Ένα ζευγάρι μάτια

Ένα ζευγάρι μάτια που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στον παράδεισο.
Ένα ζευγάρι μάτια που έβλεπαν κάτι καλό και όμορφο μέσα σε όλους τους ανθρώπους και τα ζωντανά τούτης της πλάσης.
Ένα ζευγάρι μάτια που ονειρεύονταν ορθάνοιχτα και χαμογελούσαν μαζί με τα χείλη σου. Ίσως και λιγάκι περισσότερο.
Ένα ζευγάρι μάτια ανεξερεύνητα που θύμιζε ταυτόχρονα λιβάδια και θάλασσες ή βουνά και ζούγκλες απάτητες, τόπους βγαλμένους από παραμύθια με ξωτικά, δράκους, βασιλιάδες, νεράιδες.
Ένα ζευγάρι μάτια που άλλαζαν χρώματα με τη διάθεσή σου, διάφανα κι αγνά.
Ένα ζευγάρι μάτια που διαφέντευαν τον κόσμο μονάχα με ένα τους βλέμμα.
Ένα ζευγάρι μάτια που αιχμαλώτιζε στο πέρασμά του το παν, μα εκείνο έμενε πάντα ελεύθερο, ανεξάρτητο, απείθαρχο σε πρέπει και λογική.
Κείνο το ζευγάρι μάτια που ερωτεύτηκα, γιατί όμοιό του δεν είχα ξαναδεί και το άγνωστο και το άγριο πάντοτε με γοήτευε. Λίγο να το εξερευνήσω και λίγο να το δαμάσω. Όλα από λίγο, μη χάσει την ομορφιά του.
Ένα ζευγάρι μάτια σκληρά σαν πέτρα που κανείς δε μπόρεσε να λαξεύσει. Πόσοι προσπάθησαν σκληρά αλήθεια...;
Ένα ζευγάρι μάτια καυτά σαν την κόλαση και παγωμένα σαν τις νύχτες στην έρημο.
Ένα ζευγάρι μάτια τρομακτικά σαν του δαίμονα που κρύβω μέσα μου και με βασανίζει.
Ένα ζευγάρι μάτια που φέρναν μαζί τους το θάνατο, ένα μαύρο, πηχτό σκοτάδι που σε τύλιγε σαν ομίχλη βαριά.
Ένα ζευγάρι μάτια σαν καθρέφτες τοποθετημένοι περιμετρικά σε στρογγυλο δωμάτιο, να αντικατοπτρίζουν τους χειρότερους εφιάλτες σου που τις νύχτες στοιχειώνουν τον ύπνο σου.
Ένα ζευγάρι μάτια αλήτικα, άφοβα, ανεξέλεγκτα που δε σταματάνε πουθενά, παράνομα και μπλεγμένα σε εγκλήματα που ζήλεψα.
Ένα ζευγάρι μάτια σκέτο ναρκωτικό από εκείνα τα σκληρά που δεν μπορείς ποτέ να ξεμπλέξεις και που η μοίρα που σε προορίζουν είναι μονάχα μία.
Εκείνο το ζευγάρι μάτια που με ταξίδεψε στους φόβους μου, με τράβηξε από το χέρι δυνατά να πολεμήσω και να νικήσω.
Τα δικά σου μάτια...

