Πόσο μοιάζει η μοναξιά πιο αγαπημένη φίλη σήμερα;
Η βροχή ξεπλένει τις καθημερινές έγνοιες και τη βιασύνη να βγω στο δρόμο και να τρέξω πανικόβλητη, να προλάβω όλες εκείνες τις δουλειές, που με περιμένουν σαν στόματα λαίμαργα, αβυσσαλέα ανοιγμένα, να τις τελειώσω και τις προθεσμίες που φαίνεται να τρέχουν γρηγορότερα κι από το φως, σε μια πόλη που η κίνηση απαγορεύει σε οτιδήποτε να κινηθεί με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή μιας χελώνας.
Τα γκρίζα βρεγμένα τσιμέντα που στήνουν ολόκληρους φράχτες γύρω μου, θυμίζουν λίγο φυλακή, μα η μυρωδιά της βρεγμένης σκόνης και του χώματος που κατακάθεται στον ασφάλτινο δρόμο μου φέρνει στο μυαλό λίγο από το χωριό.
Αυτοκίνητα σχεδόν σταματημένα που ψάχνουν απελπισμένα κάπου να σταματήσουν μοιάζουν σαν παιδικά παιχνίδια προσεκτικά τοποθετημένα στο δρόμο.
Χρωματιστές ομπρέλες κινούνται με ένα ζευγάρι πόδια η καθεμιά, ασυγχρόνιστες, συγκρουόμενες και κάνουν την πόλη και τους γεμάτους πεζόδρομους ή τις διαβάσεις να μοιάζουν εικαστικό έργο που ο καλλιτέχνης άφησε ελεύθερο ή του ξέφυγε τυχαία.
Κοιτώντας από ψηλά σου φαίνεται αστείο, χαρούμενο, μα όταν μπερδευτείς ανάμεσά τους και γίνεις ένα με τη μάζα που αδιάκοπα κινείται προσπαθώντας να φτάσει σε έναν προορισμό που ολοένα ξεμακραίνει, γιατί οι σειρήνες βρίσκονται σε κάθε γωνιά και σε αποπροσανατολίζουν, απελπίζεσαι.
Σήμερα δε θα κάνω τη χάρη να γίνω ένα με το εικαστικό έργο.
Σήμερα θα το απολαύσω πίνοντας τον καφέ μου στο μπαλκόνι, απολαμβάνοντας την ηρεμία που μου χάρισε η βροχή, ευχαριστώντας τα σύννεφα και τη σκοτεινιά.
Σήμερα δε θα σκεφτώ τίποτα σοβαρό, δε θα τρέξω να προλάβω τίποτα.
Ας τρέξει η μέρα να προλάβει εμένα.
Σήμερα θα χαλαρώσω και θα πάρω δυνάμεις για να ξεχυθώ στους δρόμους αύριο μαζί με τον ήλιο που θα στεγνώσει τα περβάζια, θα φωτίσει τα λουλούδια και θα δώσει άλλη ορμή στα κουρασμένα μας κορμιά.
Αύριο θα είναι μια μέρα φωτεινή όπως ταιριάζει σε μια πόλη που ποτέ δεν σταματά και δεν εφησυχάζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου