Η μπόρα

Μια βροχερή μέρα του καλοκαιριού, που η μουντάδα συντροφεύει την ανύπαρκτη όρεξη μου να κάνω οτιδήποτε και η υγρασία εντείνει την διάθεσή μου, να μείνω όλη την ημέρα στο κρεβάτι, ακούω στο μπαλκόνι τη μπόρα να μαστιγώνει αλύπητα και δυνατά τις τέντες, φτιάχνοντας μουσική με το κροτάλισμα του μετάλλου και ηχώ ανάμεσα στις πολυκατοικίες που κλείνουν γύρω και κρύβουν τον ορίζοντα.

Πόσο μοιάζει η μοναξιά πιο αγαπημένη φίλη σήμερα;

Η βροχή ξεπλένει τις καθημερινές έγνοιες και τη βιασύνη να βγω στο δρόμο και να τρέξω πανικόβλητη, να προλάβω όλες εκείνες τις δουλειές, που με περιμένουν σαν στόματα λαίμαργα, αβυσσαλέα ανοιγμένα, να τις τελειώσω και τις προθεσμίες που φαίνεται να τρέχουν γρηγορότερα κι από το φως, σε μια πόλη που η κίνηση απαγορεύει σε οτιδήποτε να κινηθεί με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή μιας χελώνας.

Τα γκρίζα βρεγμένα τσιμέντα που στήνουν ολόκληρους φράχτες γύρω μου, θυμίζουν λίγο φυλακή, μα η μυρωδιά της βρεγμένης σκόνης και του χώματος που κατακάθεται στον ασφάλτινο δρόμο μου φέρνει στο μυαλό λίγο από το χωριό.

Αυτοκίνητα σχεδόν σταματημένα που ψάχνουν απελπισμένα κάπου να σταματήσουν μοιάζουν σαν παιδικά παιχνίδια προσεκτικά τοποθετημένα στο δρόμο.

Χρωματιστές ομπρέλες κινούνται με ένα ζευγάρι πόδια η καθεμιά, ασυγχρόνιστες, συγκρουόμενες και κάνουν την πόλη και τους γεμάτους πεζόδρομους ή τις διαβάσεις να μοιάζουν εικαστικό έργο που ο καλλιτέχνης άφησε ελεύθερο ή του ξέφυγε τυχαία.

Κοιτώντας από ψηλά σου φαίνεται αστείο, χαρούμενο, μα όταν μπερδευτείς ανάμεσά τους και γίνεις ένα με τη μάζα που αδιάκοπα κινείται προσπαθώντας να φτάσει σε έναν προορισμό που ολοένα ξεμακραίνει, γιατί οι σειρήνες βρίσκονται σε κάθε γωνιά και σε αποπροσανατολίζουν, απελπίζεσαι.

Σήμερα δε θα κάνω τη χάρη να γίνω ένα με το εικαστικό έργο. 

Σήμερα θα το απολαύσω πίνοντας τον καφέ μου στο μπαλκόνι, απολαμβάνοντας την ηρεμία που μου χάρισε η βροχή, ευχαριστώντας τα σύννεφα και τη σκοτεινιά.

Σήμερα δε θα σκεφτώ τίποτα σοβαρό, δε θα τρέξω να προλάβω τίποτα. 

Ας τρέξει η μέρα να προλάβει εμένα.

Σήμερα θα χαλαρώσω και θα πάρω δυνάμεις για να ξεχυθώ στους δρόμους αύριο μαζί με τον ήλιο που θα στεγνώσει τα περβάζια, θα φωτίσει τα λουλούδια και θα δώσει άλλη ορμή στα κουρασμένα μας κορμιά.

Αύριο θα είναι μια μέρα φωτεινή όπως ταιριάζει σε μια πόλη που ποτέ δεν σταματά και δεν εφησυχάζεται.