Χριστούγεννα

Χριστουγεννιάτικα στολισμένα δέντρα, λαμπάκια κίτρινα που θυμίζουν κεριά ή λυχναράκια - δεν μπορώ να διαλέξω - μαζί με αστέρια τεράστια απιθωμένα και κρεμασμένα παντού, τραγούδια χαρούμενα ακούγονται στους δρόμους, φωτογραφίες αγαπημένες με πρόσωπα κοκκινισμένα από το κρύο και κάτι χαμόγελα τρελά. Σαν έρωτας σε μεθάει αυτή η γιορτινή ατμόσφαιρα, σαν παλιό γλυκό κόκκινο κρασί. Κρατώ το χέρι σου σε μια βόλτα στην πόλη που θυμίζει πάρκο χαράς, λούνα παρκ, παιχνίδι. Πόσο μου αρέσουν τα Χριστούγεννα! Σε σένα όχι, αλλά δεν πειράζει. Σημασία έχει ότι γελάμε και θα τα περάσουμε μαζί, πίνοντας το πρωί καφέ σε εκείνες τις κόκκινες κούπες με την αστεία ανάγλυφη φατσούλα του Αγίου Βασίλη που εσύ λες δεν υπάρχει, αλλά εγώ τον έχω δει. Τι επειδή το δώρο μου ήρθε πολύ πριν τις γιορτές; Ε και τι έγινε; Εγώ του χρωστώ ένα ευχαριστώ, ζεστά, χειροποίητα κουλουράκια και ένα ποτήρι φρέσκο γάλα. Γιατί θα έρθει και φέτος κι ας είναι με τα χέρια άδεια. Θα καθίσει στην κουνιστή πολυθρόνα της γιαγιάς - που έχει από χρόνια φύγει κι απλά κρατάμε τη θέση της εκεί για να νιώθουμε την παρουσία της - ανάμεσα στο τζάκι και το Χριστουγεννιάτικο έλατο με τα λευκά και κόκκινα στολίδια. Εγώ θα καθίσω στο χαλί, θα αλλάξουμε δυο ματιές και δυο χαμόγελα και θα φύγει. Δε χρειάζεται να ευχηθώ τίποτα, ούτε κάτι να του πω. Ξέρει εκείνος.
Έτσι που λες. Χριστούγεννα, είτε με χιόνι είτε χωρίς μια γιορτή αγάπης, μια χαρούμενη νότα, μουσικές αστείες, παιδικές, σαν το χαμόγελό σου το αγνό και τα καθάρια μάτια σου που ονειρεύονται παραμύθια. Σαν το φως που περιγράφει το πρόσωπό σου όταν με κοιτάς. Τι άλλο να ζητήσω; Αυτό μονάχα φτάνει. Δεν έχω ανάγκη από δώρα ακριβά, από ταξίδια, από χρήματα, ούτε από κουβέντες βαρύγδουπες. Τη ζεστασιά του χεριού σου, όταν κρατά το δικό μου κι αυτή την απροσδιόριστη ευτυχία και τις πεταλούδες στο στομάχι. Μετρώ τις μέρες ως τα Χριστούγεννα στο χτύπο της καρδιάς σου, σαν με κρατάς αγκαλιά.
Καλές γιορτές, αγάπη μου.

