Άγγελέ μου

Στην πλάτη σου δυο πληγές,
Δυο κατακόκκινα, ματωμένα σημάδια,
Τόσο συμμετρικά τοποθετημένα.
Ακόμη κυλάει το αίμα.
Είμαι ευτυχισμένη.
Μ’ ένα χαιρέκακο χαμόγελο στα χείλη.
Δε σε λυπάμαι.
Δε σε πονάω.
Δε με νοιάζουν τα δάκρυα που τρέχουν
Βροχή, χείμαρρος, ποτάμι από τα θλιμμένα σου μάτια.
Ούτε η αθωότητα που χάνεται απ’ την ψυχή σου.
Ούτε ο παράδεισος που κλαις γιατί στον κλέψανε.
Με αφήνουν τόσο αδιάφορη.


Είσαι δικός μου.
Ένας άγγελος αιχμάλωτος, δέσμιος στα χέρια μου.
Δεν μπορείς να φύγεις πια.
Τα φτερά σου κομμένα,
Πεταμένα στο πάτωμα.
Εγώ τα ξήλωσα, με τα ίδια μου τα χέρια.
Χοροπηδάω πάνω τους σαν κακομαθημένο παιδί.
Τα κέρατά μου κατακόκκινα σχεδόν φωσφορίζουν.
Στα μάτια μου η πονηριά.
Η ουρά μου στροβιλίζεται σαν τρελή και σε κεντρώνει.
Η χαρά μου απίστευτη.
Ζήσε άγγελέ μου
Την κόλαση της θνητότητας στη γη.
Αμάρτησε μαζί μου.
Καμιά μετάνοια, καμιά άφεση δεν μπορεί να σώσει τους ανθρώπους.
Τώρα πια μπορείς να το δεις.

Χίλιες και μία νύχτες...

Χίλιες και μία λύπες στης μοναξιάς τους στίχους
Γραμμένες είναι για να λες πως είσαι μόνη.
Χίλια και ένα κομμάτια ψυχής σαν από σπασμένο καθρέφτη.
Χίλια και ένα χρόνια μοναξιάς σου φέρνουν τριαντάφυλλα μαραμένα
Δίχως ίχνος χυμού στα πέταλά τους.
Χίλιες και μία στιγμές και αποφάσεις που δεν πήρες.
Οι ίδιοι φόβοι, οι ίδιες φυγές.
Χίλιοι και ένας τρόποι υπάρχουν
Να ζήσεις,
Να νιώσεις,
Να μην αντισταθείς σε όσα ονειρεύεσαι και θέλεις.
Χίλια και ένα τραγούδια και πόθοι να σου κρατούν συντροφιά.
Χίλιες και μία αγάπες έρχονται, φεύγουν,ζωντανεύουν ξανά...

Θα' σαι πάντα εδώ...

Σ’ έψαξα ανάμεσα στ’ αστέρια
Που φωτίζουν τον ουρανό μου,
Σε ζήτησα ανάμεσα στους αγγέλους
Που με προστατεύουν,
Σε αναζήτησα στα μυρωδάτα λουλούδια
Που ομορφαίνουν τον κήπο μου,
Κι ακόμη σε έψαξα στις πολύχρωμες πεταλούδες
Που χορεύουν και πετούν στο λιβάδι μου.

Δεν ήσουν πουθενά κι ήσουν παντού.
Μου έλειπε το σώμα σου μα είχα την ψυχή σου.
Κοίταξα την καρδιά μου και σε βρήκα.
Τώρα ξέρω πως θα σε βλέπω
Να καθρεφτίζεσαι σ’ ό,τι αγαπώ.

Όπου και να’ σαι, θα’ σαι πάντα εδώ.
Να φωτίζεις άστρο τον ουρανό μου,
Να με προστατεύεις άγγελέ μου,
Να ομορφαίνεις λουλούδι μου τον κήπο μου,
Να χορεύεις και να πετάς πεταλούδα στο λιβάδι μου.

Θα’ σαι στην καρδιά μου
Επειδή σ’ αγαπώ.

Σημάδια...

Κι αν μείνεις μόνος,
Κάποτε θα'ρθει φως,
Να σου αλλάξει
Στιγμές, ώρες, μέρες, όνειρα,
Ν'ανοίξει πόρτες, παράθυρα,
Να φέρει ουρανό κι αστέρια στην καρδιά,
Να λούσει με ήλιο το κορμί
Και μ'ένα σώμα
-ξένο κάποτε-
Να σε κάνει ένα.

Σαν έρωτας,
Σαν παραμύθι,
Σα χάδι,
Σα βροχή...
Η ψυχή σου θα στολιστεί με χρώμα,
Με ήχους...
Κι η αφή
Σαν γλύπτης θα σμιλέψει,
Θα χαράξει στο σώμα
Σημάδια ανεξίτηλα,
Σημάδια αγάπης,
Σημάδια ζωής...

Άδεια η ζωή χωρίς εσένα...

Θα' θελα να'χα τη δύναμη
Να φωνάξω πως ποτέ δε σ' αγάπησα,
Πως ποτέ δε μ' ενοιαξε πραγματικά τι κάνεις,
Πως ποτέ δε θέλησα ούτε ένα αγγιγμά σου, ούτε ένα σου φιλί.
Θα'θελα τόσο όλα αυτά να' ταν αλήθεια.
Μα δεν είναι.
Κι ύστερα λέω μακάρι να μπορούσα
Να σε βγάλω απ' την ψυχή μου,
Να μη στοιχειώνεις τα όνειρά μου.
Ήθελα να μπορώ
Να ξεριζώσω τη μορφή σου από μέσα μου,
Από τις ελπίδες μου, από τις νύχτες μου.
Να μη με βασανίζεις...
Μα νιώθω αδύναμη.
Αν ήξερα μονάχα τον τρόπο
Να διώξω κάθε ανάμνηση,
Να ξεκινήσω απ'την αρχή.
Αν μπορούσα
Το χρόνο πίσω να γυρίσω,
Να μη σε γνώριζα ποτέ.
Μα τότε...
άδεια η ζωή χωρίς εσένα.

Σε περιμένω...

Σε περιμένω σε άδειες αίθουσες αναμονής,
Σε σταθμούς λεωφορείων, τρένων,
Στα κρύα αεροδρόμια...
Σε περιμένω.
Ξέρω θα' ρθεις.
Δεν ξέρω αν θ'αργήσεις, μα οι πρίγκηπες πάντα έρχονται...
Όταν τους έχεις πολύ ανάγκη.
Κι έτσι εγώ σε περιμένω στο παγκάκι του πάρκου,
Στο μπαράκι που χαλαρώνω τα βράδια
Γιατί οι πρίγκηπες δεν έρχονται φορώντας πανοπλία
Ούτε πάνω στο άσπρο άλογο.
Έρχονται μόνο μ' ένα χάδι, μ' ένα λουλούδι, μ ένα τραγούδι,
Μ' ένα "σ' αγαπώ" που δεν έχουν πει ποτέ σε καμιά άλλη.
Όπου κι αν είσαι,
Όποιος κι αν είσαι,
Ό,τι κι αν κάνεις
Σε περιμένω.
Το ξέρω...
Θα' ρθεις.

Το παραμιλητό μιας μοναχικής γυναίκας...

Καθισμένη στην απόμερη γωνιά της μοναξιάς που δημιούργησε το μυαλό μου για να αμύνεται στις επιθέσεις των συναισθημάτων απολαμβάνω με απάθεια τη ζωή. Γύρω χιλιάδες ανθρώπων νιώθουν απόγνωση, απελπισία, πόνο, έρωτα, αγάπη, χαρά…

Πόσο μικροί μου φαίνονται... πόσο αδύναμοι!