Η επιστροφή

Έχεις φύγει με πόνο ψυχής, από πρόσωπα, καταστάσεις, τόπους.
Έφυγες, όχι γιατί ήθελες ν' ανακαλύψεις τον κόσμο, να κυνηγήσεις την τύχη σου, μα γιατί αναγκάστηκες να αναζητήσεις αλλού τη μοίρα σου.
Έχεις ζήσει μακριά, με τη μοναξιά σου, τη μελαγχολία σου, την ανάγκη σου να επιστρέψεις, το χρόνο που πέρναγε απίστευτα αργά, το νόστο, την ελπίδα μιας επικείμενης επιστροφής να κρέμεται μετέωρη σε μια κλωστή μέσα στο μυαλό σου.
Έχεις ζήσει με το φόβο πως ό,τι αποχωρίστηκες τόσο αθέλητα και βίαια δε θα μπορέσεις να το δεις ποτέ ξανά με τα ίδια μάτια και να το χορτάσεις πραγματικά.
Έχεις αφήσει τόσα πίσω, που δεν μπορεί να τα αντισταθμίσει εύκολα κανένα όφελος ή συναίσθημα στον κόσμο. Άφησες πίσω το δικό σου κόσμο, αυτόν που σε έφτιαξε και σε έπλασε καθ' εικόνα ίσως μα περισσότερο καθ' ομοίωση. Άφησες πίσω όχι ένα κομμάτι του εαυτού σου μα άφησες πίσω όλο τον εαυτό σου και σέρνεις μαζί σου ένα ταλαιπωρημένο, μικρό κομμάτι του σαν ανάμνηση.
Κι έρχεται τελικά αυτή η στιγμή που τόσο ονειρεύτηκες και πόθησες όσο τίποτε άλλο.
Η επιστροφή στη ζωή που ονειρεύτηκες και σχεδίασες, στους ανθρώπους που αγάπησες και που τόσο αισθητή κι αβάσταχτη ήταν η απουσία τους όλον αυτό τον καιρό της απομάκρυνσής σου - μιας ξενιτιάς που έμοιαζε με φυλάκιση-, στον τόπο που λατρεύεις να ημερεύεις, είναι ξαφνικά τόσο τρομακτική.
Πόσο άλλαξες μακριά τους όλον αυτό τον καιρό;
Θα μπορέσουν να σε νιώσουν;
Θα μπορέσεις να τους νιώσεις;
Θα' ναι σαν να μην πέρασε ούτε μια στιγμή;
Θα συνεχίσεις από εκεί που σταμάτησες ή θα είναι ένα καινούριο δύσκολο ξεκίνημα, μια παράδοξη νέα αρχή;
Ο φόβος πως έχασες τόσα πολλά, το χρόνο που ξόδεψες μακριά, τον καιρό που έλειψες κι ο φόβος πως χάσανε κι οι άλλοι τόσα πολλά από εσένα είναι τόσο μεγάλος...
Ή μάλλον τούτος ο φόβος είναι μια πραγματικότητα πέρα ως πέρα αληθινή κι όχι εικονική ή παράλληλη. Μια πραγματικότητα που ορθώνεται γύρω σου σαν αδιαπέραστο τείχος και σε φυλακίζει στην έγνοια πως δε θα μπορέσεις να μαζέψεις εκείνα τα κομμάτια σου που άφησες πίσω και να τα ενώσεις με εκείνα που δημιούργησες στην απουσία σου.
Γιατί όλοι και όλα αλλάζουν, μεταστρέφονται, περιστρέφονται με την πάροδο του χρόνου. Εσύ είσαι ένα παράδειγμα χαρακτηριστικό.
Τι θα κάνεις λοιπόν;
Θα γυρίσεις στο σημείο μηδέν; Εκείνο το σημείο που τ' άφησες όλα πίσω σου κι έφυγες και θα σβήσεις το κομμάτι εκείνο της απομάκρυνσής σου; Θα συνεχίσεις από εκεί και πέρα ξαναγράφοντας το χάρτη και χάνοντας τόσο χρόνο από τη ζωή;
Θα προσπαθήσεις να εφεύρεις μια κόλλα τόσο δυνατή που να μπορέσει να συγκεράσει τα κομμάτια όλα;
Ή μήπως θα ξεκινήσεις από την αρχή, μαθαίνοντας ξανά ακόμη και τα βασικά που απαρτίζουν τη ζωή σου, μα χρησιμοποιώντας τις σταθερές που έμαθες ή δημιούργησες με την πάροδο του χρόνου και τη σοφία της ηλικίας και των συγκυριών που απέκτησες;
Καλή συνέχεια ή καλή αρχή να σου ευχηθώ;

Ο γάτος

Ο μικρός μου γάτος, ένας γάτος φοβερός και τρομερός! 

Με τη λευκή χνουδωτή, χοντρή κοιλίτσα του και την πορτοκαλί του πανοπλία μόνιμα φορεμένη. 

Ένας γάτος χαζούλης και χαδιάρης που σκαρφαλώνει πάνω μου φωνάζοντας σαν να κατέκτησε την κορυφή του κόσμου. 

Ένας γάτος μικρός που κουλουριάζεται σαν μια τρίχινη, χνουδωτή, μαλακή μπαλίτσα και κοιμάται στα γόνατα μου ευτυχισμένος.

Ένας γατούλης αστείος που κρέμεται από την κληματαριά της αυλής μου σαν μαϊμού που παίζει στο δάσος. 

Ένας γάτος απολυταρχικά κι ολοκληρωτικά χαρούμενος με ένα τρελό, αδιάκοπο γουργουρητό, αρκεί μόνο να στέκομαι δίπλα του και να μπορεί να περιφέρεται, να μπερδεύεται στα πόδια μου και να τρίζει την ουρά του δίπλα στη γάμπα μου.
Βρίσκει την πιο μικρή τρύπα που να τον χωρά και χώνεται στη σκεπή γιατί του αρέσει να ανακαλύπτει τον κόσμο κι όταν δεν μπορεί πια να βγει με φωνάζει δυνατά κι επιτακτικά να τον απεγκλωβίσω. Έπειτα βρίσκει για λίγο στο πρόσωπό μου το σωτήρα του και προσπαθεί να μου δείξει την ευγνωμοσύνη του μιλώντας μου μια γλώσσα γατίσια που δεν καταλαβαίνω, αλλά μοιάζει σαν να λέει "μίου μίου".

