Τάσεις φυγής

Είναι τα μάτια σου τα παιδικά που με τρομάζουν και το χαμόγελό σου το γεμάτο αγαθοσύνη, έρωτα, γλύκα, τρυφεράδα. Εκείνα τα χέρια σου τα στιβαρά, η φωνή σου η καθησυχαστική, τα χείλη σου που αφήνουν τρυφερά φιλιά στα μαλλιά μου. Είναι που νιώθω ασφάλεια κι όλες οι απειλές μπροστά σου σκύβουν τρομαγμένες, υποτάσσονται και μ' ένα νεύμα του κεφαλιού σου εξαφανίζονται. Είναι που σ' αρέσει να με φροντίζεις κι εγώ αφήνομαι, γιατί είναι ωραίο έτσι για αλλαγή να είμαι λίγο αδύναμη και να με προσέχει άλλος. Είναι που απλόχερα μου χαρίζεις όσα ποτέ ονειρεύτηκα κι όσα δε σου έχω ζητήσει. Μονάχα επειδή το θέλησες. Μονάχα γιατί μ' αγάπησες.
Απ' τη ζωή μου έλειψες πολύ καιρό.
Όμως εγώ, στο φόβο πως ακόμη δεν έχω λύσει τους δικούς μου γόρδιους δεσμούς και στην καχυποψία μου μήπως αργότερα αρχίζεις να θυμίζεις το παρελθόν μου, εκεί έχω παραδοθεί.
Έτσι γλυκά και ελπιδοφόρα ξεκίνησα κι άλλες φορές, μα ήταν το τέλος κάτι παραπάνω από σκοτεινό.
Κι όσο θυμάμαι τα χέρια σου ν' αγκαλιάζουν το κορμί μου - από εκείνες τις αγκαλιές που σε τυλίγουν ζεστά και μοιάζει να κουμπώνουν όλα τα κομμάτια ενός παζλ - και τη φωνή σου να ψιθυρίζει ξέπνοα σαν αεράκι, σαν αύρα στ' αυτί μου, κάπως μεθυστικά, δίχως ενοχή, τόσο περισσότερο φοβάμαι να μείνω.
Πάντοτε είχα τάσεις φυγής και τώρα λίγο παραπάνω, γιατί όπως μπήκες στη ζωή μου χωρίς να ρωτήσεις, χωρίς να φοβάσαι, διεκδικώντας αυτό που ίσως πάντοτε να σου ανήκε έτσι φοβάμαι μη μου στερήσεις την ελευθερία που πάντοτε ποθούσα, να είμαι ο εαυτός μου. Γιατί αν θελήσεις να μ' αλλάξεις θα με σκοτώσεις. Προσπάθησαν κι άλλοι πριν από' σένα και το κορμί μου μετράει πληγές. Εκείνες που τα χείλη και τα χέρια σου τώρα γιατρεύουν αύριο μπορεί να τις ξανανοίξεις βαθύτερες εσύ.
Πρέπει να φύγω. Μονάχα αυτό μπορώ να κάνω και για τους δυο μας. Για σένα που φοβάμαι πως ποτέ δε θα σου δοθώ απόλυτα, πως θα πληγώσω ανεπανόρθωτα κι άθελά μου. Γιατί κι εγώ πολύ σ' αγάπησα και δεν αντέχω να σε πονέσω. Κι ύστερα για μένα που δεν αντέχω να με ελέγχει κανείς, ούτε το πιο βαθύ συναίσθημα.
Βήμα μπροστά μα ούτε βήμα πίσω.
Στα χέρια μου ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή, Θέση 9 Α γιατί πάντα αγαπούσα να κοιτώ από το παράθυρο, προορισμός κάπου μακριά σου. Σταμάτησέ με!