Δεν έχουν ιδέα τι δύναμη κρύβει η δική μου φαινομενική σκληρότητα, η δική μου φαινομενική απάθεια…

 Άνθρωποι μικροί… μπορείτε να με κρίνετε όσο θέλετε. Μπορείτε να πείτε πως εγώ δε ζω γιατί δεν πορεύομαι σύμφωνα με τα συναισθήματα. Άνθρωποι ανόητοι μπορείτε να μου κολλήσετε την ταμπέλα της αδιάφορης, της άπιστης,  όμως εγώ πιστεύω αυτό που βλέπω. Μπορεί να δει κανείς τα συναισθήματα; Όχι. Ε, λοιπόν, δεν πιστεύω σ’ αυτά! Πιστεύω στο μυαλό μου, πιστεύω στη γνώση, πιστεύω στη θέληση, πιστεύω σε μένα. Κι αν εσείς έχετε ανάγκη από ένα θεό για να πιστεύετε, ένα θεό για να ρίχνετε πάνω του όλα σας τα προβλήματα - γιατί είστε τόσο μηδαμινοί, που δεν προσπαθείτε καν να τα λύσετε ή δεν σκεφτήκατε ποτέ να το κάνετε - αν έχετε ανάγκη από ένα θεό, για να ελπίζετε ότι θα σας συμβούν ή θα αποκτήσετε όσα δεν ρισκάρατε και δεν κυνηγήσατε ποτέ, εγώ έχω ένα θεό. Μονάχα εμένα! Κι όταν κάνω όνειρα τα κυνηγάω, αν βαρεθώ τα παρατώ μα ποτέ χωρίς να έχω προσπαθήσει. Και συνήθως είναι ένα στοίχημα να τα καταφέρω! Μα ποτέ δεν θα μοιρολατρήσω, ποτέ! Δεν υπάρχει πόνος, δεν υπάρχει έρωτας, δεν υπάρχει τίποτα από αυτά που μπορεί να με σταματήσει, να με φρενάρει, να με απογοητεύσει… Τίποτα και κανένας. Μόνο εγώ… Κι η μοναξιά που εγώ επέβαλλα στον εαυτό μου με βοήθησε να μάθω ποια είμαι, να μάθω τι μπορώ να κάνω, τα όριά μου, τις επιθυμίες μου και πως μπορώ να πραγματοποιήσω ότι σκεφτώ…

 Κι εσείς ανθρωπάκια τι μπορείτε να μου πείτε; Τι μπορείτε να μου χρεώσετε; Τι μπορείτε να μου στοιχήσετε; Δεν σας έχω ανάγκη. Τίποτα και κανέναν δεν έχω ανάγκη γιατί όλα όσα ποτέ επιθύμησα τα έχω. Κι αν ονειρεύεστε τον παράδεισο, εγώ τον ζω. Κι αν φοβάστε την κόλαση την έχω νικήσει. Ο θάνατος δεν με τρομάζει. Τίποτα δεν τελειώνει κι όλα τελειώνουν. Δεν με ενδιαφέρει καν.

Αγαπώ εμένα και σέβομαι εμένα. Κυνηγώ τα δικά μου όνειρα κι όχι τα απωθημένα σας… Γι’ αυτό σας είμαι τόσο μισητή. Γιατί είμαι όλα όσα δεν είστε. Γι’ αυτό σας είμαι τόσο ποθητή. Γιατί πριν σε λατρέψουν οι άλλοι πρέπει να λατρέψεις τον εαυτό σου και την ανεξαρτησία σου! Γι’ αυτό με ζηλεύετε…. Γιατί είμαι ελεύθερη και δέσμια μόνο του εαυτού μου!

Εγώ θέλω και μπορώ! Εσείς;

Χωρίς φαντάσματα...

Δεν πιστεύω στα φαντάσματα, ούτε του παρελθόντος ούτε τα μετά θάνατον… Εσύ;

Όταν το τέλος έρχεται το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να εξιδανικεύσεις τις στιγμές, να γεμίσεις ένα κουτάκι με αναμνήσεις, να τις πλάσεις με ποιητική στόφα και μπαμπακένια συννεφάκια, να προσθέσεις λίγη ζάχαρη για να γλυκάνουν κι ίσως λίγη σοκολάτα για να τις κάνεις πιο πικάντικες! Μπορείς να κλάψεις, να θρηνήσεις τα χαμένα όνειρα, κι όλα όσα δε θα ζήσουμε τελικά ποτέ μαζί… Μπορείς να ανατρέχεις στο κουτάκι με τις αναμνήσεις όποτε τα βρίσκεις σκούρα προσπαθώντας να συνεχίσεις τη ζωή ή να ζήσεις τη ζωή που ονειρευτήκαμε μαζί, μόνος από καιρό…
Μπορείς να συγκρίνεις όλα τα πρόσωπα με εκείνο, το μόνο αγαπημένο και φυσικά όλοι να είναι λειψοί στη σύγκριση, κατώτεροι, ελεεινοί…
Δεν θα το μάθει κανείς κι εγώ δε θα το πω πουθενά…
Ακοίμητος φρουρός θα στέκω δίπλα σου, να κρατώ το χέρι σου σφιχτά, να ακούω τα αναφιλητά σου και να σου λέω με χαμηλή φωνή «σώπασε»… Να σου δίνω τον ώμο ή τα γόνατά μου να γείρεις το κεφάλι σου αποκαμωμένος μέσα στα δάκρυα, να σκουπίζω τα μάτια σου απ’ τις σταλαγματιές, να σου λέω κουβέντες παρήγορες χωρίς κανένα νόημα για σένα. Πού να ξέρω εγώ… μήπως πόνεσα ποτέ όπως εσύ; Πώς να σε νιώσω; Με κούφια λόγια μονάχα θα προσπαθώ να σβήσω τον πόνο της απώλειας. Μπορείς όλα αυτά να τα κάνεις, μπορείς όλα αυτά να τα νιώσεις, μπορείς όλα αυτά να τα ζήσεις κι η ζωή να είναι άδεια, κενή, ανύπαρκτη. Ο χρόνος να κυλά κι όμως ταυτόχρονα στην ψυχή σου να μένει παγωμένος…

Σίγουρα όμως δεν μπορείς να περιμένεις, να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι το χάδι ενός φαντάσματος, ένα χάδι σαν τη θαλασσινή αύρα στα μαλλιά σου, ένα χάδι από το χέρι που τόσο σου έχει λείψει… Τι κι αν το’ χεις ανάγκη; Πόσα ψέματα να πλάσεις στο μυαλό σου; Πόσο πια θα κουλουριάζεσαι τις νύχτες στο κενό της αγκαλιάς σου σαν να σε κρατάει κάποιος άλλος;  Δεν θα γυρίσει πια… Αυτό το ταξίδι δεν έχει επιστροφή. Πρέπει να πάψεις να περιμένεις. Ν’ αρχίσεις να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι άλλα πράγματα, άλλους ανθρώπους, άλλους ορίζοντες… Ν’ αρχίσεις να μοχθείς για σένα και όχι για εμάς…

Το ανθρωπάκι...

Τι κι αν περάσαν τόσα χρόνια;
Εγώ μονάχα εσένα αγάπησα.
Ανάμεσα στου σκακιού τα πιόνια
Δίχως αιτία επαναστάτησα.