Ένας γάτος αφέντης που διατάζει, απαιτεί, επιτάσσει και διαφεντεύει τους πάντες και τα πάντα. Δε μας ανήκει. Του ανήκουμε. Μας κρατά γερά στα μαλακά ροζ πατουσάκια του με τα μεγάλα μυτερά νύχια που σε γρατσουνάνε, όταν δεν του κάνεις τα καπρίτσια ή όταν εσύ θέλεις παιχνίδια και χάδια ενώ εκείνος δε θέλει να τον ενοχλείς και να τον αγγίζεις.

Γεμίζει με την τσιριχτή φωνή του όλες τις ώρες της ημέρας που εσύ δεν έχεις χρόνο να ασχοληθείς μαζί του για να κάνει αισθητή την παρουσία του και να του δώσεις λίγη σημασία.

Ένας γάτος επιστάτης στο κατώφλι όχι του σπιτιού, μα της ζωής μας, που καταλαβαίνει τις δύσκολες στιγμές μας και προσπαθεί να τις φτιάξει με ένα μοναδικό τρόπο... Πηδώντας σαν τρελός και σκουντουφλώντας παντού κι είναι τόσο αστείες οι γκάφες του που δεν μπορούν παρά να σε κάνουν να γελάσεις.

Μα πάνω από όλα τόσο ανεξάρτητος, αυτός ο μικρός και στα μάτια μας ανυπεράσπιστος γατούλης δεν έχει ποτέ την ανάγκη μας και μας επιδεικνύει με σιγουριά, αυτοπεποίθηση και υπερηφάνεια τα θύματά του που μας προσφέρει που και που σαν ανταπόδοση της αγάπης που του δίνουμε.

Πώς να του εξηγήσω πως δεν μου αρέσουν τα ποντίκια, τα φίδια, οι σαύρες και τα μικρά πουλάκια;

Καύσωνας

Ζέστη.
Τα ρούχα κολλημένα πάνω μου.
Καυτό μεσημέρι στην πόλη.
Φυσά ένας αέρας δυνατός.
Δροσιά καθόλου, μήτε σαν όνειρο.
Σταγονίδια ιδρώτα στο μέτωπο.
Οι δρόμοι άδειοι.
Έρημες πλατείες, πεζόδρομοι, κλειστά παντζούρια.
Τα λουλούδια έχουν κλείσει
Και με σκυμμένο κεφάλι παλεύουν να μη σβήσουν.
Στον ορίζοντα φλόγες παιχνιδίζουν.
Οράματα με βασανίζουν.
Η ζάλη δυνατή.
Φλόγωση στο κορμί.
Το άγγιγμά σου στον ώμο μου,
Πόσο με ξενίζει;
Γυρίζω ν' αντικρύσω το βλέμμα σου.
Πόσο άγνωστο κρύβει μέσα του;
Πόση παγωνιά μέσα στον καύσωνα;

Σαλπάρουμε

Με τους διαβήτες μου και την πυξίδα μου, χαράζω ρότα στο χάρτη μου, για ταξίδια προς απάτητα, εξωτικά νησιά και καταγάλανες θάλασσες, με κοραλλιογενείς ύφαλους, χρωματιστά αγγελόψαρα, ιστορικά ναυάγια και κατάλευκες, αμμουδερές παραλίες, στολισμένες με καταπράσινους, πανύψηλους φοίνικες και διάσπαρτες πεσμένες καρύδες. Στα όνειρά μου, πρωτοπόρος, θαλασσοπόρος, εξερευνητής, προστάζω το πλήρωμά μου. Η μπουρού σφυρίζει και τα πανιά ανοίγουν, ενώ οι ναύτες στο κατάστρωμα δουλεύουν σκληρά.
Θα ανακαλύψουμε νέους τόπους, θα φτάσουμε όπου δεν έφτασε άλλος κανείς, θα κυνηγήσουμε θησαυρούς, παραμύθια και χίμαιρες και οι άθλοι κι οι ανακαλύψεις μας θα γραφτούν σε ημερολόγια, θα γίνουν βιβλία για τις επόμενες γενιές και θα ιστορούνται στους αιώνες κι εμείς θρύλοι, ατρόμητοι ταξιδευτές, χωρίς καμιά σημαία, κάτω από κανενός το λάβαρο.
Δένονται ναυτικοί κόμποι τα σκοινιά, βίρα τις άγκυρες, ανοίγουμε πανιά...
Σαλπάρουμε για την αιωνιότητα...