Σχέση για το Σαββατοκύριακο

Αν μου λείπει κάτι, εκείνα τα βράδια της Παρασκευής που μένω σπίτι μετά από μια κουραστική εβδομάδα στη δουλειά, είναι το πράσινο χρώμα των ματιών σου. Θυμίζει λιβάδια απάτητα και θέλω τόσο να τα περπατήσω, να χαθώ εκεί, να χαλαρώσω, να αφεθώ... Έτσι μονάχα να κοιτάζω τα μάτια σου, να μπαίνω σε ένα όνειρο, να ζω το παραμύθι.
Να με κρατήσεις στην αγκαλιά σου, να μου χαμογελάσεις κι όλα να εξαφανιστούν. Να μείνουμε μόνοι σε τούτο τον κόσμο για μια στιγμή που θα μοιάζει αιωνιότητα. Να ταξιδεύω στα μάτια σου, να νιώθω στο χτύπο της καρδιάς σου, να ονειρεύομαι με τη φωνή σου που θα μου σιγοτραγουδάει μελωδίες ροκ, να αφήνομαι απλά στα χέρια σου που απαλά χαιδεύουν το κορμί μου. 
Για μια στιγμή μονάχα, εκείνα τα έρημα και κουρασμένα βράδια της Παρασκευής, που ο απολογισμός μιας αχανούς εβδομάδας με ταλαιπωρεί περισσότερο από την ίδια. Εκείνα τα σκοτεινά βράδια Παρασκευής που πάλεψα τόσο με το χρόνο, με τους ανθρώπους και με τους δρόμους για να καταφέρω να γυρίσω σε ένα άδειο και κρύο σπίτι.
Ξέρω, το Σαββατοκύριακο θα είσαι όλος δικός μου. Θα χοροπηδώ σα μικρό παιδί στην άφιξή σου, θα μου γελάς, θα διασκεδάζουμε, θα μου μιλάς για τις μέρες που δεν ήμασταν μαζί, πώς ήταν και πόσο σου έλειψα, θα τραγουδάμε φάλτσα μέσα στο αυτοκίνητο σε διαδρομές ανέμελες, σε εκδρομές ανήσυχες, θα με φιλάς και το πάθος θα μου κόβει την ανάσα - ας πεθάνω σ' αυτό το φιλί, δε με νοιάζει - και ταυτόχρονα θα σ' ερωτεύομαι ξανά κάθε φορά από την αρχή, θα γεμίζεις το σπίτι, το κρεββάτι μου, θα ζεσταίνεις την καρδιά μου και τα κρύα χέρια μου ανάμεσα στα δικά σου, δε θα μπορούμε να ξεκολλήσουμε ο ένας από τον άλλο. Μέχρι το βράδυ της Κυριακής, που θα σου δίνω ένα πικραμένο φιλί αποχαιρετισμού και μια υπόσχεση αναμονής για το επόμενο Σαββατοκύριακο, που θα είναι ακόμη πιο υπέροχο - αυτό μπορώ να το ορκιστώ. Κι ύστερα πάλι μια κουραστική εβδομάδα.
Έτσι είναι η σχέση μας. Ένα ευχάριστο διάλειμμα κάθε τέλος της εβδομάδας. Ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη ρουτίνα, την καθημερινότητα, την κούραση της δουλειάς, τον εκνευρισμό με το συνάδελφο, τους λογαριασμούς, τους φίλους και τα στέκια.
Μα ως πότε θα είσαι ένα διάλειμμα; Έχω αρχίσει να βαριέμαι. Εγώ θα' θελα να είσαι εδώ όλες τις μέρες της εβδομάδας. Να μοιραζόμαστε τα άγχη και το γέλιο, να μοιραζόμαστε το ίδιο κρεββάτι, να αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, να περπατάμε τους ίδιους δρόμους. Να ταξιδεύουμε μαζί σε όνειρα κι εφιάλτες, να παραπαίουμε ανάμεσα στον παράδεισο και την κόλαση με το ίδιο πάθος που αγγίζουμε τον έρωτα. Έλα μαζί μου. Να δημιουργήσουμε κάτι δυνατότερο από το διάλειμμα, κάτι που μπορεί να διαρκέσει όσο μια μικρή αιωνιότητα μάθησης. Να φτιάξουμε ένα πανεπιστήμιο αντοχών, ασημόσκονης, ζαχαρωτών, ελπίδων, απαιτήσεων, τσακωμών, αγάπης. Σύντροφο ψάχνω και συνένοχο, όχι ένα διάλειμμα.
Σε θέλω τώρα.