Και τι με πέρασες εμένα;
Ένα ανθρωπάκι χωρίς ψυχή,
Που τριγυρνάει στα χαμένα
Και τραγουδάει στη βροχή;


Σήκωσες τ' όπλο και πυροβόλησες
Ίσια στη δική μου την καρδιά
Μ' οργή και μίσος, δε με συγχώρησες
Και στο λαιμό μου πέρασες θηλιά.

Και τι με πέρασες εμένα;
Να πονάω μες στης ψυχής σου το χειμώνα
Σαν το ανθρωπάκι μες στα χαμένα
Κρατώντας μόνο μια ανεμώνα.

Σού' δωσα όλα όσα κι αν είχα,
Μα δεν μου χάρισες πνοή.
Σού' δωσα κι όλα όσα δεν είχα
Και μού' δωσες μια φυλακή.

Μη φύγεις ποτέ από εδώ

Μη φύγεις ποτέ από εδώ ήταν τα τελευταία λόγια που σου είπα.
Για να'χω κάτι να θυμάμαι, κάπου να πιαστώ, να γαντζωθώ στις δύσκολες στιγμές μου.
Γεννιόμαστε μόνοι, πεθαίνουμε μόνοι.
Μα εγώ έχω εσένα.
Γι' αυτό σου λέω μη φύγεις ποτέ από εδώ.
Γιατί μια σκέψη, μια εικόνα, μια ανάμνηση, ο ήχος της φωνής σου με κρατούν ζωντανή, με κάνουν πιο δυνατή.
Σε ατέλειωτα ταξίδια η συντροφιά μου είσαι.
Ψάχνουμε μαζί για θησαυρούς στα όνειρά μου.
Καβαλάμε ουράνια τόξα σαν παιδιά και πετάμε.
Φτιάχνουμε χαρταετούς με μακριές πολύχρωμες ουρές και τους στέλνουμε στον ουρανό.
Κι όταν κάποια μερόνυχτα τριγυρίζω στης ψυχής μου τη φυλακή και χάνομαι στου νου μου το λαβύρινθο, μου κρατάς το χέρι, με τραβάς να βγω έξω στο φως.
Μη φύγεις ποτέ από εδώ.
Για να έχω κάπου να πιστεύω.
Για να μπορώ να κάνω ευχές στ' αστέρια.
Για να μπορώ να λέω: "Έζησα. Ζω. Θα ζήσω.".

Τα όνειρα των ανθρώπων

Με ρώτησε:
"Από πού έρχεσαι;".
Του απάντησα:
"Έρχομαι από το όνειρο.
Κρατώ ένα τριαντάφυλλο.
Περπατώ στα σύννεφα.
Εύχομαι τα όνειρα των ανθρώπων.".

Με ρώτησε:
"Ποια είσαι;".
Του απάντησα:
"Είμαι η βροχή.
Δακρύζουν τα μάτια.
Ποτίζω τους δρόμους.
Κλαίω για τα χαμένα όνειρα των ανθρώπων.".

Με ρώτησε:
"Μ' αγαπάς;".
Του απάντησα:
"Μακάρι να' ξερα.".
Και πόνεσα.
Και πάλι δάκρυσα.
Τον φίλησα στα όνειρα των ανθρώπων.

Δεν είσαι εδώ...

Δεν είσαι εδώ ούτε κι απόψε όσο κι αν η ανάγκη φωνάζει μέσα στο μυαλό μου.
Όσο κι αν ο κόμπος στο λαιμό γίνεται θηλιά και με πνίγει.
Όσο κι αν το παράπονο στην καρδιά μου παγιδεύει τα όνειρα.
Είναι αργά για να αλλάξεις.
Κάποιο άλλο πρόσωπο στο νου σου ζωγραφίζεται.
Κάποιο άλλο φιλί αλητεύει στα χείλη σου,
Κάποια άλλη αγκαλιά τυλίγει το κορμί σου,
Κάποιο άλλο χάδι ταξιδεύει την ψυχή σου,
Κάποιο άλλο χαμόγελο φωτίζει τη ζωή σου.
Μα το δικό μου δάκρυ με συντροφεύει και μου θυμίζει πως πρέπει να σ' αφήσω να φύγεις.
Και τα σεντόνια καίω να φύγει το άρωμα σου.
Κι αφήνω τη βροχή να μπει απ' το παράθυρο ενώ κρατώ δυο ποτήρια μοναξιά, ένα για μένα κι ένα για σένα που έφυγες.
Στην υγειά μας....

Στο πλοίο της γραμμής...

Σ’ ένα απ’ τα πλοία της γραμμής,
Κοιτώντας τη θάλασσα,
Καθισμένη δίπλα στο παράθυρο,
Φεύγω
Μακριά σου.
Μακριά απ’ όλα -
Απ’ όσα με πλήγωσαν,
Απ’ όσα μου πες ψέματα,
Απ’ τα παραμύθια που πίστεψα
Πώς θα ζήσω,
Που πίστεψα πως θα’ ναι αληθινά.

Ο θαλασσινός αγέρας
Χαϊδεύει το πρόσωπό μου,
Μου φέρνει λόγια ανθρώπων, φωνές,
Τραγούδια, «σ’ αγαπώ», φιλιά…
Μαζί με τους ανέμους του κόσμου,
Ταξιδεύουν οι ψυχές των ανθρώπων.
Κι η θάλασσα
Ένα απέραντο «μείνε».
Μείνε κοντά μου, βυθίσου,
Ζήσε, γίνε ευτυχισμένος
Κι εγώ θα’ μαι μια θάλασσα
Να κολυμπάς, να σε νιώθω,
Να με κοιτάς και να ερωτεύεσαι,
Να σ’ αγαπώ, να νοσταλγείς.

Αύγουστος...

Αύγουστος.
Έρημη η πόλη.
Στο δρόμο δυο τρεις που ξέμειναν εδώ.
Ο ήλιος καίει.
Μαζί μ’ αυτούς ξέμεινες κι εσύ.
Ο ήλιος σας καίει.
Σας καίει γιατί μαζί με την πόλη κι η ψυχή είναι έρημη.
Έλα τώρα. Το ήξερες κι εσύ πριν το πω εγώ.
Μην κλαις. Μια διαπίστωση ήταν.
Μην κλαις.
Μην κάνεις σα μωρό.
Αν δεν ήθελες να ζήσεις έτσι ας επέλεγες.
Μόνη σου είσαι.
Αν μετανιώνεις μπορείς ακόμα να τ’ αλλάξεις όλα.
Μπορείς να παλέψεις.
Τι πάει να πει φοβάσαι μην πονέσεις;
Κάθε ρίσκο έχει πόνο.
Μα ο πόνος είναι ζωή
Και το ρίσκο σου φέρνει τη ζωή.
Ρίσκαρε, άλλαξε.
Ίσως πονέσεις μα στο τέλος θα νικήσεις.
Σκέψου.
Τουλάχιστον εσύ θα ζήσεις.

Για σένα...

Ήθελα να κλέψω το φεγγάρι
Και να το καρφώσω, ασημένια χτένα,
Πάνω στα χρυσά σου μαλλιά,
Μα τότε ο ουρανός δε θα’ χε φεγγάρι.

Ήθελα να πάρω τ’ αστέρια
Και να στα χαρίσω, χρυσαφένια δώρα,
Μες στην ανθοστόλιστη αγκαλιά σου,
Μα τότε ο ουρανός δε θα’ χε αστέρια.

Θέλησα να στραγγίξω απ’ τον ήλιο το φως
Και να λούσω το γυμνό σου κορμί
Μες στο ποτάμι το σιγανό,
Μα τότε το σκοτάδι θ’ αγκάλιαζε τη γη.