Επέτειος

Οι δείκτες του επιτοίχιου ρολογιού σταματημένοι στις 10:10 απόψε το βράδυ. Ο χρόνος δεν περνά, όλα γύρω μας ακίνητα. Σε ένα κρεβάτι δύο ξένοι, που κάποτε ήταν όχι απλά δύο γνωστοί, μα ένα σώμα.
Θέλω να κοιμηθώ ή να κοιμηθείς πρώτος εσύ, γιατί αυτή η σιωπή με βασανίζει και τρανεύει την εσωτερική μου φωνούλα, που τώρα μεταμορφώθηκε σε κραυγή.
Κοιτάζοντας το λευκό ταβάνι του υπνοδωματίου, παλεύω να καταλάβω γιατί δεν ενεργεί εκείνο το ηρεμιστικό, που πήρα κρυφά από εσένα, κλειδωμένη στο μπάνιο μας προηγουμένως. Θα έπρεπε να έχει ήδη δράσει, να με έχει βυθίσει σε ένα ύπνο δίχως όνειρα, δίχως καμία επαφή με το συνειδητό ή το ασυνείδητο μου.
Ρίχνω μια ματιά τριγύρω στο δωμάτιο. Αυτό το λευκό στους τοίχους με τυφλώνει. Τίνος ιδέα ήταν να βάψουμε το υπνοδωμάτιο μας με αυτό το εκτυφλωτικό λευκό, που δε μ' αφήνει να χαλαρώσω; Κάπου είχα διαβάσει, θυμάμαι, πως το πράσινο χρώμα ξεκουράζει το βλέμμα. Δεν υπάρχει τίποτα πράσινο μέσα σε αυτό το αναθεματισμένο δωμάτιο; Κάτι να καρφώσω πάνω του το βλέμμα μου και ν' αγκιστρωθώ, ώσπου να μπορέσω να κλείσω τα μάτια μου και να αφεθώ στην αγκαλιά του Μορφέα, που εδώ και καιρό την προτιμώ περισσότερο από τη δική σου.
Τώρα θυμήθηκα. Δική μου ιδέα ήταν να βάψουμε το δωμάτιο λευκό, για να ξεχωρίζουν περισσότερο έντονα τα μοντέρνα έπιπλα και τα διακοσμητικά, που τόσο προσεκτικά τακτοποίησα διακοσμώντας το. Θυμάμαι δε σου άρεσε, αλλά δε μ' ενδιέφερε η γνώμη σου, γιατί οι άντρες δεν έχουν και πολύ γούστο.
Πότε έπαψα αλήθεια να δίνω σημασία στη γνώμη σου; Πότε έπαψε να με νοιάζει οτιδήποτε σε αφορούσε ή αφορούσε εμάς;
Όλα πάνω σου με ενοχλούν τώρα πια. Τώρα που έφυγε ο έρωτας και τον αντικατέστησε η ρουτίνα, η στυγνή καθημερινότητα. Με ενοχλεί το ροχαλητό σου τις νύχτες που δεν μπορώ να κοιμηθώ. Η αλήθεια είναι βέβαια πως δε φταίει εκείνο. Και να σκεφτείς πως κάποτε το έβρισκα μελωδικό κι αστείο. Με ενοχλεί η τόση σου ανασφάλεια. Αυτή που κάποτε με ενθουσίαζε γιατί ήσουν τόσο ερωτευμένος μαζί μου κι ήθελες συνεχώς την επιβεβαίωση μου. Με ενοχλεί το άγγιγμα σου που δεν ωρίμασε με την πάροδο του χρόνου, ενώ κάποτε με τρέλαινε το πάθος σου για μένα. Με ενοχλεί ο τρόπος που ντύνεσαι, που μιλάς, που περπατάς, που κάθεσαι στον καναπέ και τσαλακώνεις τα όμορφα ριχτάρια μου. Με ενοχλεί το δυνατό και γάργαρο γέλιο σου. Μα καλά δεν μπορείς πιο σιγανά; Τι είναι αυτό που βρίσκεις τόσο αστείο;
Με ενοχλεί όταν βλέπεις τηλεόραση, που δεν καταλαβαίνεις τίποτα από όσα συμβαίνουν γύρω σου, που δεν ακούς όταν σου μιλώ, που αποχαυνώνεσαι και κρατάς με μανία το τηλεχειριστήριο, μην τυχόν και στο αποσπάσει κανείς.
Με ενοχλούν τα λουλούδια που μου έφερες σήμερα. Σου το έχω πει χιλιάδες φορές πως τα μπουκέτα λουλουδιών μου θυμίζουν κηδεία. Γιατί έπρεπε ειδικά φέτος να γιορτάσουμε την επέτειο μας, αφού είχαμε υποσχεθεί από την αρχή της γνωριμίας μας, πως δε θα είχαμε ανάγκη να γιορτάζουμε μια μέρα κάθε χρόνο την αγάπη μας, γιατί κάθε μέρα αν αγαπιόμαστε είναι γιορτή; Γιατί έπρεπε να μου αγοράσεις ένα πανάκριβο δώρο, ενώ εγώ όχι απλά δεν σου χάρισα τίποτα, αλλά ούτε καν θυμόμουν ότι σαν σήμερα παντρευτήκαμε δέκα χρόνια πριν. Γιατί να γιορτάσουμε το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μας; Σου είχα πει πως δε μ' αρέσει ο γάμος. Πως θα γινόμασταν δυστυχισμένοι όπως τόσοι και τόσοι άλλοι. Δε με πίστεψες κι ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ήσουν σίγουρος πως ήμασταν τόσο ιδιαίτεροι, που δε διατρέχουμε τέτοιο κίνδυνο. Σου είχα πει πως θα σε παντρευόμουν, όταν πια θα είχα πάψει να σ' αγαπώ και θα είχα αρχίσει να σε μισώ επειδή θα σε είχα συνηθίσει. Θα σε παντρευόμουν μόνο για να σε βασανίσω και να σε καταστρέψω.
Και να που επιβεβαιώνομαι δέκα χρόνια μετά την πιο σημαντική μου ατασθαλία.
Μου είχες πει ότι δε θα άλλαζες ποτέ. Πόσο δίκιο είχες...
Άλλαξα όμως εγώ και δεν μπορώ πια να ζήσω μαζί σου, ούτε για σένα, ούτε για την αγάπη μας, που έγινε πια μια βαρετή υποχρέωση.

