Τώρα σε ήθελα εδώ

Τέσσερις το πρωί, κάνω ενα τελευταίο τσιγάρο στο μπαλκόνι. Τώρα που η πόλη κοιμάται. Την ησυχία της νύχτας σκίζει ο ήχος μιας μηχανής, που τρέχει στο δρόμο έξω από το σπίτι. Τα φώτα θολά και κίτρινα, έξω ψυχή. Δεν ανασαίνει κανείς. Ένα απαλό αεράκι φυσά και λιγάκι κρυώνω, μέσα στις ροζ σατέν πυζάμες μου. Αυτός ο Μάης δε λέει να καλοκαιριάσει.
Τώρα σε ήθελα εδώ. Να μου γκρινιάζεις να σβήσω επιτέλους τον υπολογιστή μου, να σταματήσω να γράφω, να αφήσω τη δουλειά, να με πάρεις αγκαλιά να ησυχάσουμε, να κοιμηθούμε.
Να με αγκαλιάσεις, να με σφίξεις, να μου ψιθυρίσεις πως δεν μπορείς χωρίς εμένα στα χέρια σου να νιώσεις σπίτι, χωρίς το άρωμά μου στα σεντόνια, χωρίς τα μαλλιά μου στο μαξιλάρι σου.
Να μοιραστούμε ένα φιλί στο φεγγαρόφωτο, να σου πω χωρίς εσένα δεν έχω ουρανό μητε αστέρια, να ανατριχιάσει το κορμί σου στ' αγγιγμά μου. Με το φως στο κομοδίνο αναμμένο, να βγάζεις τα γυαλιά σου και να με κοιτάζεις σαν να είμαι ότι ομορφότερο έχεις δει, να λες πως ξεκουράζεται το βλέμμα σου στα μάτια μου, πως θες να κοιμηθείς με τη μορφή μου στα δικά σου. Να γίνεις εκείνο το δέντρο που διάλεξα να ξαποστάσω. Να μοιάζεις σαν εκείνο τον αστερία που έχω στο γραφείο να μου θυμίζει καλοκαιρινές διακοπές, έτσι ξαπλωμένος στο κρεββάτι κι εγώ να μπλέξω το κορμί μου στο δικό σου. Να σε ερωτευτώ στα τσαλακωμένα σεντόνια, που γέλαγες όταν τα διάλεξα, γιατί σου φάνηκαν αστεία τα κόμικς που μ' αρέσουν.
Τώρα σε ήθελα εδώ. Να νιώθω το μουσάκι σου να γαργαλάει το μάγουλό μου όταν με φιλάς και να γελάω! Πόσο μου αρέσει να γελάω μαζί σου... Έτσι θέλω να μας βρει το πρωί. Αγκαλιά, ξεκούραστους και χαμογελαστούς. Δε με παίρνει ο ύπνος νωρίς και το ξέρεις, αλλά τουλάχιστον να σε κοιτάζω που κοιμάσαι σαν παιδί στα χέρια μου.
Να ξημερώσει κι όταν τα μάτια μου ανοίξω, να ακούω την ανάσα σου, να βλέπω το στήθος σου ν' ανεβοκατεβαίνει γαλήνια και να νιώθω το σφυγμό σου όπως τα χέρια μου ακουμπάνε στο λαιμό σου. Να αφήσω ένα φιλί στο μέσα μέρος του καρπού σου και να μας φτιάξω έναν καφέ γιατί ποτέ δεν προλαβαίνω το πρωινό. Να σου αφήσω ένα σημείωμα καθώς θα φεύγω με μια καλημέρα και τον καφέ στο κομοδίνο δίπλα στα γυαλιά σου.
Τώρα σε ήθελα εδώ. Έτσι σε ήθελα. Αν είναι να έρθεις, μην αργήσεις.