Θέλησα να δανειστώ απ’ τον ουρανό τη χρυσή του τη σκόνη
Και να τη βάλω να λαμπυρίζει
Μέσα στα μάτια σου τα γαλανά
Μα κάθε που γλυκοχαράζει η μαγεία θα χανόταν.

Ζήτησα να πάρω τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος
Και να σε ντύσω με τη ζεστασιά
Μέσα στη θάλασσα που γίνεται ένα με το φως,
Μα τότε τι θ’ αγναντεύαμε οι δυο μας κάθε απόγευμα;

Σου χάρισα λοιπόν την καρδιά μου.
Στην έδωσα για να βυθιστείς μέσα σε όσα νιώθω,
Όσα με λόγια κανένας δεν μπορεί να εκφράσει,
Μα τώρα εγώ πια δεν έχω καρδιά;

Αναμνήσεις...

Αναμνήσεις,
Πυγολαμπίδες σε σκοτάδια βαριά
Ανοίγουν φώτα σε γωνιές του μυαλού σου.
Πράγματα που κλειδώνεις στα συρτάρια
Μαζί με αγάπες, στιγμές και γέλια.
Όχι δεν είναι το τέλος του κόσμου
Αλλά ξυπνούν οι θύμησες.
Τα κρύα βράδια δίπλα στη φωτιά που τρεμοπαίζει,
Τις νύχτες που το κρεβάτι σου είναι άδειο,
Όταν ζητάς μια αγκαλιά, ένα χάδι,
Όταν κλαις μονάχη τα χαμένα χρόνια,
Όσα δεν είπες,
Όσα δεν έζησες ποτέ,
Όσα δεν χάρηκες.
Γιατί δεν γέλασες;
Γιατί μεγάλωσες;
Το ξέρω. Θες να’ χεις ένα φίλο,
Να κουβεντιάζεις,
Έναν εραστή,
Να χάνεσαι στα μονοπάτια του πόθου.
Μα όταν ξυπνάς σου λείπει πάντα η αγάπη,
Ένα τραγούδι σιγοψιθυρισμένο στ’ αυτί σου,
Μια καλημέρα μέσα σ’ ένα φιλί,
Φως στο παράθυρό σου
Κι ένα χέρι στο στήθος σου
Να νιώθει τους χτύπους της καρδιάς σου.
Ψάξε κι ίσως βρεις κάπου μέσα στα συρτάρια
Αυτό που φοβήθηκες να νιώσεις…

Τι περιμένω...;

Τι περιμένω μη με ρωτήσεις...
Να φανείς μάλλον.
Να μ'αγγίξεις.
Ένα φιλί σου.
Σαν τα παιδιά που κυνηγάνε λάθος όνειρα.
Ας ξέρουν πως θα πληγωθούν.
Δεν έχει σημασία.
Ο έρωτας φτιάχτηκε για να'ναι λάθος
Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τα ζητήματα καρδιάς.
Ένα ποτήρι συντροφεύει τη μοναξιά
Κι ενα τραγούδι που σε θυμίζει...
Εσένα μόνο κι όσα μοιράστηκα μαζί σου.
Οι αναμνήσεις πονάνε από τότε που σε έχασα,
Αλλά συνήθως μου δίνουν δύναμη, ελπίδα
Πως κάποια στιγμή θα σε ξανακερδίσω,
Γιατί ακόμα μου λείπεις.
Αναγνωρίζω τα λάθη μου.
Εγώ θα σου δώσω τη δύναμη,
Να δεχτείς τη συγγνώμη που σου ζητώ
Γιατί εχω μάθει ν'αγαπώ και για τους δυο μας.

Ξέφρενη νύχτα

Τ' αστέρια χορεύουν μια ξέφρενη νύχτα
Με νότες αγκαλιά παλιών τραγουδιών.
Αγάπες που φεύγουν ποτέ σου μην κλάψεις.
Γέλα μονάχα μ'αυτές που θα'ρθουν.
Φωτογραφιές κοιτώ με γλυκές αναμνήσεις,
Φιλίες, εκδρομές, χαμόγελα, αγάπες, τραγούδια.
Στιγμές που πάγωσαν στο χρόνο μονάχα για' μας.
Θαρρώ πως θυμάσαι κι εσύ σαν κι εμένα
Και πάντα όσα φύγαν ζητάς.
Γελάει το φεγγάρι στον ξάστερο ουρανό
Κι οι ιστορίες στις φωτογραφίες ξυπνούν μνήμες.
Όσα άστρα χορεύουν τούτη την ξέφρενη νύχτα,
Τόσες στιγμές μας θυμάμαι και ζω.
Μη λησμονήσεις ποτέ τις χαρές.
Ξέχνα μονάχα θλιμμένες στιγμές.
Όσο υπάρχουν αστέρια και ξέφρενες νύχτες
Θα ζεις σαν και τότε καινούριες, χιλιάδες ζωές.

Στο τρένο

Μέσα σ'ένα τρένο
Ακούω ραδιόφωνο.
Τραγούδια μικροί θλιμμένοι πρίγκιπες σε ταξιδεύουν στο άγνωστο.
Θυμάσαι..
Όλα τα τραγούδια που γράφτηκαν για τρένα και ταξίδια,
Αγάπες που σ'αφήνουν,
Πράγματα που ξεχνάς,
Ζωές που δεν έζησες ή δε ζεις,
Το φύλακα άγγελο που έχασες
Κάποτε...
Κι ο καιρός μουντός,
Σαν εκείνα τα φθινοπωρινά κάδρα στο σαλόνι του πατρικού σου.
Θέλεις να ξεχάσεις,
Λευκό σεντόνι να σκεπάσει μνήμες και καθρέφτες.
Ένα τραγούδι πάντα θα σε στοιχειώνει,
Φαντάσματα του παρελθόντος,
Λάθη που μετανιώνεις μα πάλι ίδια κάνεις.
Όπως και σ'εμένα...
Ένα τραγούδι πάντα θα σε θυμίζει.
Η αγάπη δεν παλιώνει.
Δε σε ξεχνώ...

Μόνη...