Εταίρα

Τις στιγμές που η πλάση ολάκερη μοιάζει να υποκλίνεται στο μεγαλείο σου και τα καταπιεσμένα ένστικτα σου ορθώνονται περίτρανα, για να δικαιωθούν και να ζήσουν τη δόξα που τόσο ονειρεύτηκες και να δρέψουν τις δάφνες, που νομίζουν πως σου αξίζουν, το εγώ σου μεγεθύνεται και γιγαντώνεται, για να συρρικνωθεί στην όψη της αποτυχίας. Η φαντασία σου - δυστυχώς για σένα - αποδεικνύεται πολύ δυναμική και σε παρασύρει σε ένα κόσμο δικό της, όχι δικό σου. Τις νύχτες κάνεις πρόβες μπροστά στον μεγάλο φιλντισένιο καθρέφτη σου και το είδωλό σου μοναδικός συνοδοιπόρος στην τρέλα και σύντροφος στη μοναξιά ανέχεται τις μεταμφιέσεις στις οποίες το υποβάλλεις. Τα πρωινά απαιτείς το πρωινό σου στο κρεβάτι σαν ντίβα, σαν διάττων αστέρας άλλων εποχών στολισμένη με τα σατέν και τα βελούδα του γαλλικού μπουντουάρ σου ξεχνώντας πώς δεν υπάρχει κανείς στην υπηρεσία της μεγαλειότητάς σου. Θυμωμένη από την ανώμαλη προσγείωση θα σηκωθείς για να ετοιμάσεις ένα ηδονικό μπάνιο με άλατα και ενυδατικό αφρόλουτρο που να δημιουργεί εκατομμύρια μπουρμπουλήθρες και σαπουνόφουσκες για να χαλαρώσεις και να οργανώσεις τα σχέδια της ημέρας και να περάσεις ατελείωτες ώρες μπροστά στην ασφυκτικά γεμάτη ντουλάπα για να επιλέξεις την εμφάνιση που ταιριάζει στο ύφος της μέρας και την υψηλότητά σου και να ικανοποιήσεις τη ματαιοδοξία σου ρίχνοντας όχι μια φευγαλέα ματιά στο είδωλό σου αλλά απολαμβάνοντας το από κάθε οπτική και γωνία . Ντυμένη στο τέλος σαν να έχεις πρόσκληση σε σημαντικό γεγονός θα ξεκινήσεις έναν περίπατο για να διασκεδάσεις τα βλέμματα και να αποδείξεις στον εαυτό σου κυρίως αλλά και στις ανταγωνίστριες σου πόσο άξια θαυμασμού αλλά και φθόνου είσαι. Το μεσημέρι μόνη θα κατευθυνθείς σε ένα από τα πιο μοδάτα στέκια, θα φλερτάρεις με κάποιον από τα απέναντι τραπέζια τρεμοπαίζοντας τα βλέφαρά σου, μα στην περίπτωση που εκείνος επιχειρήσει να πλησιάσει περισσότερο θα αποφύγεις διακριτικά την παρέα του. Θα πάρεις μόνη το μεσημεριανό σου με θράσος και χωρίς δικαιολογίες πώς κάτι έτυχε στη συντροφιά σου γιατί δε σε ενδιαφέρει να σε οικτίρουν και δε θα δώσεις σε κανέναν αυτό το δικαίωμα. Το απόγευμα θα επισκεφθείς την αισθητικό, τον κομμωτή και τη μακιγιέζ σου και μετά τις απέλπιδες προσπάθειες να σταματήσεις το τρένο της νεότητας που έχει τραπεί σε φυγή θα επιστρέψεις σπίτι για να υποδεχθείς το μεσήλικα χορηγό σου, να του κάνεις τη χάρη να του δωρίσεις λίγη από την προσοχή και το χρόνο σου, να του δώσεις το κορμί σου μα πάνω από όλα μια επαφή με την ανεπανάληπτη προσωπικότητα σου σαν άλλη εταίρα μιας πιο μοντέρνας εποχής όμως. Πίσω από τα κλειστά σου βλέφαρα φαντασιώνεσαι παθιασμένους εραστές και απίστευτους οργασμούς ενώ υποκρίνεσαι στα χάδια του τόσο πειστικά που θα μπορούσες να διεκδικήσεις βραβείο για την ερμηνεία σου. Κουρασμένη και μόνη θα μείνεις στο κρεβάτι όταν εκείνος φύγει εκτονωμένος κι ευτυχισμένος, επιβεβαιωμένος και ορεξάτος για την επιστροφή στην δυναμική και ανεξάρτητη σύζυγο και τα υπέροχα, δραστήρια κι έξυπνα τέκνα του στο πανάκριβο σπίτι του. Ανανεώνει πάντα το ραντεβού του μαζί σου πριν φύγει αλλά και πάλι σου θυμίζει πως μπορεί να έρχεται όποτε θέλει, απαιτεί την αποκλειστικότητα γιατί μην ξεχνάς πως είσαι υποχρεωμένη απέναντί του για τη ζωή και τις ανέσεις που σου παρέχει. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία που θα έρχεσαι πάντα δεύτερη, τρίτη η καλύτερα τελευταία στη ζωή του. Έτσι κι αλλιώς δε θα ήθελες την πρωτιά. Δε σε ενδιαφέρει. Το μόνο που σε νοιάζει είναι να απομυζείς ότι μπορείς όσο έχεις ακόμη καιρό γιατί η ομορφιά φεύγει μαζί με τη νεότητα, το ίδιο και οι παντρεμένοι εραστές. Θα βρίσκουν πάντα ένα πιο νεαρό πιστό σου αντίγραφο όταν φτάνει η ώρα να σε αποσύρουν.