Χωρίς δεκανίκια

Δεκανίκια δε χρειάστηκα ποτέ. Μήτε θα χρειαστώ. Στο λέω. Να το ξέρεις και στο μυαλό σου να το βάλεις καλά. Κι αν κλάψω ποτέ δε θα το μάθεις. Κι αν ουρλιάξω μόνη στην απελπισία μου δε θα με ακούσει κανείς. Στον πόνο και στις μάχες πάντα όρθια. Δε θέλω στήριγμα κανένα. Δεν προσκυνώ. Ελεύθερη ως το τέλος. Σαν πουλί που γλιστρά από το κλουβί του. Στο άγνωστο, ναι. Μα τι να τα κάνω τα χρυσά κλουβιά και τα δεσμά; Τάχα πως είμαι προστατευμένη; Όχι. Κάλλιο ο φόβος για το άγνωστο κι ο κίνδυνος, το ρίσκο. Και στην αγάπη έτσι είναι. Το πάθος να ζητάς, καρδιά μου. Όχι μονάχα τη συνήθεια. Εκεί είναι η ομορφιά. Στα χέρια που σε αγκαλιάζουν σαν να μην υπάρχει αύριο και σε σφίγγουν ώσπου να σου κοπεί η ανάσα. Στα μυαλά που αδυνατούν να συγκεντρωθούν σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τη μορφή σου. Στα χείλη που προτιμούν να πεθάνουν με ένα σου φιλί. Στα ρολόγια που γυρίζουν γρήγορα γιατί ο χρόνος μακριά σου είναι μαχαίρι κοφτερό.
Έτσι που λες. Στηρίγματα στη ζωή θα βρεις πολλά. Άλλα απλώς θα είναι εκεί να παριστάνουν το δεκανίκι σου και μέσα τους θα γελούν με την αναπηρία σου. Άλλα θα μένουν εκεί, να τα έχεις ανάγκη μια ζωή, σαν παράσιτα να ρουφούν τη δύναμή σου και ποτέ ξανά όρθιος να μη σταθείς, να μην περπατήσεις. Δεν τα θέλω. Ούτε καν εκείνα που θα έχουν σκοπό ιερό και άγιο κι αγαπημένο. Γιατί πολεμάω μόνη. Έτσι έμαθα από παιδί. Όχι αλητείες. Όχι. Μονάχα να πηγαίνω μπροστά. Να προχωρώ.
Τι θα πεις δε με νοιάζει. Αλήθεια. Δεκάρα δε δίνω. Όταν σου έπρεπε να μιλήσεις σιωπούσες. Τώρα είναι αργά. Τελείωσα εγώ. Δεν έχει πίσω γυρισμό. Δεν με έμαθες. Δεν σε έμαθα. Δυο άγνωστοι που κάποτε συναντήθηκαν, τα είπανε λιγάκι κι αλλάξανε κατεύθυνση. Σε αφήνω να πεις τη δική σου ιστορία. Τη δική μου την ξέρω εγώ και φτάνει. Κι αν με κρίνουν οι άνθρωποι, ποτέ μου δε με ένοιαζε μήτε και τώρα. Γιατί κανείς δεν είναι εγώ. Κανείς δεν είδε, δεν ένιωσε, δεν ξέρει. Κι έτσι δικαίωμα δεν τους δίνω κανένα. Οι άνθρωποι λένε. Πάντα έλεγαν. Εγώ τα αυτιά μου κρατώ κλειστά στις σειρήνες. Και δεν έχω ανάγκη από τραγούδια μαγεμένα, όπως δεν έχω ανάγκη τις πατερίτσες της "αγάπης" κανενός. Επιβιώνω έτσι κι αλλιώς. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ζω κι αλλάζω.
Στα χέρια μου ένα όπλο. Η σιωπή. Στο μυαλό μου άλλο ένα. Τα όνειρα. Δεν έχω μάθει να ξεχνώ. Δεν έχω μάθει να φοβάμαι. Δεν έχω μάθει να ελπίζω σε χίμαιρες. Μονάχα ελεύθερη και στα πόδια μου να στηρίζω το βάρος της ύπαρξής μου. Κι ό,τι γίνει. Τις ευθύνες μου τις αναλαμβάνω και τα προβλήματα έμαθα να τα λύνω. Γιατί σε αυτή τη μια ζωή που έχω να ζήσω, έχω ένα χρέος μονάχο. Χρωστώ στον εαυτό μου να γίνω ευτυχισμένη. Να βρω εκείνο τον παράδεισο, εκείνο το τέλειο, να αγγίξω το όνειρο. Και θα το κάνω. Εδώ θα είσαι και θα το δεις. Γιατί δεν ήμουν και δε θα' μαι ποτέ ένα από εκείνα τα καλοκουρδισμένα γρανάζια που γυρνούν στη μηχανή. Ελαττωματική τόσο πολύ, μια αλλόκοτη σύνθεση, ένα συνονθύλευμα που μοιάζει τέλειο. Λίγο αναρχικά φτιαγμένη, διαμαρτύρομαι για όσα δε μου κάνουν και κυνηγώ αυτά που θέλω. Έτσι φαντάσου, έναν ανταρτοπόλεμο στον έρωτα. Δε σπάμε βιτρίνες αλλά προκαταλήψεις. Απελευθερώσου. Πέτα τις πατερίτσες κι έλα να τρέξουμε στο δρόμο.