Ας βρέχει έξω

Θέλω να βρέχει και να μη σταματήσει ποτέ. Να ακούγεται το νερό να μαστιγώνει τις παλιές, πράσινες, μεταλλικές τέντες της πολυκατοικίας, με τα ξεφτισμένα κρόσσια. Να σβήνουν όλοι οι υπόλοιποι ήχοι της πόλης με το θόρυβο της βροχής. Να φωτίζεται ο ορίζοντας από τις αστραπές και να σκεφτομαι πόσο θέλω να σε φωτογραφίσω γυμνό στο κρεββάτι και να σε αποτυπώσω σε ασπρόμαυρες αναμνήσεις. Θέλω να με κρατάς στην αγκαλιά σου, καθισμένος στο κρεββάτι, με τα μπράτσα σου τυλιγμένα γύρω από το λαιμό μου, να μυρίζεις τα μαλλιά μου και να απολαμβάνω την ανάσα σου, χωμένη μπροστά σου, σαν να κουμπώνω στην καμπύλη του κορμιού σου, σαν κομμάτι από παζλ να ταιριάζω. Θέλω ένα τασάκι δίπλα γεμάτο αποτσίγαρα κι ένα δυο αναμμένα τσιγάρα να καπνίζουν και το δωμάτιο να μοιάζει συννεφιασμένο. Δυο ποτήρια ουίσκι και το μπουκάλι στο κομοδίνο δίπλα σου. Τα σκεπάσματα ανάστατα να θυμίζουν έρωτα. Θέλω να κοιτάζω τη βροχή και τη συννεφιά και να μιλάμε. Να σε ακούω να μιλάς ώρες ολόκληρες, να σιγοψιθυρίζεις στ' αυτιά μου. Δε θέλω γλυκόλογα. Θέλω να μου μιλάς σοβαρά και να μου χαμογελάς. Το ακούω το χαμόγελο στη φωνή σου όταν δε βλέπω τα μάτια σου. Θέλω να μου αναλύεις θεωρίες, να μου φιλοσοφείς, θέλω να ακούω τη φωνή σου, να γαληνεύει τη φουρτούνα που έχω στο στήθος, την τρικυμία στο μυαλό. Στο άγγιγμά σου γίνομαι πάνθηρας σε εγρήγορση, μα στη φωνή σου μικρό γατί που ψάχνει χάδι.
Να μη με βλέπεις σαν πορσελάνινη κούκλα, να μη με νιώθεις σα φοβισμένο παιδί. Δε σπάω μήτε ψάχνω προστάτη. Έχω αντέξει ως τώρα, θα αντέξω κι άλλο. Γυναίκα είμαι. Έτσι να με δεις. Κι όταν με κρατάς στα χέρια σου να μου φερθείς όπως σ' αρέσει. Πώς αλλιώς θα σε μάθω;
Αφήνω στο φως τα σημάδια μου, δε ντρέπομαι, δε φοβάμαι, δες με, νιώσε με, αγάπησέ με αν τολμάς. Κι αν δεν τολμάς, θα τολμήσω εγώ. Κι ας μοιάζω δειλή.
Δε θέλω να γιατρέψεις τις πληγές μου, αν θες μπορείς να μου ανοίξεις κι άλλες. Να σε ζήσω θέλω. Όχι να βγω αλώβητη από τούτο το δωμάτιο. Εσένα θέλω, με τα νεύρα σου, την κούρασή σου, τη θλίψη στο βλέμμα σου, την ανησυχία και το άγχος της μέρας, το χαμόγελό σου, όταν λες, πως μοιάζουμε τόσο διαφορετικοί κόσμοι κι όμως τόσο ίδιοι, το φως στα μάτια σου, όταν ενθουσιάζεσαι. Όλα τα θέλω. Χωρίς εκπτώσεις. Δεν κάνω πίσω. Είναι δικά μου. Είσαι δικός μου. Μ'αρέσει να μου ανήκεις. Το έχω από παιδί. Θέλω τη γλύκα που έχει αυτό το "μου". Γίνεται αυτόματα οικείο, μοναδικό, αγαπημένο.
Η μουσική που αγαπώ θυμίζει λίγο σκοτάδι,θυμίζει λίγο εσένα. Κιθάρες, τύμπανα, εκκλησιαστικά όργανα, βιολιά. Λίγη αθωότητα, λίγη μελαγχολία, πάθος και ένταση, μα πάντα σκοτάδι. Χωρίς μυστήριο. Μονάχα σκοτάδι. Δυνάμωσε λίγο τη φωνή. Αυτό το τραγούδι σου πάει.
Κράτα με λίγο ακόμα. Ώσπου να τελειώσει το ποτό κι ύστερα φύγε αν θέλεις κι αν μπορείς. Θα γείρω εδώ να κοιμηθώ, μυρίζοντας το άρωμά σου. Αν μείνεις απλώς κράτα με και αν ξυπνήσεις πρώτος το πρωί, πίνω τον καφέ μου γλυκό. Να ξέρεις.