Μάνα...

Πώς να ορίσεις τη μάνα;
Πώς να τη βάλεις σε καλούπια και πώς να της βάλεις ταμπέλες, ετικέτες;
Είναι μονάχα εκείνη που σε φέρνει στον κόσμο, που σου δίνει ζωή ή μήπως εκείνη που μετράει μαζί σου στιγμές;
Το πρώτο σου χαμόγελο την κάνει να χαίρεται περισσότερο από όλους, οι πρώτες σου λέξεις που η αναμονή τους μπορεί να κουράσει και τον πιο υπομονετικό, και που στο τέλος δεν είναι και κάτι ιδιαίτερο, εκείνη την κάνουν τρισευτυχισμένη και υπερήφανη.
Τα πρώτα σου βήματα στον κόσμο, τόσο ασταθή, τόσο μικρά κι ασήμαντα για την ανθρωπότητα, τόσο σημαντικά και μοναδικά για κείνη.
Όταν στυλώνεις τα πόδια σου, αποφασισμένη να γίνει το δικό σου, εκείνη έχει ένα μαγικό τρόπο να σε πείσει να αφήσεις πίσω την ισχυρογνωμοσύνη και να δοκιμάσεις και αυτό που σου προτείνουν οι άλλοι.
Το πρώτο σου δάκρυ, τη θυμώνει μανιωδώς γιατί κάποιος τόλμησε να σε λυπήσει και να σε κάνει να κλάψεις.
Η παραμικρή ένδειξη πως κάτι δεν είναι σωστό στην υγεία σου φτάνει για να την αγχώσει, να την τρομοκρατήσει, μα αν χρειαστεί θα σταθεί δίπλα σου ακοίμητος φρουρός, τέρας ψυχραιμίας και θα προσπαθεί πάντα να φτιάξει τη διάθεσή σου και να μην τη δεις ποτέ θλιμμένη, να σου δώσει δύναμη ακόμη κι αν εκείνη νιώθει πως την έχουν εγκαταλείψει οι δικές της δυνάμεις, η ελπίδα και η πίστη της.
Ποια είναι εκείνη που χτένιζε τα μαλλιά σου όταν εσύ μικρή δεν μπορούσες και ποια σε έντυνε στοργικά, ετοίμαζε το πρωινό σου με αγάπη και έβαζε στην τσάντα το κολατσιό σου για να μη συ λείψει τίποτα όταν είσαι μακριά από το σπίτι;
Ποια χαιρόταν με τις χαρές σου και ενθουσιαζόταν με την παραμικρή επιτυχία σου αλλά οι αποτυχίες σου την άφηναν παγερά αδιάφορη γιατί όπως έλεγε «Η προσπάθεια μετράει…» και ήταν απόλυτα πεπεισμένη πως θα τα καταφέρεις την επόμενη φορά ή απέτυχες μόνο και μόνο επειδή κάποιος σου έβαλε τρικλοποδιά;
Ποιανής η καρδιά χοροπηδούσε από αγωνία στο άκουσμα του κουδουνίσματος του τηλεφώνου, τρομοκρατημένη από την απουσία σου και με το μόνιμο φόβο, μήπως σου έχει συμβεί κάτι κακό και με τις τύψεις να την βασανίζουν πως δεν ήταν εκεί για να σε προστατέψει.
Ποια έφτιαχνε με το νου της, τις πιο παράλογες και τρομακτικές ιστορίες με πρωταγωνιστή εσένα κάθε φορά που καθυστερούσες να επιστρέψεις σπίτι, γιατί απλώς πέρναγες ευχάριστα και ξεχνιόσουν;
Ποια άκουγε τα παράπονά σου, ποια είχε υποστεί την αέναη νευρικότητά σου στα εφηβικά, επαναστατικά σου χρόνια;
Ποια στήριζε κάθε σου καινούριο ξεκίνημα, κάθε απόφαση, κάθε ονειροπόλο σκίρτημα για δόξες και τιμές, κάθε σχέδιο για τη ζωή, κάθε ταξίδι στα άστρα;
Θα' θελες τόσο να της μοιάσεις όταν έρθει η ώρα... Έτσι;