Είναι φορές, που ενώ τριγύρω είναι τόσοι πολλοί, αισθάνομαι μόνη. Τόσο μόνη…
Όταν νομίζεις πως είσαι ευτυχισμένος πάντα κάτι σε ανατρέπει.
Εκεί που σκέφτεσαι πως όλα πάνε καλά, μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου τα δεδομένα αλλάζουν κι ο κόσμος φεύγει κάτω απ’ τα πόδια σου.
Καμιά φορά πιστεύω πως ο Θεός μας τιμωρεί για την αλαζονεία μας και πως διαπράττουμε ύβρη με τη διαπίστωση πως είμαστε καλά, περνάμε καλά.
Πάνω λοιπόν, που λέω, επιτέλους, είμαι ήρεμη, ήσυχη, έχω βάλει σε μια τάξη τη ζωή μου, είμαι καλά, περνάω όμορφα κι έχω τα δεδομένα μου, γυρίζουν όλα ανάποδα.
Ίσως φταίει που δεν πρέπει τίποτα να έχεις δεδομένο γιατί στο τέλος το χάνεις.
Ίσως φταίει που η ζωή μας είναι τόσο άναρχη, που ποτέ δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάθη μας, τις ανησυχίες, τα συναισθήματα…
Καμιά φορά η λογική είναι φτωχή και δεν μπορεί κανέναν να βοηθήσει. Δεν έχει δυνατότητες να ελέγξει τα συναισθήματα και πληγώνεσαι γιατί η καρδιά κάνει λάθη, επιλέγει λάθος ανθρώπους και τους επιτρέπει να πράττουν αντί για μας.
Όταν έχεις απόλυτη εμπιστοσύνη σε κάποιον, τότε εκείνος σε προδίδει, σε εκμεταλλεύεται, σε καταπατά και πάνω στο πτώμα σου ξεκινά ένας τρελός χορός.
Ανήμπορος να σηκωθείς γιατί η προδοσία σε έχει πληγώσει και γιατί κανείς τριγύρω δε νοιάζεται ή κανείς πια δε σε πιστεύει, μένεις εκεί, αργοπεθαίνεις μόνος, ξεκομμένος, απόλυτα πικραμένος και προδομένος.
Όμως ο δικός σου «Εφιάλτης», όπως και του Λεωνίδα τότε στις Θερμοπύλες, ξέρεις καλά πως δε θα χαίρεται την επιτυχία του για πολύ καιρό ακόμα.
Δε μιλάμε για εκδίκηση, αλλά για δικαιοσύνη που σύντομα απονείμει ο Θεός, γιατί έχει επίγνωση των πραγμάτων. Άλλωστε κανείς δε συμπαθεί τους προδότες.
Αλλά κι εσύ αφού φτάσεις ένα βήμα πριν τον εξευτελιστικό, ταπεινωτικό θάνατο, ανασταίνεσαι, θεραπεύεσαι και ξανά πασχίζεις να σταθείς στα πόδια σου.
Η δεύτερη φορά είναι δύσκολη. Σχεδόν ακατόρθωτο να ορθοποδήσεις και να εμπιστευτείς ξανά.
Γύρω σου πολλά μα στα δικά σου μάτια όλοι φαντάζουν προδότες, επικίνδυνοι, εχθροί.
Κι ας μην είναι όλοι έτσι.
Φοβισμένος πως και τη δεύτερη φορά θα βρεθεί κάποιος να σε μαχαιρώσει πισώπλατα.
Κλείνεσαι λοιπόν στο καβούκι σου και μένεις μόνος. Για πάντα μόνος, στο περιθώριο της ζωής.
Σημασία λοιπόν έχει να βρεις τη δύναμη ν’ ανοίξεις την καρδιά σου, να βρεις τον κατάλληλο άνθρωπο και να τον βάλεις μέσα.
Να τον κάνεις φίλο σου, αγαπημένο, μα να κρατάς πλέον πάντα κάτι και για τον εαυτό σου.
Στην ουσία λοιπόν είσαι μόνος ανάμεσα σε τόσους πολλούς.
Κι όταν έχεις κάποιο πρόβλημα, ακόμη κι αν υπάρχει κάποιος να το μοιραστείς, τι νόημα έχει να του το πεις;
Φοβάμαι πως δεν ισχύει αυτό που λένε ότι αν βγάλεις το πρόβλημα σου από μέσα σου, αν το μοιραστείς με το φίλο σου θα νιώσεις καλύτερα, θα ξελαφρώσεις, θα φύγει από πάνω σου ένα βάρος.
Μπορεί να το μοιραστείς, να το πεις, μα όπως και να’ χει το πρόβλημα συνεχίζει να είναι δικό σου, να έχεις ανάγκη από μια λύση σύντομα.
Δεν μπορείς ν’ ακούσεις, να δεχτείς μια συμβουλή γιατί ο καθένας πρέπει μόνος του να φτάνει στη λύση, τη λύτρωση, την κάθαρση.
Ο άνθρωπος παρότι είναι κοινωνικό ον, γεννιέται μόνος, πορεύεται μόνος και φεύγει το ίδιο μόνος όπως ήρθε στη ζωή.
Τι κερδίζουμε άραγε απ’ αυτό το ταξίδι μας το βραχύβιο στη γη;

Καταραμένη λογική...

Αποθαρρύνει τις ελπίδες.
Σβήνει τα όνειρα.
Μου λέει «Πάψε!»
Η ζωή είναι δύσκολη,
Γεμάτη πόνο, φόβο, θλίψη.
Αχ! Καταραμένη λογική.

Τύψεις συνειδήσεως για κάθε σφάλμα.
Πρόσεξε!
Όχι. Δε μαθαίνουμε απ’ τα λάθη.
Μόνο πονάμε, πληγωνόμαστε.
Μην πονέσεις!
Πρόσεξε.

Καταραμένη λογική.
Περνά από κόσκινο τα συναισθήματά μου.
Τούτο είναι λάθος.
Μη νιώθεις,
Μονάχα σκέψου.
Η ζωή είναι δύσκολη.
Έχει φόβο, πόνο, θλίψη.

Τι να πω;
Τι ν’ απαντήσω;
Κλείνομαι πίσω απ’ τα τείχη της,
Ξεχνώντας πως η ζωή
Έχει αγάπη, όμορφες στιγμές,
Λαμπερούς ήλιους, γλυκές αναμνήσεις.
Κάπου εκεί έξω απ’ τα τείχη
Η ζωή είναι μικρή και πρέπει να τη ζεις.

Ερωτευμένη....

Ακούω ραδιόφωνο και τα τραγούδια μοιάζουν άγγελοι που ξέφυγαν από ψηλά κι ήρθαν με παιχνιδιάρικη διάθεση να μας ταξιδέψουν.
Πόσο θα'θελα να ήσουν εδώ να ταξιδέψουμε μαζί.
Να με νιώσεις, να μ'ακούσεις...
Είναι όμορφο να είσαι ερωτευμένος.
Ταυτίζεσαι με τους στίχους που μιλούν για ατελείωτες αγάπες και για πονεμένες καρδιές.
Τα βράδια ακουμπισμένη σ'ένα μουσκεμένο μαξιλάρι είσαι ευτυχισμένη που υπάρχει κάποιος να σε ξεσηκώνει, να σε ξυπνά. Ζεις!
Αξημέρωτες νυχτιές ακουμπισμένη στο περβάζι του παραθύρου σου κοιτάζεις τ'αστέρια κι είναι σαν τον ομορφότερο πίνακα όλων των εποχών.
Ο Δημιουργός σκέφτηκε τις ερωτευμένες καρδιές, τους μικρούς θλιμμένους πρίγκιπες, τις ματωμένες αγάπες, τα όνειρα, τις ελπίδες και ζωγράφισε τον έναστρο ουρανό μονάχα για μας.
Κουλουριάζομαι στο κενό τηξς αγκαλιάς μου πάνω στο άδειο μου κρεββάτι κι είναι σαν να'σαι δίπλα μου.
Προσμένω το άγγιγμά σου κι όταν καταλαβαίνω πως δεν θα'ρθεις ούτε απόψε ένα δάκρυ κυλά.
Κάθε φορά που αντικρύζω τα μάτια σου, το χαμογελό σου, με πιάνει μια αβάσταχτη αμηχανία.
Δεν ξέρω τι να πω, τι να κάνω...
Ξέρω μόνο ότι είμαι ερωτευμένη κι αυτός ο έρωτας το πιο γλυκό δηλητήριο.
Μπορεί να με σκοτώνει αργά αλλά όταν χαμογελάς είναι απίστευτο πόσο γρήγορα και δυνατά χτυπά η καρδιά μου. Τόσο που φοβάμαι μην την ακούσουν όλοι και καταλάβουν πώς νιώθω. Πάντα φοβάμαι μην κοκκινίσω, μη χάσω τα λόγια μου... Σαν να'ναι η πρώτη φορά που ερωτεύομαι.
Περνώ το χέρι μου στα μαλλιά μου κι εύχομαι να'ταν δικό σου αυτό το χάδι.
Τα χείλη σου μου ξυπνούν τη λαχτάρα ενός φιλιού που πασχίζω να κρύψω βαθιά μέσα μου.
είναι φορές που θέλω να φύγω μακριά, να ξεφύγω απ' τη μορφή σου, μα όσο μακριά κι αν τρέξω κλείνω τα μάτια κι είσαι μαζί μου. Η μορφή σου με κυνηγά παντού, με στοιχειώνει, την κουβαλώ μέσα μου, στην ψυχή μου αλλά την αγαπώ.
Γεμίζεις τις ώρες μου, τις μέρες νου που είναι άδειες και με μόνη συντροφιά τον άγγελο μου που κι εκείνος σ'αγαπά, αιχμάλωτη στα παραμύθια μου και στα όνειρά μου, τριγυρίζω στο αδειανό μου σπίτι, ακούω τραγούδια και σου γράφω ερωτικά και παθιασμένα γράμματα που ποτέ δε θα διαβάσεις.
Κοιτάζω τ'αστέρια περιμένοντας να πέσει κάποιο και να ευχηθώ να'ρθεις κοντά μου, να μ'αγαπήσεις όπως εγώ, να με νιώσεις...
Να ψάξεις να με βρεις γιατί θα περιμένω. Γιατί αυτός ο έρωτας δεν έχει τόπο και χρόνο είναι πάντα και παντού.

