,
Σε γωνιές
Πεταμένη μη ζεις.
Ξέρω. Ο φόβος είναι δυνατός.
Νίκησέ τον, αγάπη μου.
Τριάντα αργύρια δε σου φτάνουν.
Κάθε νύχτα μην πουλιέσαι.
Το κορμί σου φθείρεται
Μα σκέψου την ψυχή.
Μη γίνεις άδειο σώμα.
Προαγωγός στο νου σου
Μονάχη εσύ είσαι.
Πάλεψέ τον.
Σε λεωφόρους, δρόμους,
Σε γωνιές
Μη ζεις πεταμένη.
Βρες ένα όνειρο
Να σε κρατά δυνατή
Και φύγε.
Σώμα άδειο από ψυχή
Δεν είσαι.
Μα τριάντα αργύρια είναι αρκετά
Για ένα βράδυ σε κάμαρα με πόθο
Να προδοθείς.
Ένα κομμάτι κρέας
Δεν είσαι.
Πελάτες, ιστορίες
Κάθε βραδιά κάτι καινούριο.
Φύγε.
Βρες ένα ουράνιο τόξο και πέτα…
Στα όνειρά σου.

Οι καρδιές δε λένε ποτέ ψέματα

Όλοι σου λεν πως η ζωή είναι μικρή.
Κι όλα σου μοιάζουν να' ναι ασήμαντα, πεζά.
Αν τα τραγούδια σου φαίνονται δράκοι από τα παραμύθια
Που βγάζουν φλόγες και την καρδιά σου καίνε,
Κι αν σε ξεχάσαν, κι αν σε προσπέρασαν φίλοι κι αγάπες,
Όταν νιώσεις μόνος μες στον καθρέφτη θα με βρεις.
Αυτόν που φοβάσαι τόσο να κοιτάξεις...
Γιατί εγώ είμαι εσύ και είμαι εδώ.
Αν μ'αγαπάς ποτέ δεν θα'σαι μόνος.
Στα κρύα βράδια του χειμώνα
Στη ζεστασιά της αγκαλιάς σου, σ' ένα βιβλίο που σε ταξιδεύει,
Σ' ένα τραγούδι που μιλά για όνειρα...
Στις φωτογραφίες με αναμνήσεις κι σ' ένα τσιγάρο συντροφιά με το ποτό σου
Στο μπαράκι που συχνάζεις....
Εμένα μόνο να ακούς...
Οι καρδιές δε λένε ποτέ ψέματα.

Εσένα ψάχνω...

Ψάχνω το πρόσωπό σου ανάμεσα στα γνώριμα πρόσωπα της καθημερινότητάς μου.
Ψάχνω τη φωνή σου ανάμεσα στους θορύβους της πόλης και στα τραγούδια που αγαπώ.
Ψάχνω την αγκαλιά σου στις δανεικές αγκαλιές που κρύβομαι τα άδεια μου βράδια.
Την αγάπη σου ψάχνω, για να γεμίσει το κενό της καρδιάς μου κάτι νύχτες που μένω μόνη αγκαλιά με το πάπλωμα και συντροφιά με το ραδιόφωνο.
Και το χάδι σου ψάχνω για να σβήσει μεμιάς κάθε άλλη έγνοια απ' το μυαλό μου.
Ψάχνω τα γαλάζια σου μάτια γιατί με μάθανε να ζω, να ταξιδεύω.
Και μου λείπεις.
Μα όσο περισσότερο μου λείπεις τόσο περισσότερο φοβάμαι πως πρέπει να συνηθίσω στην απουσία σου και να πάψω να σ'αναζητώ σε όλα όσα σε θυμίζουν.
Μα ποτέ δε θα πάψω να σ'αγαπώ...