Ο φωτογράφος

Κρύβεσαι αστεία πίσω από το σκόπευτρο μιας φωτογραφικής μηχανής, παλεύοντας να καδράρεις και να απαθανατίσεις στιγμές, να τις κρατήσεις ζωντανές στο χρόνο και στη μνήμη, να γλιτώσουν τη λήθη. 
Ψάχνεις θέματα, προβάρεις κανόνες, προσέχεις το φωτισμό, ρυθμίζεις την ταχύτητα του κλείστρου, εστιάζεις, περιστρέφεις το φακό, με το δάχτυλό σου στο κουμπί έτοιμος για τη λήψη. 
Παρακολουθείς τη ζωή να κινείται μπροστά σου, κοιτώντας από το προσοφθάλμιο και την ακολουθείς κατά πόδας, την κυνηγάς με μια ακόρεστη όρεξη ηδονοβλεψία, της ζητάς να σου ποζάρει μα εκείνη τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορεί, να σου κρυφτεί, να χαθεί, να δοκιμάσει νέους δρόμους και μονοπάτια. Δεν μπορεί να σταθεί ακίνητη για χάρη σου. Υπάρχει κι άλλος που την ελέγχει. Ο χρόνος. Μην της βάζεις τις φωνές σαν να μαλώνεις ένα παιδί που δε συγκρατεί τη διάθεσή του για παιχνίδι.
Κάθε σκηνή ασπρόμαυρη στο νου σου, θέλεις να την αποτυπώσεις σε ένα χαρτί γεμάτο με συναίσθημα. Πάντα μισούσες τα χρώματα. 
"Μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις" μου λες, κλέβοντας μια πρόταση χιλιοειπωμένη και κάνοντάς τη δική σου. Εγώ δε σε πιστεύω. Τις λέξεις πάντα πιότερο τις αγαπούσα. Μα σαν το χάδι τίποτα. Άρα μάλλον τα χέρια κερδίζουν στη μάχη. 
Ασπρόμαυρα όλα λοιπόν, γιατί στην τέχνη της φωτογραφίας έβλεπες πάντοτε σκοτάδι και μελαγχολία, σιλουέτες απέλπιδες - ίσα να περιγράφονται - ή βλέμματα ζωντανά μα πονεμένα. Και αναζητάς εύπλαστα μοντέλα, διαθέσιμα να συμπληρώσουν το όραμά σου και την ανάγκη σου να βρεις μια μούσα να σε εμπνεύσει, μα πάντα δίχως χρώμα γιατί μια άλλη πρώτη μούσα σε πλήγωσε και τώρα μονάχα στις αποχρώσεις του λευκού, του μαύρου και του γκρίζου θέλησες να αναπνέεις. Σε πνίγουν τα ουράνια τόξα και τα όνειρα. Σε πνίγουν οι στιγμές κι η ζωή που τρέχει. Σε αναστατώνει και μόνο η σκέψη να αφεθείς και να ζήσεις. Πίσω μονάχα από το σκόπευτρο πατάς ένα κουμπί, για να λες πως ήσουν εκεί, μα δίχως συναίσθημα, δίχως ανάμνηση δική σου, δίχως τη γεύση, δίχως αφή. Κρατάς σε ένα χαρτί, μια εικόνα που πάγωσε στο χρόνο, μα η ιστορία έχει πριν και μετά κι εγώ θέλω να μάθω. Θα μου πεις;

Λίγο ακόμα...

Μέχρι να τελειώσουν οι γιορτινές διακοπές είπα να μη σκεφτώ, να μην κάνω ολοκληρωμένο απολογισμό της προηγούμενης χρονιάς, να μη σχεδιάσω τίποτα για το μέλλον. Είπα να χαλαρώσω, να μείνω λίγο ήσυχη, με εκείνη την ηρεμία τη δική μου που βράζει μέσα μου σαν ηφαίστειο πριν ξυπνήσει.
Λέω στον εαυτό μου, μη βιαστείς, έχουμε χρόνο να σκεφτούμε με την άνεσή μας, να κρίνουμε, να μετανιώσουμε, να συγχωρήσουμε, να πανηγυρίσουμε, να ονειρευτούμε, να κλάψουμε, να χαμογελάσουμε, να δούμε αλήθειες, να παρηγορηθούμε δίχως ψέματα και τέλος να στοχεύσουμε... και πυρ! 
Προς το παρόν όμως είναι ακόμα διακοπές, μέρες γιορτινές, μέρες αγάπης, μέρες και νύχτες διασκέδασης, ανωνυμίας κι επωνυμίας. Ας ρίξω στο ποτήρι λίγο αλκοόλ, να βρέξω τα χείλη μου, να μεθύσω, να ζαλιστώ, να παρασυρθώ, να δικαιολογηθώ. Ας πετάξω από το παράθυρο τις ενοχές, τις προκαταλήψεις και ας χορέψω στο ρυθμό που τόσο ελεύθερη με κάνει να νιώθω, στην αγκαλιά σου να αφεθώ, να με χορέψεις, να με στριφογυρίσεις, να μυρίζεις το άρωμά μου, να κρατάς το κορμί μου στα χέρια σου, τα χείλη σου μια ανάσα από τα δικά μου κάτω από τα φώτα που αναβοσβήνουν ρυθμικά. Ας φορέσω το όμορφο χαμόγελό μου, εκείνο που έχω προβάρει τόσες φορές στον καθρέφτη, εκείνο που σε μαγεύει, σε μπερδεύει, σε τραβά σαν πεταλούδα στο φως. Ας χαμογελάσω μυστήρια, να σ' αφήσω να με ερωτευτείς, να σε παγιδεύσω, να σε γλεντήσω απόψε, το βάσανό σου να γίνω... Από το πρώτο βλέμμα μου ανήκεις κι απόψε πιο πολύ. Γι' αυτό σε θέλω. Γιατί είσαι δικός μου. Ας σε αφήσω κι εσένα να προστεθείς στις αμαρτίες μου, κι όταν έρθει η ώρα να κάνω εκείνο τον απολογισμό, θα μου δώσω άφεση γιατί τόσο την είχα πάντοτε ανάγκη ανάμεσα στις τόσες αμαρτίες που χρεώθηκα - ας συγχωρεθούν και μερικές εις γνώσιν μου κι εκούσιες. Δεν παίζουμε απόψε. Στο ορκίζομαι. Αλλά μη με ρωτήσεις τίποτα άλλο. Δε χωράνε άλλες αλήθειες και τα χρονικά περιθώρια στενέψαν.