Γενέθλια

Οι μουσικοί του δρόμου γεμίζουν τον ατέλειωτο περίπατό μας με νότες που τρέχουν, γελούν και χορεύουν.

Κλέβω ένα από τα κλειδιά του πενταγράμμου τους, για να ανοίξω τις πόρτες που οδηγούν στην καρδιά σου.

Κρατώ το χέρι σου, τα δάχτυλά μας μπερδεμένα, ο κόσμος περπατά γύρω μας σκυφτός και σκυθρωπός. Γυρίζω να κοιτάξω τα μάτια σου, τις γνώριμες ρυτίδες γύρω τους και το γλυκό ζεστό χαμόγελό σου.

Σήμερα είναι τα γενέθλιά μου... Τι καλύτερο δώρο από την αγάπη σου, από μια βόλτα γεμάτη μουσική, από τις ευχές των φίλων στο τηλέφωνό μου που δε σταματά να χτυπά....

Κι αν τα χρόνια περνούν, τουλάχιστον περνούν όμορφα, γεμάτα και χορτασμένα... Σβήνω τα κεράκια της τούρτας χαρούμενη για όσα μου έχει χαρίσει ο κόσμος, η ζωή κι εσύ.

Και με την ελπίδα για όσα επιφυλλάσσει το μέλλον...

Κάποτε...

Κάποτε μου' πες ως τ'αστέρια θα με πας, γιατί οι αγάπες ζουν μονάχα εκεί ψηλά.
Σε ξεχασμένους γαλαξίες, αστέρια με ασημόσκονες.
Άπειρες νύχτες που φεγγίζουν στο κρεβάτι σου συντροφιά με αντανακλάσεις αχτίδων στο κορμί μου.
Η δική μας η αγάπη σου είπα, δεν έχει ανάγκη απ' αστέρια, μήτε φεγγάρια, μήτε ηλιοβασιλέματα.
Ως το τέλος του κόσμου, είπες, θα μ' αγαπάς και εμένα μου φτάνει.
Τώρα θυμάμαι πως με μεθούσαν τα λόγια σου και έχω ακόμη μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα.
Το παρελθόν ακόμα κυνηγά τα όνειρά μου και οι αναμνήσεις εικόνες που στοιχειώνουν το νου.
Η θύμησή σου δυνατή σαν κόκκινο γλυκό κρασί, όσος καιρός κι αν περάσει.
Μ' ένα τσιγάρο στο στόμα και μάτια υγρά περιμένω τα βράδια, ακουμπισμένη στο περβάζι, μήπως γυρίσεις.
Μήπως στη γωνία του δρόμου σε δω, να κατηφορίζεις το σοκάκι, να' ρχεσαι πάλι σε μένα.
Και το ποτήρι αδειάζει κι απόψε.
Δε με μεθάνε πια τα λόγια σου.
Μόνη μεθάω...
Κι αντί να ξεχάσω, θυμάμαι πόσο πολύ μου λείπεις.
Κι είναι η ανάγκη πιο δυνατή από κάθε αξιοπρέπεια, κάθε αμαρτία, κάθε πόνο...
Έπαψα πια να ξεχωρίζω το λάθος από το σωστό, το δίκαιο από τ' άδικο.
Ο χρόνος που περνά πια δε με νοιάζει. Θα περιμένω όσο κι αν χρειαστεί για να γυρίσεις.
Με τη θλίψη συγκάτοικο στη μοναξιά και την απόγνωση συνοδοιπόρο στην τρέλα που με βασανίζει και με κατατρέχει.
Δε μετανιώνω και δεν κρύβομαι πίσω από μάσκες μα ούτε και πίσω από το δάχτυλό μου σαν μικρό παιδί..
Σε περιμένω.
Ξέρω δε θα γυρίσεις...
Μα εγώ θα περιμένω, μέσα στην αρρώστια και τον εξευτελισμό μου...

Ομόνοια

Ομόνοια,

Ξενοδοχείο φτηνό στεγάζει χαμένα όνειρα.
Πόρνη ζωή.
Αγορασμένοι έρωτες,
Πληρωμένες αγάπες.
Δωμάτια χωρίς θέα

Λίγες στιγμές ψεύτικο πάθος.
Πουλημένη ψυχή στο διάολο
Κι η κόλαση αργή, καθημερινή.
Βρώμικα στρώματα.
Εργοστάσιο ακριβοπληρωμένων επαφών.
Λεηλατημένα κορμιά κι η ψυχή ακόμα ζωντανή.

Πονάει...

Παραμύθια...

Ντυμένη στα λευκά η πριγκίπισσα,
Φορώντας τις βαριές δαντέλες, τα αστραφτερά διαμάντια και την αγάπη της,
Καρφιτσωμένα στα μαλλιά της μοσχομυριστά άνθη λεμονιάς,
Στα χείλη το χαμόγελο ανυπόμονο,
Το βλέμμα της αγνό, ερωτευμένο,
Περπάτησε ένα κατακόκκινο χαλί,
Πέρασε ανάμεσα από λευκά ξύλινα φανάρια με χοντρά λευκά κεριά,
Αραδιασμένα στο πλάι του διαδρόμου, που διέσχισε,
Στηριγμένη στο μπράτσο εκείνου που της έδωσε ζωή.
Ανέβηκε δέκα σκαλοπάτια, για να συναντήσει εκείνον που θα τη μοιραζόταν μαζί του.
Κι εσύ, ο πρίγκιπάς της, δεν ήσουν εκεί.
Γιατί τα παραμύθια δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος.
Δεν έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Μη με ρωτήσετε τι έγινε μετά.
Κι αν έπρεπε να δώσει απαντήσεις σε χιλιάδες γιατί,
Αν έκλαψε τον εξευτελισμό,
Αν μίσησε εκείνον που' χε κάποτε τόσο πολύ αγαπήσει,
Αν κλείστηκε στον εαυτό της,
Αν έφτασε στον πάτο,
Αν έχασε την εμπιστοσύνη της στους ανθρώπους,
Κι αν είπε πως "Ποτέ ξανά δε θα ερωτευτεί!".

Μια μέρα άνοιξε την πόρτα
Κι άρχισε πάλι για τον εαυτό της να ζει.

Πώς να σε χορτάσω...