Κάποια Τετάρτη

Μ' ένα τσιγάρο στα χείλη, μάτια υγρά, θολά
Παρέα με τη μοναξιά κατηφόρισε το σκοτεινό δρομάκι.
Η γειτονιά ακόμα κοιμόταν.
Κάπου από μακριά το φεγγάρι αλυσοδεμένο, αμέτοχο παρακολουθούσε...
Ήξερε πως όταν τα αστέρια αρχίσουν να σβήνουν ένα ένα
κι έρχεται η αυγή, τα όνειρα της ζωής ξεχνιούνται,
μπερδεύεται η αλήθεια κι η παραίσθηση,
το τελευταίο δάκρυ δεν πονάει.
Κατέβηκε τα τρία σκαλιά της πλατείας,
ένα θυμιζε το ρημαγμένο παρελθόν
το δεύτερο τις αξημέρωτες αγάπες που συνηθίζαν να τον περιμένουν στο περβάζι,
το τελευταίο σηματοδότης στο φευγιό μιας ανήλιαγης ζωής.
Δεν τον ξανάδε πια κανείς.
Κάποια Τετάρτη ήταν και στάλαζαν δάκρυα οι σταγόνες της βροχής στα παραθύρια.
Πότε;
Δε θυμάμαι πια. Μη ρωτάς...

Χαμογέλασέ μου...

Χαμογέλασέ μου για να φωτίσεις το μονοπάτι που βαδίζω.
Τα φώτα του δρόμου είναι σβηστά.
Ούτε και ξέρω που πηγαίνω.
Τα τόσα λάθη μου ίσως και να μου έβαλαν μυαλό.
Μα αν με ρωτήσεις,

Δε μετανιώνω.
Θα τα ξανάκανα από την αρχή.
Γι'αυτό σου λέω...
Χαμογέλασέ μου.
Δώσε μου λίγο από το φως σου.
Μη με ρωτάς αν είναι έρωτας.
Βροχή είναι.
Δυνατή.
Κι εγώ δεν είμαι αυτό που ξέρεις.
Είμαι αυτό που ποτέ δε γνώρισες,
Γιατί φοβήθηκα να σου δείξω την ψυχή μου.
Οι άνθρωποι με εκμεταλλεύτηκαν.
Πίστευα πως κι εσύ θα κάνεις το ίδιο.
Τώρα πια καταλαβαίνω...
Οι άγγελοι δεν γίνονται δαίμονες αν δεν τους αλλάξεις εσύ...
Χαμογέλασε μου...
Στα δύσβατα μονοπάτια της ζωής το φως που χαρίζεις στην καρδιά μου είναι η δύναμη να προχωρήσω.

Πόσο δυνατή να' ναι η αγάπη;

Αναρωτιέμαι τις νύχτες, όταν αδειάζει η ψυχή μου κι αφήνομαι στην αγκαλιά του Μορφέα. Αναρωτιέμαι, αν θα μπορούσε η αγάπη σου να γίνει δυνατή βροχή, ορμητικός χείμαρρος, ποτάμι που βουϊζει, θάλασσα βαθιά και να ξεπλύνει την ψυχή μου από τις τόσες αμαρτίες που έχω να με βαραίνουν, να με πνίγουν.
Φτάνει μονάχα η αγάπη, να μου δώσει συγχώρεση, να με φέρει ένα βήμα πιο κοντά στην κάθαρση, να σβήσει τα λάθη που' χω κάνει σωρό και τα'χω πικρά μετανιώσει; Να σβήσει κι εκείνα τα λάθη - τα μικρά και μεγάλα - που δεν τα' χω νιώσει και που κατ' εξακολούθηση πέφτω στο γκρεμό που μου φτιάχνουν;