Χειμωνιάτικη νύχτα

Στις κρύες νύχτες του χειμώνα που το κρεβάτι μοιάζει πιο άδειο και ακόμη περισσότερο κρύο, παλεύεις με τα σεντόνια, που ακόμη για κάποιον παράξενο λόγο μυρίζουν το άρωμά της. Κοιτάζεις το άδειο μαξιλάρι δίπλα σου και βλέπεις το πρόσωπό της, εκείνο που σου χαμογελούσε το πρωί, όταν άνοιγες δίπλα της τα μάτια σου, πάντα θυμωμένος γιατί μισούσες το πρωινό ξύπνημα. Εκείνο το χαμόγελο σα βάλσαμο, ο πιο όμορφος τρόπος να ξεκινήσεις τη μέρα σου μαζί με το πρωινό μαζί της, έναν καφέ φτιαγμένο με αγάπη από τα χέρια της, ένα χάδι στο πρόσωπό σου κι ένα φιλί της πάντα γλυκό κι ας είχε γεύση νικοτίνης. Το πρώτο τσιγάρο της μέρας, το πιο εθιστικό, το πιο αναγκαίο, το φιλί της ήταν.
Κάτι να έχεις να σκέφτεσαι όλη την υπόλοιπη ημέρα και να περιμένεις ανυπόμονα τη στιγμή που θα γύριζες κοντά της.
Και τώρα μόνος... Πρώτη φορά μετά από χρόνια, χωρίς το άρωμα των μαλλιών της στο μαξιλάρι δίπλα σου, χωρίς τη μορφή της να περιφέρεται στο χώρο, χωρίς τα μάτια της που σε κοίταζαν σαν να' χε συμπυκνωθεί ο κόσμος όλος στη δική σου μορφή, χωρίς το κορμί της στα χέρια σου να στριφογυρνάει, χωρίς το άγγιγμά της που αναστάτωνε την πλάση σαν αέρας, χωρίς το πάθος για ζωή κι έρωτα στη φωνή της.
Είχες ξεχάσει να την αγαπάς, να της το λες, να της το δείχνεις. Είχες ξεχάσει πόσο σημαντική ήταν για σένα, μέχρι που έπαψε να είναι εδώ.
Δεν μπορείς να θυμηθείς τη φωνή της καλά, πάει τόσος καιρός που δεν την ακούς. Είχε όμως έναν παλμό, μια μελωδία, ένα ρυθμό που θύμιζε τραγούδι ροκ. Λίγη απελπισία, λίγη επιτακτική ανάγκη να τη νιώσεις, έτοιμη να κραυγάσει κι όμως τόσο ήσυχη.
Ανάβεις ένα τσιγάρο, γιατί απόψε οι αναμνήσεις χτυπάνε την πόρτα κι εσύ θέλεις τόσο να ανοίξεις. Όταν γεμίσει το δωμάτιο καπνό και βλέπεις μόνο λίγο φως μες στην ομίχλη, όταν η ανάσα σου θα πνίγεται κι ο λαιμός σου θα πονά, με τη φωνή σου βραχνή θα σκεφτείς άλλη μια φορά να την πάρεις τηλέφωνο. Ίσως ακόμα τα δάχτυλά σου να πληκτρολογήσουν τον αριθμό της μα πριν ακόμα καλέσει θα κατεβάσεις το ακουστικό.
Με ποιο δικαίωμα να την πληγώσεις πάλι, με ποιο δικαίωμα να ζητήσεις συγγνώμη κι άλλη μια ευκαιρία, με ποιο δικαίωμα όταν το μόνο που σου ζήτησε ποτέ, ήταν λίγη σημασία ανάμεσα σε όλα εκείνα που εσύ θεωρούσες πάντα δεδομένα και υποχρεωτικά ενώ εκείνη βούλιαζε στην αναμονή της στέψης της σε προτεραιότητά σου...
Βάζεις στο ποτήρι ένα ουίσκυ, εκείνο που πάντα μισούσε. Θα ρίξεις μια τελευταία ματιά στις παλιές σας φωτογραφίες πριν τις διαγράψεις, θα ακούσεις το αγαπημένο της τραγούδι, θα σκεφτείς πόσο την αγάπησες με εκείνο το δικό σου τρόπο - που δεν ήξερε πώς να της το πει, πώς να της το δείξει, πως να συμβιβάσει τα θέλω και τις απαιτήσεις σου, τις συνήθειές σου με τα όνειρά της - κι ύστερα θα ανοίξεις το παράθυρο να φύγει ο καπνός, θα της πεις καληνύχτα και θα την αφήσεις ελεύθερη να βρει την ευτυχία με κάποιον που θα θέλει και θα μπορεί να της δώσει αυτά που ψάχνει.