Ραντεβού

Κάθισα σήμερα να περάσω το απόγευμά μου, δίπλα σε ένα παράθυρο. Κοιτάζοντας τη δύση του ήλιου, πίσω από τα ψηλά κτίρια της πόλης. Μια πορτοκαλομενεξεδένια ομορφιά πίσω από το γκρίζο τσιμέντο. Με ένα καφεδάκι στο χέρι, καθισμένη στο περβάζι, με τα γόνατα διπλωμένα μπροστά στο στήθος, με το τζάμι ανοιχτό, ένα αεράκι να μου χαιδεύει το πρόσωπο και το αγαπημένο μου γλαστράκι με το βασιλικό, εκείνο που μου χάρισες.
Είπα να μετρήσω λιγάκι τις στιγμές, κι ίσως τα συναισθήματα. Μα είμαι τόσο ανόητη... Μετριούνται με τη λογική; Όχι. Μετριούνται με αριθμούς; Όχι. Αφού με τα μαθηματικά ποτέ μου δεν τα πήγαινα καλά. Τι το θέλω το μέτρημα; Ούτε τα αστέρια δεν κατάφερα ποτέ να μετρήσω, κάτι αυγουστιάτικες νύχτες ξαπλωμένη στην αμμουδιά. Αποτύχαμε με τα νούμερα. Μείναμε να κυνηγάμε την άπιαστη ευτυχία και τον φτερωτό έρωτα. Πόσο να τρέξεις πια;
Σε σκέφτομαι. Πότε έντονα, πότε λιγάκι, πότε καθόλου, γιατί έχω δουλειές, που με κρατούν απασχολημένη ή είναι στιγμές που περνώ τόσο καλά, που δεν περνάς από το νου μου ούτε σα σκιά.
Να είμαι ερωτευμένη; Μπα. Ίσως. Δεν ξέρω. Απλά μου αρέσει που μου μοιάζεις. Γιατί σε βλέπω, όπως με βλέπεις κι εσύ. Εκείνα που δεν ξεχωρίζουν οι υπόλοιποι. Γιατί δε θέλω να σε μάθω. Δε βλέπω κάτι άγνωστο και δε φοβάμαι.
Μυρίζει βανίλια. Στο από κάτω διαμέρισμα μάλλον ψήνουν εκείνο το κέικ που είπες πως σ' αρέσει. Θυμάσαι; Πασπαλισμένο με λίγη ζάχαρη άχνη και κακάο.
Βράδιασε, κι ακόμα είμαι εδώ. Το μοναδικό πράγμα που άλλαξε είναι πως ατενίζω μια πανσέληνο μελαγχολική και στα χέρια μου, αντί για την κούπα του φρεσκοψημένου, ζεστού καφέ, κρατώ ένα ποτήρι ουίσκι και το τσιγάρο μου, που καπνίζει, συνήθως μόνο του τέτοιες στιγμές αφηρημένες. Η πόλη είναι ακόμα πιο όμορφη όταν νυχτώνει, πιο μοναχική, πιο ήσυχη, μυστηριώδης, στο σκοτάδι της τυλιγμένη, με τους ανθρώπους της ελεύθερους.
Στο απέναντι μπαλκόνι ένα ζευγάρι τσακώνεται. Τώρα φιλιούνται. Ναι, θα ήθελα να είσαι εδώ. Γιατί ζήλεψα. Και τώρα σε σκέφτομαι. Πολύ.
Δουλεύεις. Πολύ. Και μου λείπεις τις νύχτες που αργείς και περιμένω στον καναπέ με αγωνία, κοιτάζοντας την πόρτα. Τα πρωινά, που δε με ξυπνάς με ένα φιλί για καλημέρα, γιατί βιάζεσαι. Δε μου λείπεις όταν δεν κοιμάσαι εδώ. Συνήθως πίνω το ποτό μου στο μπαράκι με τα παιδιά, φλερτάρω, χορεύω, διασκεδάζω, πηγαίνω στο θέατρο που τόσο μ' αρέσει. Εκείνες τις βραδιές σαν να μην υπάρχεις. Ως αργά στο γραφείο κι ούτε ένα μήνυμα. Ζω και χωρίς εσένα. Αλλά θέλω να ζω με σένα. Όχι να σ' έχω ανάγκη, απελπισμένα να σε ψάχνω παντού, μα να σ' άγαπήσω όπως δεν αγαπήθηκες ποτέ. Γιατί το θέλω. Γιατί σε θέλω εδώ. Να είσαι επιλογή. Να είσαι η αγκαλιά μου τις νύχτες. Να σκοτεινιάζω και να μου δίνεις φως. Να μελαγχολείς και να σου δίνω χαμόγελο. Να μην χρειάζεται να σου μιλήσω, να μοιραζόμαστε τη σιωπή. Γιατί εσύ ξέρεις. Με ξέρεις. Ίσως και να' μαι ερωτευμένη τελικά. Μια εγωίστρια ερωτευμένη με τον εαυτό της. Και ποιος καλύτερος καθρέφτης από σένα;
Πού είναι το τηλέφωνο μου; Κι αν έχεις δουλειά δε δίνω δεκάρα. Απόψε είσαι δικός μου. Θα βγούμε να κάνουμε μια τρέλα απόψε. Γιατί θέλω να με φιλήσεις έξω στο δρόμο, να χορέψουμε χωρίς μουσική, να ξεχάσουμε τα πάντα, να σβήσουμε τις σκέψεις, τις ενοχές, τις ανησυχίες και να ερωτευτούμε για πρώτη φορά χωρίς κανένα δισταγμό, χωρίς κανένα φόβο.
Καλεί...
"Ραντεβού στο παρκάκι στη γωνία σε μισή ώρα. Μην αργήσεις!".