Είναι η αγάπη σου τόσο δυνατή που να μπορεί να με κρατήσει όρθια, να με ισορροπήσει στο τεντωμένο σκοινί της ζωής μου, να με βοηθήσει να μην παρασυρθώ στου ταραγμένου μου νου και της τρικυμισμένης μου ψυχής τα πάθη και τις ανασφάλειες;
Με ένα τσιγάρο στα χείλη μου να καίγεται γοργά και το δωμάτιο να γεμίζει καπνό που καίει τα μάτια μου, κοιτάζω ξαπλωμένη στο άδειο μου κρεββάτι, το απέραντο, λευκό, φρεσκοβαμμένο ταβάνι του δωματίου μου. Στη φυλακή που έχω φτιάξει μόνο για μένα, προσπαθώ ν'ανασυντάξω τη σκέψη μου κι αναρωτιέμαι.
Ίσως η αγάπη να είναι τόσο δυνατή που να σου δίνει συγχωροχάρτι ή άφεση, μα είσαι εσύ το ίδιο δυνατός, που να μπορώ να γείρω στα μπράτσα σου και να νιώσω ασφάλεια, να επιτρέψω στον εαυτό μου να ονειρευτεί και να οραματιστεί ένα μέλλον μαζί σου;
Είσαι τόσο δυνατός, που να μπορείς να προσπαθείς να με γνωρίσεις χωρίς να με κρίνεις, χωρίς να τρομάξεις απ' την αλήθεια μου, όταν με απογυμνώσεις από κάθετι που με κάνει θνητή και γήινη;
Είναι η αγάπη σου φτιαγμένη από τη στόφα των ονείρων και ο έρωτάς σου ένας από εκείνους που με ταξίδεψαν τόσες φορές αποτυπωμένοι στις κίτρινες σελίδες των παλιών μου βιβλίων;
Αναρωτιέμαι, καθώς ο χρόνος περνά και προσπαθώ ν' αφεθώ και να σου δοθώ χωρίς δικλείδες ασφαλείας, απόλυτα, ολοκληρωτικά, χωρίς το φόβο της απόρριψης, της προδοσίας, της μοναξιάς.
Υπάρχει τόση αγάπη ή μήπως το βλέμμα σου κι η ανάγκη μου να σε νιώσω καμουφλάρει το ψέμα της δικής σου αμαρτίας;

Τριγυρνώντας στον κόσμο

Τριγυρνώντας στον κόσμο,

τα χαμόγελα των ανθρώπων
μοιάζουν τόσο διαφορετικά,
οι συνήθειες απίθανες -
τόσο έξω απ'τις δικές σου,
οι λέξεις τόσο ξένες στ' αυτιά σου.

Τριγυρνώντας στον κόσμο,
η ζωή δείχνει παράξενη,
οι ρυθμοί τρελοί,
οι ώρες ταξιδεύουν πιο γρήγορα
καθώς το παρελθόν δυναντά το παρόν.

Τριγυρνώντας στον κόσμο,
ο ήλιος λάμπει κάθε μέρα περισσότερο,
οι φίλοι αγαπούν, νοσταλγούν και κάνουν σχέδια το ίδιο,
τα χαμόγελα των ανθρώπων
έχουν να σου διηγηθούν μονάχα ένα όνειρο...
το δικό σου.
Να ζεις!

Ερωτικό...

Θα' θελα να πετάξω στο νυχτερινό ουρανό του ονείρου σου, ν' αγγίξω το φεγγάρι μια φορά, να πιάσω ένα από τ' αστέρια και να το κρατήσω δίπλα στην καρδιά μου.

Να'χω κάτι από' σένα, να σε θυμάμαι.
Θα' θελα να φιλήσω ένα από τα άλικα εκατόφυλλα ρόδα του κήπου σου. Να μην το κόψω, να μην το μαράνω. Να το φιλήσω μονάχα τρυφερά και να του πω "Σ' αγαπώ.". Ν' αφήσω το μπουμπούκι σου ν' ανθίσει, να μοσχομυρίσει.
Οι αναμνήσεις των έντονων αισθήσεων δεν λησμονιούνται ποτέ.
Θα' θελα να κολυμπήσω, να βυθιστώ, να χαθώ στον άβαθο, ατέλειωτο ωκεανό σου. Να πνιγώ σε χιλιάδες φιλιά και ν' αγκαλιάσουν χείλη υγρά τα χείλη, το πρόσωπο, το κορμί μου. Χάδια να λούσουν τα μαλλιά μου.

Θα' θελα να σε ζήσω. Κι αν όχι να ζήσω μαζί σου, να'μαι κάπου κοντά να σε βλέπω να χαμογελάς, να χαίρεσαι, να ωριμάζεις σαν καλό κρασί με την πάροδο του χρόνου. Να ομορφαίνεις τον κόσμο γύρω σου και να του δίνεις μια γεύση γλυκιά, να τη μοιράζονται οι κοινοί θνητοί μα ποτέ να μη λιγώνουν και ν' ανασαίνουν λίγο από τον αγέρα που αναπνέεις κι εσύ.
Κι αν δεν μπορώ ούτε σα φίλος κοντά σου να είμαι και να κλέβω λίγη από την προσοχή σου και τον πολύτιμο χρόνο σου, τότε τουλάχιστον, σαν έρθει η ώρα, να με κρατήσεις στα δυο σου χέρια σαν μωρό, να γείρω στη ζεστή αγκαλιά σου και να πεθάνω. Ν' αφήσω μ' ένα φιλί στα χείλη σου την τελευταία μου πνοή.
Να' χεις κι εσύ κάτι από' μένα, να με θυμάσαι που και που, κι ίσως αν θέλεις να με νοσταλγείς...