Έρωτας...

Πολλές φορές θα νιώσεις μπερδεμένος. Δε θα ξέρεις τι νιώθεις στ’ αλήθεια, δε θα ξέρεις τι θέλεις και τι πραγματικά ονειρεύεσαι. Δε θα μπορείς να θυμηθείς ποιος είσαι και δεν θα αντιλαμβάνεσαι αν έχεις αλλάξει με την πάροδο του χρόνου. Δεν θα μπορείς να κοιτάξεις μέσα σου, να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου. Ίσως να σε τρομάζει η διαδικασία. Ίσως να χρειάζεσαι ένα μοναχικό ταξίδι για να ανακαλύψεις ξανά τις προτεραιότητές σου, τα συναισθήματά σου, τα ουράνια τόξα της ψυχής και τα πυροτεχνήματα του έρωτα.

Είναι η ζωή μια βόλτα στην παραλία, εκεί που τα γυμνά σου πόδια πατούν στην ακροθαλασσιά, εκεί που αμμουδιά και θάλασσα γίνονται ένα σώμα.

Ίσως μια εκδρομή στη φύση, όπου ανεβαίνοντας στα ψηλά βουνά σκέφτεσαι τις δυσκολίες και τα εμπόδια που υπερπήδησες μέχρι στιγμής και όσα άλλα είναι να έρθουν. Είσαι δυνατός και ικανός και που και που λιγάκι φοβισμένος από τη μοναξιά των αέρηδων στο αλπικό τοπίο.

Μα μήπως το μόνο που σου χρειάζεται αλήθεια είναι ένας νέος έρωτας, ή να αναβιώσεις αυτόν που ήδη έχεις στο πλευρό σου; Μόνο ο έρωτας μπορεί να νεκρώσει τις αισθήσεις και τη λογική. Να πάψεις να φοβάσαι και να σκέφτεσαι. Να νιώθεις μόνο την ενέργεια να σε κατακλύζει. Ν’ ακούς τραγούδια και να ταυτίζεσαι, να πιστεύεις πως όλοι οι στίχοι γράφτηκαν και μιλούν για σένα και την αγάπη σου. Να χαμογελάς χωρίς να υπάρχει κανείς ιδιαίτερος λόγος. Να μην περιμένεις τίποτα και να περιμένεις τα πάντα. Να μην ελπίζεις τίποτα και να διαχέεσαι από ένα φως προσμονής. Μια ματιά να φτάνει να ξυπνήσει την ένταση μέσα σου, να φτιάξει τη διάθεσή σου, να σε ζωντανέψει. Να σε γεμίσει όνειρα και μουσικές, πυροτεχνήματα και να μοιάζει η ζωή με επίσκεψη στο λούνα παρκ.

Ανικανοποίητος

Πόσους ανθρώπους έχεις κοροϊδέψει όλα τα χρόνια της ζωής σου; Πόσα ψέματα μπορεί να έχεις πει; Πολλά. Σε πόσα κουφάρια έχεις πατήσεις για να’ σαι πάντοτε ψηλά;

Δεν ήθελες να είσαι κακός. Ήθελες ίσως μόνο να σε σέβονται, να σε νοιάζονται, να σε αγαπούν, να σε εμπιστεύονται, να σε εκτιμούν, να είσαι καλός και συμπονετικός. Μα δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Κι εσύ είσαι άπληστος.

Άλλο το φαίνεσθαι, κι άλλο το είναι. Το δικό σου χρωματίστηκε μαύρο. Είσαι κακός, στριμμένος κι ανόητος. Πάντοτε αδύναμος στην πραγματικότητα κι όχι όσο δυνατός προσπαθείς να δείξεις. Μα πρέπει να σου αναγνωρίσω πόσο ψύχραιμος είσαι.