Ρουφώ αχόρταγα κάθε φιλί, κάθε ανάσα σου, σαν να' ναι η τελευταία που θα μοιραστείς μαζί μου.
Πώς να σε χορτάσω;
Κάθε μέρα μοιάζει πιο φωτεινή, κάθε αγκαλιά ιδανική και τα όνειρα τόσα πολλά, για να τ' αφήσεις να χαθούν.
Πώς να σε βαρεθώ;
Κάθε στιγμή και μια καινούρια περιπλάνηση σε άγνωστα μονοπάτια που τα περπατώ πρώτη φορά μαζί σου.
Μάθε με, αγάπησέ με.
Σαν άλλος Πυγμαλίωνας, θα με διδάξεις όλα όσα ποτέ δε γνώρισα ή δεν πρόσεξα κι εγώ θα σε μάθω πως τα μικρά, αυτά που φαίνονται ασήμαντα είναι τα πιο σημαντικά...
Δεν ξέρω τι θα πει για πάντα.
Ποτέ δε σου υποσχέθηκα αιώνια πίστη, αφοσίωση, αγάπη.
Μόνο θυμάμαι σου' χα πει πως ό,τι ονειρεύτηκα μου το' φερες εσύ.
Τη σκόνη απ' τα αστέρια και τη μαγεία μιας νύχτας με ολόγιομο φεγγάρι.
Τα χρώματα ενός ατημέλητου ανθισμένου κήπου και τους ήχους απ'το αγαπημένο μου τραγούδι.
Το πρωινό ξύπνημα με ένα χάδι, την απεριόριστη προσοχή και τη φροντίδα που θα μπορούσε να με πνίγει αν δεν την είχα τόση ανάγκη.
Την επανάσταση, το πάθος, τον έρωτα και που με κάνεις να νιώθω μοναδική.
Και την ελευθερία.
Γι' αυτό το τελευταίο σ' αγάπησα.
Όσο με κάνεις να νιώθω ελεύθερη μέσα στη δέσμευση της καθημερινότητας και του συνηθισμένου θα σ' αγαπώ.
Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ για πάντα... μονάχα για όσο οι δυο μοναδικές προσωπικότητες θα συμπληρώνουν η μια την άλλη χωρίς να επιβάλλονται.

Η αγάπη που σου' χω...

Με πνίγει η τόση αγάπη που σου' χω.
Δε μ' αφήνει ν' αναπνεύσω, να ζήσω.
Ένα χέρι που σφίγγει το λαιμό μου σαν τανάλια.
Ξηλώνει με τη δύναμή του το μαργαριταρένιο περιδέραιο που μου χάρισες στην πρώτη μας επέτειο.
Ασφυκτιώ σε ένα κορμί που δεν απέμεινε τίποτε δικό μου.
Όλα σου ανήκουν. Σε σένα. Στην αγάπη που σου' χω.
Όλα για σένα.
Η σκέψη μου, τα όνειρά μου, η ψυχή μου, ο χτύπος της καρδιάς μου, το αίμα που κυλάει στις φλέβες μου, η φωνή που ψιθυρίζει γλυκά, ανομολόγητα "Σ' αγαπώ.", τα χείλη που φιλούν με πάθος κι απελπισία σαν να μην υπάρχει αύριο και σου κόβουν την ανάσα. Το ίδιο το κορμί, που αποζητά μόνο το χάδι σου.
Γι' αυτό υπάρχει. Γι' αυτό γεννήθηκε.
Τα μάτια που ψάχνουν το βλέμμα σου, τη γνώριμη παρουσία σου, σε μέρη γεμάτα από ανθρώπους, που δεν έχουν πια τίποτε να μου πουν, τίποτε να μου δώσουν.
Η αβάσταχτη μοναξιά όταν δεν είσαι εκεί κι ας είμαι ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους.
Κανείς δεν μπορεί να σου μοιάσει. Κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί σου. Είναι αδιανόητο. Κανείς δεν είναι Εσύ.
Με πνίγει η τόση αγάπη που σου' χω.
Γιατί δεν φανταζόμουν ότι θ' αγαπούσα ποτέ κάποιον περισσότερο από τον εαυτό μου.
Γιατί δεν πίστευα ποτέ ότι αυτό το συναίσθημα θα θέριευε μέσα μου κάθε μέρα που περνά και θα με κυρίευε, θα με κατακτούσε, θα με ανάλωνε.
Και τώρα πια δεν είμαι εγώ. Είμαι εσύ. Είμαι κάποια που άλλαξε για να μπορείς να την αγαπήσεις.
Έχω αρχίσει να μου λείπω και να λείπω απ' τη ζωή. Απ' τη ζωή που μου άξιζε, απ' τη ζωή για την οποία φτιάχτηκα, απ' τη ζωή που ονειρεύτηκα.
Άραγε τ' αξίζει όλα αυτά η αγάπη που σου' χω;

Βράδυ με φως καλοκαιριού

Είναι κάτι βράδια, αξημέρωτες αγάπες
Που ενώ ο πόνος έχει γίνει συγκάτοικος στη μοναξιά,
Ακόμη περιμένεις το φεγγάρι να γλιστρήσει κάτω απ’ την πόρτα σου,
Να μπει κρυφά στο μικρό δωμάτιο,
Να σιγοψιθυρίσει μες στ’ αυτί σου
Γλυκά, ανομολόγητα «σ’ αγαπώ»
Κι έπειτα απ’ τις χαραμάδες να ξεφύγει πάλι μόνο.
Αυτά τα βράδια με τα τραγούδια του ραδιοφώνου
-που αγάπησες, που αγαπήθηκες-
Τελειώνει κάθε θλίψη βουβή.
Και το λευκό σεντόνι που σκεπάζει τους καθρέφτες
-για να μην τρομάζουν τα είδωλα τη νύχτα-
Σιγοπέφτει αποκαλύπτοντας μνήμες που θες να ξεχάσεις,
Ανθρώπους που σ’ έχουν πονέσει,
Αγάπες που σ’ έχουν πληγώσει,
Φιλιά που έχουν ματώσει μέσα στα σπλάχνα σου,
Φιλίες που σ’ έχουν προδώσει,
Αξίες που έχουν παλιώσει μες στα μάτια σου.
Κάποια στιγμή ήταν μαχαίρια δίκοπα,
Μα τώρα πια δεν έχουν δύναμη να κόψουν και να σκίσουν.
Ματωμένα όνειρα, πληγές ανοιχτές που δεν κλείνουν
Περνούν σιγά σιγά στο χτες κι όλα ξεχνιούνται…
Ή έτσι νομίζεις.
Τα σκεπάζει όλα το λευκό σεντόνι.
Μέχρι να’ ρθει η ώρα να πέσει ξανά, να τ’ αντιμετωπίσεις όλα.
Ίσως αν τα ξαναζήσεις να μην ματώσεις ξανά.
Τη δεύτερη φορά που θα με σκέφτεσαι,
Θα ξέρεις να με σκοτώσεις προτού σε χτυπήσω.
Μην κλάψεις.
Τα δάκρυα είναι για τους δειλούς,
Γι’ αυτούς που ακόμα δεν ξέρουν να παλεύουν, να ζουν.
Για’ σένα υπάρχει μόνο εκείνο το τραγούδι το παλιό
Που άκουγες απ’ το στόμα των παππούδων σου όταν σε κανάκευαν.
Τύχη καλή, ώρα καλή, σου εύχομαι και μη σε νοιάζει.
Ό,τι η καρδιά διατάζει ξέρει πώς να σε πείσει να το ζεις.
Γείρε , λοιπόν, με μαξιλάρι τα δυο σου χέρια
Και ταξίδεψε σε όσα κανείς δε σου’ χει πει.