Σχετικά με μένα

Με λένε Ευαγγελία Παππά αλλά οι φίλοι με φωνάζουν Εβελίνα. Είμαι Μηχανικός Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών, συγγραφέας, ποιήτρια και ερασιτέχνης λάτρης της φωτογραφίας.

Γεννήθηκα στη Λάρισα μια χιονισμένη Δευτέρα του Μάρτη του 1987. Έχω δυο υπέροχους γονείς και μια ακόμη πιο αγαπημένη, μικρότερη αδερφή. 

Μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη της Λάρισας, πήγα σχολείο, ερωτεύτηκα, πληγώθηκα, έκανα λάθη, έμαθα απ' αυτά, προχώρησα, έκανα φίλους που θα τους έχω μια ζωή.

Επέλεξα να σπουδάσω στην πόλη που μεγάλωσα γιατί εκτός από την αμέριστη αγάπη που της έχω, κάθε γωνιά της έκρυβε και μια ανάμνηση ή ήταν πρόσφορο έδαφος για να δημιουργήσω ακόμη μια.

Μιλάω αγγλικά, ιταλικά και ισπανικά και αγαπώ να μαθαίνω νέα πράγματα και ν' ανοίγω τους ορίζοντές μου.

Αν και άνθρωπος των θεωρητικών επιστημών σπούδασα στο τμήμα Τεχνολογίας Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών της σχολής Τεχνολογικών Εφαρμογών του Τ.Ε.Ι. Λάρισας, από όπου αποφοίτησα το 2012. Έχοντας μεγάλη αγάπη για τη μουσική, στα φοιτητικά μου χρόνια εργάστηκα ως ραδιοφωνική παραγωγός σε έναν τοπικό, μουσικό, ραδιοφωνικό σταθμό και ως ηχολήπτρια σε έναν τοπικό, αθλητικό, ραδιοφωνικό σταθμό.

Μετά από 3 χρόνια διαμονής στο Κρίκελλο Ευρυτανίας, ένα ορεινό χωριό, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Καρπενήσι (το οποίο δεν είναι νησί!) επέστρεψα στη βάση μου. Εργάστηκα ένα διάστημα για το Δήμο Καρπενησίου ως IT Manager, και τώρα εργάζομαι σε μια εταιρία Πληροφορικής ως Web Designer/Developer. Παρά τις δυσκολίες της ορεινής διαβίωσης, νιώθω ευγνωμοσύνη για τη διαμονή μου σε αυτό τον ορεινό παράδεισο και για την ευκαιρία που μου δόθηκε να γνωρίσω αυτό το όμορφο χωριό και τους υπέροχους ανθρώπους του.

Αγαπώ τα ταξίδια, να γνωρίζω καινούρια μέρη και ανθρώπους, τη φωτογραφία που παγώνει το χρόνο και τις αναμνήσεις, τη μουσική, τις ασπρόμαυρες ταινίες, τις κατασκευές. Χαλαρώνω με το πλέξιμο και το κέντημα και λατρεύω να μαγειρεύω για τους ανθρώπους που αγαπώ.

Η συγγραφή ανέκαθεν με βοηθούσε να συγκεντρωθώ και να βάλω σε τάξη τη σκέψη μου αλλά ασχολήθηκα πιο ενεργά με αυτήν μετά το θάνατο ενός αγαπημένου φίλου των παιδικών μου χρόνων. Βραβεύτηκα κατά καιρούς κι όταν η ματαιοδοξία μου με εγκατέλειψε αποφάσισα ότι θέλω μόνο να μοιράζομαι τις σκέψεις μου, τα όνειρά μου και τις αναμνήσεις μου, με τους ανθρώπους γύρω μου.

Ευχαριστώ που παρακολουθείτε το ιστολόγιό μου. Υπόσχομαι να σας κρατώ καλή συντροφιά, να μοιραζόμαστε και να ταξιδεύουμε μαζί.