Συγγνώμη

Πόσες συγγνώμες να ζητήσω, όταν νιώθω πως δεν τις αξίζω; Πόσες φορές να παρακαλέσω για συγχώρεση, όταν εγώ δε θα σου τη χάριζα σε καμία περίπτωση; Στο είπα πως είμαι σκληρή. Πως μπορώ να σε πληγώσω είτε κατά λάθος είτε επίτηδες. Και το πιο σημαντικό είναι πως η συγχώρεση δεν ανήκει στα προτερήματά μου. Και να τώρα εδώ, που τα έχω κάνει όλα λάθος. Εγώ που λάθη δεν έκανα ποτέ. Η τέλεια, η αλάνθαστη... Γι' αυτό δεν ξέρω πώς να τα διορθώσω. Δεν το είχα ξανακάνει. Βλέπω πως ξέχασα πώς να φέρομαι γιατί με πνίξανε τα πρέπει και τα χρέη και τώρα τα θέλω μου επαναστάτησαν και βιάζονται κι εγώ πληγώνω τους ανθρώπους που νοιάζομαι.
Τώρα ο θυμός σου ηχεί στα αυτιά μου, σαν κραυγή και το δίκιο σου κοφτερό σα μαχαίρι στα χέρια μου. Χίλιες φορές να το είχες κάνει εσύ αυτό το λάθος. Η αναμάρτητη φύση μου θα το έκανε πιο εύκολο να σε δικάσω, να σε καταδικάσω και να τελειώνουμε, παρά να παλεύω να με συγχωρήσεις.
Δεν θέλεις καν να σου ζητήσω συγγνώμη. Φταίξαμε κι οι δυο λες. Σαν να με έχεις συγχωρήσει από την αρχή. Σαν να έχω πάρει άφεση. Πώς γίνεται; Εγώ βλέπω, πως το φταίξιμο είναι μονάχα δικό μου κι αυτό με τρελαίνει, με ντροπιάζει, σκύβω το κεφάλι, δεν αντέχω να σε δω στα μάτια. Κι ενώ ντρέπομαι, η εγωίστρια μέσα μου απορεί, φωνάζει και εκρήγνυται... Δηλαδή τόσο ανώτερος είσαι πια, τόσο υπεράνω, ή μήπως τελικά δε σε νοιάζει και πολύ;
Κι είμαι στ' αλήθεια τόσο μετανιωμένη και τρομαγμένη πως έχω χάσει το παιχνίδι. Το δικό μας παιχνίδι...
Ξέρεις πόσο φοβάμαι. Είμαι δειλή και κρύβομαι πίσω από την αιώνια φλυαρία μου και καμουφλάρω την αμηχανία μου μέσα σε κάτι που όλοι λένε δυναμισμό και ρίσκο. Θα έκανα τα πάντα για τη σιγουριά πως πάει, πέρασε και ξεχάστηκε ήδη. Μα έλα που εγώ δεν μπορώ να το ξεχάσω. Έλα που νιώθω πως άφησε ένα μικρό ράγισμα ή ίσως μια μεγάλη ρωγμή σε κάτι που έμοιαζε τόσο φρέσκο, τόσο γλυκό, τόσο πολλά υποσχόμενο. Να' ναι οι τύψεις άραγε;
Εγώ ακόμη πιστεύω στα θαύματα... Δείξε μου ένα δρόμο να περπατήσουμε μαζί, έναν καινούριο, δίχως λάθη, δίχως ανάγκη για συγγνώμες...