Όσο και να βουλιάζεις, κάθε φορά θα βρεις κάποιον πιο αδύναμο από εσένα, έναν αδύναμο κρίκο και θα στηριχτείς ή μάλλον σωστότερα θα πατήσεις πάνω του για να σώσεις το άθλιο τομάρι σου ή για να βρεθείς ψηλότερα από εκεί που σου αξίζει.

Κι όταν έρχεται η ώρα να βουλιάξεις, ο εγωισμός σου δε σε αφήνει να φύγεις μόνος. Θα βρεις εκείνον που σ’ αγάπησε εγκληματικά περισσότερο από όλους, ενώ δεν το άξιζες, για να τον τραβήξεις μαζί σου στην άβυσσο, να βουλιάξει μαζί σου στην κινούμενη άμμο.

Για σένα η αγάπη και το μίσος δε διαφέρουν γιατί δεν μπορείς να νιώσεις.

Κράτα τους φίλους σου κοντά και τους εχθρούς κοντύτερα σου είπαν κάποτε και θέλησες να κάνεις τα λόγια αυτά πράξη. Και τα κατάφερες. Άλλωστε καλύτερα να σε μισούν παρά να σε λυπούνται. Γι’ αυτό θέλεις να δείχνεις δυνατός κι απρόσβλητος.

Μόνο που η μοναξιά είναι πάντα εκεί. Μαζί σου. Ακοίμητος φρουρός του αθεράπευτου εγώ σου.

Γιατί η μοίρα των ανικανοποίητων είναι η μοναξιά.

Κι εσένα τελικά η μόνη σου αμαρτία είναι που γεννήθηκες ανικανοποίητος.

Μια μεγάλη μητέρα...

Πώς θα ήθελα να είμαι μια μεγάλη γυναίκα...
Πώς θα ήθελα να είμαι μια μεγάλη μητέρα...
Να μπορώ στα τεράστια χέρια μου,
Να κλείνω σε μια αγκαλιά ολάκερο τον κόσμο.
Να μπορώ ν' κρατήσω μέσα σ' αυτή την αγκαλιά όλους τους ανθρώπους.
Νέους και γέρους, όμορφους κι άσχημους, φίλους κι εχθρούς.
Να μπορώ να σβήσω με μια μαθητική γομολάστιχα,
Κάθε δάκρυ που έχει ζωγραφίσει στα πρόσωπά τους κάποιος με το μολύβι του.
Κάθε δάκρυ να σκουπίσω
Απ' αυτά που ξεμυτίζουν από τα μάτια τους.
Ν' απαλύνω τον πόνο που νιώθουν.
Να εξαφανίσω τη λύπη από τα μάτια τους.
Να χαϊδέψω τα θλιμμένα, κατεβασμένα κεφάλια.
Να σκορπίσω στοργή κι αγάπη.
Ν' ακούσω τα παραπονά τους
Να δώσω αλάνθαστες συμβουλές σαν κι εκείνες που μόνο μια μάνα μπορεί να δώσει.
Να διδάξω ηθική κι αξιοπρέπεια, αυτογνωσία κι αυτοσεβασμό
Και το βράδυ να κρατήσω το χέρι τους, να διηγηθώ μια ιστορία
Ώσπου να έρθει η χαλάρωση κι ο ύπνος....
Και το επόμενο πρωί με τα μεγάλα μου χέρια
Να μαζέψω τις πιο όμορφες μαργαρίτες σε ένα τεράστιο μυρωδάτο μπουκέτο
Και να σας τις χαρίσω μαζί με φρέσκες χαμογελαστές τηγανίτες με μέλι.
Πώς θα ήθελα να είμαι μια μεγάλη γυναίκα...
Πώς θα ήθελα να είμαι μια μεγάλη μητέρα...

Σε καταστρέφω...

Σε καταστρέφω
Μέρα με τη μέρα.
Σε βασανίζω ανελέητα
Κι ο πόνος που αντικρύζω στα μάτια σου δε με σταματά.
Κι ας πονώ εγώ πιο πολύ,
Κι ας με ματώνει αυτό ο πόνος.
Με μισώ.
Σου το ορκίζομαι.
Με μισώ.
Γιατί δεν μπορώ να με σταματήσω,
Δεν υπάρχουν πια φρένα.
Και σε πληγώνω
Εσένα, τον μόνο άνθρωπο που μ' αγάπησε,
Ειλικρινά κι ανιδιοτελώς.
Αλήθεια τι μου συμβαίνει;
Δεν ξέρω ν' απαντήσω,
Μα κάθε μέρα γίνεται χειρότερη.
Εγώ γίνομαι χειρότερη.
Περισσότερο επιθετική,
Περισσότερο επικίνδυνη.
Χωρίς να θέλω,
Χωρίς να το έχω στόχο απώτερο,
Χωρίς σκοπό.
Ξεσπώ επάνω σου το μίσος που νιώθω για μένα...
Γιατί με ανέχεσαι ακόμη;
Γιατί μ' αγαπάς;
Πως τολμάς;
Πως μπορείς όταν ούτε εγώ πια δεν μπορώ;