Το τσίρκο

Ακροβάτες αιωρούνται μετέωροι στο κενό του νου μου, δίχως σχοινιά, δίχως δίχτυα ασφαλείας, σε κόλπα ριψοκίνδυνα και νούμερα εντυπωσιακά, που τα παρακολουθείς με δέος και κομμένη την ανάσα.
Σε ένα περιπλανώμενο τσίρκο που κουβαλώ πάντα μαζί μου, μέσα μου και διασκεδάζει γηγενείς και οδοιπόρους, θηριοδαμαστές πολεμούν να ορίσουν και να δαμάσουν τα ασίγαστα πάθη, να χτυπήσουν με το άπονο δερμάτινο μαστίγιό τους δυνατά τα λάθη, να περάσουν μέσα από δαχτυλίδια ντυμένα με φωτιές τις ενοχές χωρίς να καούν ολοσχερώς.
Ατίθασοι, θλιμμένοι κλόουν με αστείρευτο χιούμορ, γλιστρούν στη σκηνή, πέφτουν, γελούν, δακρύζουν, σαρκάζονται, αυτοπροσδιορίζονται...

Και σε διχάζουν τα πελώρια χαμόγελα ζωγραφισμένα στο πρόσωπό τους και τα μεγάλα μάτια τους που σταλάζουν δάκρυα, οι ζωγραφιές στο πρόσωπό τους που θυμίζουν τα "παιδιά των λουλουδιών", τα παράξενα παιχνίδια τους, η σκληρότητα του ενός απέναντι στον άλλο.
Τα παιδιά γελούν με τα σκισμένα και ξανά μπαλωμένα -όμως καθαρά - ρούχα του παλιάτσου, το κοντό και φαρδύ παντελόνι, που κρατιέται μόνο από τις τιράντες, που περνούν πάνω από τους σκυφτούς ώμους, τα τεράστια παπούτσια, που όμως δε γλιστρούν ποτέ από τα πόδια του κι ας μοιάζουν να έχουν αποκλειστικά δική τους βούληση και με τις αταίριαστες χρωματιστές κάλτσες που φέρνουν στο νου ένα συρτάρι από τα παιδικά μου χρόνια, ενώ το ημίψηλο, ολοκαίνουριο καπέλο του στέκει υπερήφανο, αγέρωχο κι ατάραχο στο κεφάλι με τα αχτένιστα μαλλιά κι αγκαλιάζει με αγάπη το μουτζουρωμένο πρόσωπο του.
Τσιγγάνοι τρέχουν, χορεύουν παίζοντας ντέφια με κορδέλες πλουμιστές και βιολιά ερωτικά ενώ οι τσιγγάνες βλέπουν στο χέρι σου τη μοίρα που σου γράφτηκε και σου χαμογελούν με τα μάτια τους να κλείνουν ηδονικά και τα κορμιά τους να λικνίζονται σε ένα ρυθμό που κρύβεται στο αίμα τους και το ταμπεραμέντο τους. Κόκκινα χείλη, ελιά στο μάγουλο και μάτια μεγάλα με πυκνές βλεφαρίδες θα στοιχειώνουν πια τα όνειρά σου.
Κι ο πιερότος θέλει να μου μιλήσει μα δεν έχει φωνή. Κλεισμένος πίσω από ένα γυάλινο τοίχο προσπαθεί να αποδράσει ή να μου δείξει τι κρύβει το πρόσωπό του, μισό γελαστό, μισό δακρυσμένο... Και τα σχοινιά κόβονται. Θα πάψει να είναι πια μια μαριονέτα.
Στο ταξιδιάρικο τσίρκο, χιλιάδες ιστορίες και τόσοι φίλοι, μου κρατούν συντροφιά μέρες και νύχτες. Εκείνες που στον πραγματικό κόσμο είναι βαρετές. Στο τσίρκο όλες είναι μαγικές...

Μικρέ μου πρίγκιπα...

Πόσο μου μοιάζεις, μικρέ μου μελαγχολικέ πρίγκιπα...
Όταν χαμογελάς, για να μη δει κανείς πόσο λυπάσαι, την καρδιά σου να δακρύζει, να σκίζεται,
Όταν γελάς δυνατά, για να κρύψεις τον πόνο σου, που ματώνει τα σπλάχνα σου, που αχρηστεύει το νου,
Όταν η φλυαρία σου καμουφλάρει την αμηχανία σου, το φόβο για το άγνωστο, το φόβο μην ανοίξουν διάπλατα τα παράθυρα της ψυχής και βγουν στο φως τα μυστικά σου που' ναι κρυμμένα στις πιο σκοτεινές γωνιές,
Όταν τις νύχτες κλαις κρυφά, αθόρυβα, πνίγεις τους λυγμούς σου και κρύβεις το πρόσωπό σου στο μουσκεμένο μαξιλάρι, κανείς να μη σ'ακούσει, κανείς μη νιώσει λύπηση και οίκτο.
Πόσο μου μοιάζεις μικρέ μου εγωιστή πρίγκιπα...
Όταν δε ζητάς ποτέ συγγνώμη για τα λάθη σου για να μη φανείς αδύναμος, μικρός κι αναγκαστείς να γυρέψεις συγχώρεση για τα σφάλματά σου που προκάλεσαν δεινά σ'εκείνους που στέκουν δίπλα σου φρουροί ακοίμητοι και πασχίζουν να σ' αγαπήσουν και να σε στηρίξουν.
Όταν δε λες ποτέ "σ' αγαπώ", από φόβο μήπως κάποιος δε σου το επιστρέψει, μήπως δοθείς χωρίς αντάλλαγμα, μήπως μοιραστείς τον εαυτό σου χωρίς αντίκρυσμα,
Όταν δε δίνεις κανένα χάδι, καμιά αγκαλιά, καμιά όμορφη στιγμή, κανένα συναίσθημα, τίποτα δικό σου, μήπως μια μέρα τα χάσεις και πονέσεις.
Πόσο μου μοιάζεις, πόσο σε νιώθω, πόσο φοβάσαι μικρέ μου τρομαγμένε πρίγκιπα...
Μή βυθιστείς στον απόλυτο πόνο, την υπέρτατη μοναξιά,
Μήπως σε γνωρίσουν και δε σ' αγαπήσουν, μήπως δε σε καταλάβουν, μήπως δε σε νιώσουν, μήπως μείνεις για πάντα μόνος...
Έχεις εμένα, μικρέ, φτωχέ μου πρίγκιπα.
Σαν δυο σταγόνες νερό μοιάζουμε. Θα είμαι εδώ, να σου κρατήσω το χέρι σφιχτά, να σ' οδηγήσω στη ζωή. Να μάθεις κοντά μου να περνάς τα δύσβατα μονοπάτια και να ξεπερνάς τα εμπόδια που ορθώνονται θεόρατα μπροστά στα μάτια σου. Να μάθεις ν'αγαπάς τον εαυτό σου, να τον αφήνεις να κάνει λάθη, να τον συγχωρείς, να τον μοιράζεσαι, ν'αφήνεσαι, να αισθάνεσαι, να μαθαίνεις, να νιώθεις ασφάλεια, να στέκεσαι στα πόδια σου ακόμη κι αν σε χτυπούν μυριάδες κύματα, ν' αντέχεις...
Να μάθεις να χαμογελάς γλυκά, να ακούς το γάργαρο αληθινό σου γέλιο να βγαίνει μέσα από την ψυχή σου, να δακρύζεις από ευτυχία, να δίνεις στους ανθρώπους κάτι από εσένα μικρό ή μεγάλο, λίγη από τη μαγεία ενός ουράνιου τόξου μετά την καταιγίδα...
Να είσαι ευθαρσώς και με θάρρος εσύ!