Αψεγάδιαστο

- Ψάχνεις το τέλειο, εκείνο που δεν υπάρχει και δε θα υπάρξει ποτέ. Δεν υπάρχει τίποτα αψεγάδιαστο, πουθενά δε θα ανακαλύψεις την τελειότητα. Ανικανοποίητη πάντα θα' σαι, γιατί δεν βρίσκεις αυτό που τόσο θέλεις, αυτό που με μανία αναζητάς. Δυστυχισμένη, γιατί αυτή είναι η μοίρα του ανικανοποίητου, και δυστυχισμένους θα κάνεις τους γύρω σου. Αυτούς που σε αγάπησαν, θα τους κατηγορείς γιατί δεν μπορούν να σου δώσουν το απόλυτο που ζητάς απελπισμένα και εκείνοι θα παλεύουν γογγύζοντας χωρίς να μπορούν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις σου.
Δεν έμαθες ποτέ να συμβιβάζεσαι. Να κατεβάζεις λίγο τον πήχυ.
Εσύ, λες, είσαι ελεύθερη, εγώ σε λέω κακομαθημένη.
Ως ένα βαθμό κάποτε θαύμαζα τον τρόπο που ονειρευόσουν. Τώρα μπορώ να πω με τρομάζει. Πρώτα θύμιζες παιδί που ζητά ν' αγγίξει τον ήλιο, τόσο χαριτωμένο κι αφελές. Όσο τα χρόνια περνούν, σε βρίσκω επικίνδυνη, εσένα, το μυαλό σου που νομίζω δεν ωριμάζει, κι εκείνη την αφέλεια που δεν αλλάζει. Τι θ' απογίνεις απορώ. Δεν μπορείς να παλεύεις για πάντα με δράκους και να ονειρεύεσαι παραμύθια, έρωτες, πρίγκιπες. Μεγάλωσες πια αγάπη μου. Πέρασαν τα χρόνια, έπρεπε να έχεις αλλάξει...

Αυτά και άλλα τόσα στυγνά μου καταμέτρησες. Με κατηγόρησες, με πλήγωσες, μα δεν κατάλαβες ποτέ. Για κάθε άνθρωπο το τέλειο είναι διαφορετικό. Το δρόμο προς την τελειότητα έψαχνα πάντα. Το ζω το παραμύθι μου και το κρατώ ζωντανό όσο θέλω. Γιατί μπορώ. Το τέλειο το είχα ήδη συναντήσει κι αγαπήσει. Εσένα μικρέ, γλυκέ κι ανόητε πρίγκιπά μου. Εκείνο το χαζό μουσάκι, τα χοντρά κοκκάλινα γυαλιά σου, εκείνη την ουλή στο μπράτσο σου, το σφίξιμο των χειλιών σου όταν νιώθεις αμήχανα... Γιατί το κάθε σου μικρό η μεγαλύτερο ελάττωμα σε κάνει ιδιαίτερο, μοναδικό, σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην τελειότητα. Είσαι δικός μου, σαν να φτιάχτηκες μονάχα για μένα κι εγώ μονάχα για σένα. Σαν να βγήκε μονάχα ένα ζευγάρι από τούτο το εργοστάσιο. Και δεν παλεύω πια με δράκους, το κάνεις εσύ για μένα. Εγώ φροντίζω να κλείνω τις πληγές που μπορεί να σου άνοιξαν εκείνοι.
Καλημέρα αγάπη μου. Όταν μιλάς για αστέρια, έρωτες, μουσικές, ρομάντζα, όταν μιλάς για τελειότητα, τα μάτια σου βλέπω.