Στην αναμονή...

Στα σκοτάδια του μυαλού μου ανάβει πια μονάχα ένα φως. Μοιάζει με  εκείνο το μικρό, στο κομοδίνο πλάι στο κρεβάτι μου, που συντροφεύει τη μοναξιά μου, τις νύχτες που κρατώ στην αγκαλιά μου ένα βιβλίο, που μιλά για έρωτες παθιασμένους, μοναδικούς, ανεξέλεγκτους κι ονειρεύομαι παραμύθια, τη ζωή που στερήθηκα, το άνοιγμα των φτερών μου και το πέταγμα σε έναν καλοκαιρινό, βραδινό ουρανό.
Ο νους μου κρεμασμένος στο τηλέφωνο που δε χτυπά. Κοιτάζω που και που μήπως δεν το άκουσα. Και περιμένω να με ψάξεις εσύ, να μ' αναζητήσεις σαν να με είχες ανάγκη για να αναπνεύσεις. Εσύ που δε νοιάστηκες ποτέ να με μάθεις, να με γνωρίσεις, να με αγαπήσεις όπως δε μ' αγάπησε κανείς, να με φροντίσεις όπως ούτε στα χέρια της μάνας μου δεν έζησα φροντίδα, να με κοιτάξεις στα μάτια σαν να είναι η τελευταία φορά που με βλέπεις, να μ' αγγίξεις σαν να μην υπάρχει αύριο, να μ' αγκαλιάσεις σαν παιδί που έκανε αταξία κι όμως το συγχωρείς, να μ' ερωτευτείς με ένα πάθος ασίγαστο και να το αφήσεις να μας κάψει και τους δυο.

Είναι κάτι έρωτες ανεκπλήρωτοι, που φωτίζουν τα βράδια μέσα στο μυαλό μας, σα λυχναράκια αχνοφέγγουν, ίσα ίσα για να μας θυμίζουν, πόσο διαφορετικά μπορεί να ήταν όλα αν αγαπούσαμε με τον ίδιο τρόπο, αν είχαμε μάθει να μη φοβόμαστε και να δίνουμε όλο μας το είναι, όλο μας το συναίσθημα.

Ξέρεις δε στραγγίζει η αγάπη, δεν αδειάζεις ποτέ γιατί γιγαντώνεται, σε πλημμυρίζει, ίσως να σε παρασύρει. Μα όπου κι αν σε πάει, εσύ τη ζεις.

Εσύ όμως μένεις να θυμάσαι πόσο πόνεσες κάποια στιγμή στο παρελθόν, που δε σου δώσανε αυτό που ζήτησες, που δε σε αγάπησαν με τον τρόπο που ήθελες και μου μιλάς για συγκυρίες και τρομάζεις μόνο στην ιδέα μήπως ξαναερωτευτείς, μήπως δοθείς ολοκληρωτικά...

Μα δε σκέφτηκες αλήθεια ποτέ, πόσο μπορεί κι εγώ να φοβάμαι;

Δεν αναρωτήθηκες που βρίσκω τη δύναμη και τη θέληση να ξεπεράσω τους φόβους μου μαζί σου;

Και μένω να περιμένω να χτυπήσει το τηλέφωνο, ενώ βυθίζομαι στο παραμύθι που διαβάζω, γιατί κουράστηκα να περιμένω και να σε ψάχνω εγώ, γιατί κουράστηκα να παλεύω να σε μάθω, να σε καταλάβω, να σου δώσω χρόνο να πάψεις να φοβάσαι... Εμένα, τον έρωτα ή τον ίδιο σου τον εαυτό.

Ρυτίδες

Τα χρόνια περνούν σαν στάλες βροχής  γοργά και χωρίς να τα νιώσουμε. Μου λες γερνάμε,  μεγαλώνουμε. Φοβάσαι. Μα εγώ είμαι ευτυχισμένη. Κάθε ρυτίδα στο πρόσωπό σου με κάνει χαρούμενη κι αγαπώ τις γραμμές έκφρασης γύρω από τα μάτια και το στόμα σου. Αυτές που αγκαλιάζουν τόσο γλυκά το χαμόγελό σου κι αφήνουν τα ίχνη κάθε διασκεδαστικής στιγμής. Αγαπώ κι εκείνα τα σημάδια του κορμιού σου που θυμίζουν παιδικές αταξίες, εφηβικές ανοησίες, νεανικές αλητείες και σε ξεχωρίζουν από όλο τον κόσμο. Τη μοναδικότητα σου, τον τρόπο που με κάνεις να νιώθω, τον κόσμο που ανακαλύπτω κι εξερευνώ μαζί σου, τις στιγμές που είναι μόνο δικές μας σαν κρυφό, ένοχο μυστικό, τα μάτια σου τα ταξιδιάρικα που ονειρεύονται ανοιχτά ορίζοντες ξένους, μακρινούς, τα χείλη σου που φιλούν δίχως παρελθόν, δίχως αύριο, μονάχα στο τώρα σε μια ανάγκη να ζήσεις το παρόν δίχως φόβο, με ένα πάθος που τρομάζει πρώτα εσένα, τα δυνατά σου χέρια που με αγκαλιάζουν σφιχτά για να χορτάσουν τη στιγμή απελπισμένα μήπως χάσουν τούτο το οικείο, το γνώριμο, το αγαπημένο χάδι, το άγγιγμα που γεννήθηκαν για να δώσουν.
Μη φοβάσαι αγάπη μου. Τα χρόνια όμορφα περνούν κι αφήνουν πίσω αναμνήσεις γλυκόπικρες, γέλιο, δάκρυ, σμιλεύουν ρυτίδες, σημάδια ο χρόνος. Δεν είναι φθορά, δεν είναι παραίτηση. Είναι μάρτυρες μιας ζωής γεμάτης όπως μας πρέπει, όπως ονειρευτήκαμε.
Πες μια καληνύχτα στον καθρέφτη απόψε κι ερωτεύσου όπως εγώ εκείνα τα σημάδια.

Πόσο ακόμα;

Πόσο μπορεί να σου λείπει κάποιος που δε γνώρισες αληθινά ποτέ;
Πόσο μπορεί ν' ακούς τη βελούδινη φωνή του στ' αυτιά σου, σε κάθε τραγούδι;
Πόσο μπορείς να κοιμάσαι με τη μορφή του στο μαξιλάρι σου και να ξυπνάς με την ανάσα του στο πρόσωπο σου;
Πόσο μπορείς ν' αντέχεις όλα να έχουν τη γεύση του φιλιού του κι ο,τι σ' αγγίζει να μοιάζει στο χάδι του;
Πόσο ακόμα τα μάτια του παντού να σ' ακολουθούν, παντού να σε κοιτάζουν;
Πόσο ακόμα να είσαι μόνη μα να είσαι μαζί του;
Πόσο ακόμα να φοβάσαι να παραδεχτείς πως ερωτεύτηκες;