Πώς γίνεται να είσαι πάντα χαρούμενος;

Πώς γίνεται να είσαι πάντα χαρούμενος; 
Να μια ωραία ερώτηση.
Είσαι πάντα χαρούμενος;
Εγώ δεν είμαι. Και δε θέλω. Είμαι και χαρούμενη, και θυμωμένη, λυπημένη, εκνευρισμένη, τρομοκρατημένη, μελαγχολική, ευτυχισμένη, γεμάτη,, αμήχανη, ερωτευμένη, περήφανη, δημιουργική, αισιόδοξη, μοναχική, αγχωμένη, κουρασμένη κι άλλα που δε φτάνουν για να περιγράψουν όλες τις στιγμές.
Κι έτσι μ' αρέσει. Για να μπορώ να θυμηθώ, πως με κάνεις να νιώθω, για να σου πω μια μέρα λίγο πριν το τέλος, "Ναι, τα έζησα όλα." γιατί η ζωή είναι συναίσθημα. Κι εγώ τα θέλω όλα. Να τα νιώσω, να τα δοκιμάσω, να τα ζήσω και να τα φυλάξω σε αναμνήσεις.
Κι αν χαμογελώ, μην νομίζεις πως είμαι πάντα χαρούμενη, ή αν δείχνω σοβαρή, μη νομίζεις, πως μέσα μου δεν κρύβω μια απεριόριστη τρέλα. Κάποια στιγμή, εσύ δε μου είπες πως "Δεν είναι όλα όπως φαίνονται.";
Εξαρτάται, θα σου πω εγώ, με ποια μάτια έμαθες να κοιτάζεις, να διαβάζεις, να ονειρεύεσαι. Γιατί και τα όνειρα με τα μάτια ανοιχτά τα κάνεις, με τα μάτια κλειστά μονάχα να απολαμβάνεις, ξεχωριστά μία μία τις αισθήσεις.
Πώς γίνεται να είσαι πάντα χαρούμενος;
Δεν ξέρω αν σε πιστεύω. Γιατί μπορεί απλώς να προσπαθείς να δείξεις κάτι που δεν είσαι. Κι αν είσαι κάλπικος, ούτε στα μάτια σου θα μπορούσα να δω το ψέμα. Έχω αρχίσει να μεγαλώνω και με εγκατέλειψε εκείνο το χάρισμα.
Ξέρεις γιατί δε σε πιστεύω. Γιατί εγώ είμαι κάλπικη. Ή ίσως λίγο παραπάνω μόνη. Για να κερδίσεις ένα αληθινό χαμόγελο πρέπει λιγάκι να προσπαθήσεις παραπάνω. Μα αν το θέλεις στα αλήθεια, μην ξεχάσεις πως με κάνουν χαρούμενη τα μικρά και τα απλά. Για να μπορείς να ξέρεις όμως, αν είναι αληθινό τούτο το χαμόγελο, χρειάζεσαι λίγο χρόνο, λίγη οικειότητα, λίγη θέληση. Δεν είναι το μυστήριο, ούτε πρόκληση, είναι ο φόβος για το άγνωστο, είναι λιγάκι ο εγωισμός κι ό,τι μάλλον έχω γίνει τόσο παράξενη, που ξέρω πως μόνο ο εαυτός μου μπορεί να με αντέξει.
Αν είσαι αληθινός, σα βιβλίο ανοιχτό, μπορεί και να διαβάσω το βλέμμα σου. Αλλά και τι να το κάνω το διάβασμα; Εγώ θέλω να γράψω. Εκείνες τις σελίδες του βιβλίου που μείνανε λευκές, να τις γεμίσω ζωγραφιές και ιστορίες, φωτογραφίες κι ένα τριαντάφυλλο για σελιδοδείκτη. Ίσα για να βρίσκεις πάντα την αρχή.
Πώς γίνεται να είσαι πάντα χαρούμενος;
Αν γίνεται, να είσαι. Γιατί όταν χαμογελάς, θυμίζεις παιδί. Και πολύ μ' αρέσει.

Φοβάμαι

Φοβάμαι. Τις νύχτες, όταν μένω μόνη στο σκοτάδι κι ακούγονται οι χτύποι του ρολογιού, σαν να'ναι χτύποι τσεκουριού στην πόρτα. Σκληροί κι ανελέητοι, δυνατοί, υπόκωφοι. Ο χρόνος δε συγχωρεί. Και δε σταματά, μήτε γυρίζει πίσω. Κι η αναπνοή μου, όσο κι αν πασχίζω λιγάκι να την φτιάξω πιο αθόρυβη, ακούγεται στην ερημιά της νύχτας, σα να'ναι τρένο έτοιμο προς αναχώρηση, με λίγη αγωνία και λίγη από εκείνη την απελπισία που έχει ο αποχαιρετισμός. Και το σκοτάδι πηχτό, με τρομάζει, καθώς τυλίγει τα έπιπλα, τα υφάσματα, τους καθρέφτες, εμένα και γεμίζει κάθε γωνιά, κάθε χαραμάδα, ολάκερο το σπίτι, το πνίγει.

Φοβάμαι. Όταν το τηλέφωνο δε χτυπά και μένω να το κοιτάζω αβοήθητη, ώρες ολόκληρες, αγωνιώδεις κι αγχωτικές. Πού να'σαι; Πού γυρνάς; Κι αν κάτι σου συνέβη; Κι αν δε σ' αγγίξω πάλι; Κι αν τα μάτια σου δε με κοιτάξουν με αυτή τη φλόγα; Κι αν δεν είσαι δικός μου; Πού είσαι; Γύρνα, αγάπη μου. Άσε με να σε κλείσω σε ένα χρυσό κλουβί, να ορθώσω και γυάλινους τοίχους γύρω σου να μην μπορεί να σε αγγίξει κανείς, να μη σπάσεις, να μη χαλάσει ούτε μια τρίχα από τα μαλλιά σου, να μην σπιλώσει τίποτα την ομορφιά σου, την υπεροχή και την κατασκευή σου, σε κενό αέρος να διατηρήσω μια στιγμή θέωσης. Να είσαι μονάχα δικός μου, να σε κοιτώ, να σε προσέχω, να μη σε χορταίνω ποτέ, για να μη σε βαρεθώ. Μα κι έτσι σαν πουλί κάποια μέρα θα θελήσεις να φύγεις, γι'αυτό σε έχω αφήσει ελεύθερο να ζεις κι εγώ κάπου κοντά να σε στηρίζω αφανώς κι αθόρυβα να σ' αγαπώ.

Φοβάμαι όμως. Γιατί ένας άνθρωπος μόνος είμαι. Τι να σου δώσω κι εγώ; Λίγη μονάχα αγάπη, λίγη συμπόνοια, λίγη στοργή, λίγη φροντίδα κι ίσως ένα χάδι. Όλα από λίγο. Να κρατήσω κάτι και για μένα. Γιατί είμαι ένας άνθρωπος μόνος και φοβισμένος. Έχω τον πόνο μόνη συντροφιά κι ένα δάκρυ, που το φυλώ σαν κόρη οφθαλμού για ώρα ανάγκης. Αν σου τα δώσω όλα δε θα μείνει πια τίποτε για μένα, κι αν φύγεις μια μέρα δε θα μπορείς να μου επιστρέψεις τίποτα.
Φοβάμαι. Αλήθεια σου λέω. Να αγαπήσω φοβάμαι. Να δοθώ φοβάμαι. Τα απόλυτα φοβάμαι και τα ολοκληρωτικά. Εκείνο το συναίσθημα που ισοπεδώνει τα πάντα φοβάμαι. Εσένα φοβάμαι. Εμένα φοβάμαι. Γιατί σαν παιδί σε εκείνο το γυάλινο κόσμο που ονειρεύτηκα για σενα, εκεί με είχανε κλείσει. Και σαν κορίτσι μεγάλωσα με παραμύθια, με όνειρα, με πρίγκιπες και δράκους, με ευτυχισμένο τέλος, "...ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.". Και σαν μεγάλωσα, ξύπνησα ένα πρωί κι οι γυάλινοι τοίχοι μου είχαν γκρεμιστεί. Μονάχα κάτι μικρά κομμματάκια γυαλί είχαν απομείνει τριγύρω στο πάτωμα κι είπα στον εαυτό μου πως αυτά τα κρυσταλλάκια, τόσο μικρά, όμορφα, λαμπερά αποκλείεται να με κόψουν. Κράτησα ένα στα χέρια μου, που έλαμπε στο φως σαν άστρο. Κι άρχισαν οι παλάμες μου να στάζουν άίμα. Πολύ. Έδεσα τα χέρια μου με γάζες μα ο πόνος δε σταμάτησε. Το κρυσταλλάκι εκείνο χάθηκε, δεν το ξανάδα. Ίσως μέσα στο χέρι μου να χώθηκε βαθιά γι' αυτό ακόμα με πονάει. Ίσως ακόμα να προχώρησε στις φλέβες μου σιγά σιγά, μέχρι να φτάσει στην καρδιά.
Ναι λοιπόν. Τολμώ να το παραδεχτώ. Δειλή είμαι και φοβάμαι. Όλους εκείνους τους δαίμονες, που μου ξυπνάει ο έρωτας για σένα. Μην αποδειχτείς κι εσύ άλλο ένα κρυσταλλάκι. Ανάθεμα τους γυάλινους τοίχους μας. Αυτούς φοβάμαι πιότερο. Γιατί κάθε φορά που ένα κρυσταλλάκι με κόβει, μαζεύω όλα τα κομμάτια από το πάτωμα και τα ξανακολλάω με μανία. Μένουν ρωγμές και χαραμάδες, ίσα ν'ακούγεται η φωνή - μια φωνή ονειρική, γεμάτη υποσχέσεις - κι έτσι ξεγελιέμαι και τους αφήνω και πάλι να πέσουν, να σπάσουν ξανά.