Φώναζέ με Εύα

Σαν άλλη Εύα εθίζομαι σε προπατορικά αμαρτήματα. Στις μεγαλύτερες αμαρτίες μου δεν έχω ανάγκη από άφεση. Τις έκανα με πάθος, με απίστευτη όρεξη για ρίσκα και ζειν επικινδύνως. Ήταν γεμάτες πόθο και ηδονικά ευχάριστες και τις θυμάμαι σαν να μην πέρασε μια στιγμή. Για εκείνες τις μεγάλες αμαρτίες μου, που τις γλέντησα για να διασκεδάσω την πλήξη μου, δεν θα ντραπώ ποτέ. Κανείς ενδοιασμός. Στο ορκίζομαι πως δεν έχω κανέναν σκοπό να ζητήσω συγχώρεση ούτε από εσένα, ούτε από κανένα άλλο έμβιο ον, αλλά ούτε κι από τον ίδιο το Θεό. Σε κανέναν σας δεν πίστεψα ποτέ, ούτε και σας χρειάστηκα.

Νύχτες σκοτεινές, με οράματα, φαντάσματα, καπνούς, αλκοόλ και γυμνά κορμιά απαλλαγμένα από προκαταλήψεις και φόβους, χωρίς συναισθήματα. Την ψυχή μου την κρατώ καθαρή.
Τις μεγαλύτερες αμαρτίες μου τις φυλάω στο νου μου, καλύτερα κι από παιδιά μου. Και τα σημαντικότερα δημιουργήματα μου είτε ήταν αυτές οι ίδιες, είτε από εκείνες προέκυψαν σαν ιδέα, κάτι μεθυσμένες νύχτες σαν την αποψινή. Στον απολογισμό μου, είναι η μεγαλύτερή μου περηφάνια. Δε χρειάστηκε να τις καταγράψω, γιατί κρυφές σαν μένουν κι ανομολόγητες, κάπως ντροπιαστικές, είναι ακόμη καλύτερες και δε χάνουν εκείνη την πρόστυχη αίγλη τους, που αχόρταγα καταπίνει κάθε διάθεση για μετάνοια.
Κρατώ τα μυστικά μου επτασφράγιστα και ποτέ στ' αλήθεια δε θα μάθεις, όσο κι αν σε αφήνω έτσι να νομίζεις, πως με ξέρεις. Όσο κι αν μοιράζομαι μαζί σου τα πάντα, τα ανούσια κι ανόητα, εσύ τα πιστεύεις τόσο σημαντικά. Μα είναι λίγο διαφορετική η αλήθεια. Δε σου είπα ψέματα ποτέ, ή ίσως δεν έχω πει τόσα πολλά που να' ναι και κατακριτέα. Απλώς η μισή αλήθεια σε αφήνει χαρούμενο και ήσυχο, τις νύχτες που αλητεύει ο νους μου κι όχι μόνο αυτός. Κάθε μικρό μου ή μεγάλο μυστικό, προτίμησα να το κρατήσω για μένα, φυλαγμένο τόσο προσεκτικά, γιατί αν μαζί σου το μοιραζόμουν, θα έχανε το νόημά της, η αμαρτία που τόσο μου αρέσει κι οι δαίμονές μου θα' χαναν τη δύναμή τους και το κέφι τους. Μέσα μου βασιλεύει η ίδια η Λίλιθ.
Μη νομίζεις, πως σαν έρχεται της μέρας το πρώτο φως, μπορείς να με σταματήσεις, γιατί την αλητεία την ονειρεύτηκα πολύ κι άργησα να τη διεκδικήσω. Τώρα πια στον δικό μου κατήφορο κανένα εμπόδιο, κανένα φρένο. Η νύχτα είναι το όπλο μου κι η μέρα σύμμαχός μου κι εγώ φανατικά αμαρτωλή και ανενδοίαστη να ταξιδεύω σε μέρη που δεν έχεις φανταστεί ποτέ, να ζω εκείνα που πάντα θα φοβάσαι, να επιτυγχάνω εκείνα που όλοι βαφτίζουν ακατόρθωτα, να παίζω με τους ανθρώπους που τίποτα τελικά δε μου λενε.
Σε προκαλώ να με δαμάσεις κι αν δεν τα καταφέρεις σε προκαλώ να μ' ακολουθήσεις. Φώναζέ με Εύα κι έλα μαζί μου...

Κανείς σαν εσένα ποτέ

Κλείνω τα μάτια μου στην λάμψη των δικών σου, γιατί τρομάζω, που μπορώ να διαβάσω μέσα τους, όσα γράφει η καρδιά σου. Όσα δηλώνει ευθαρσώς κι όσα φωνάζει δυνατά κι αδιάντροπα, όλα στα μάτια σου που σαν καθρέφτης εμένα αντικατοπτρίζουν.
Κλείνω τα αυτιά μου στον ήχο της φωνής σου, γιατί τρομάζω σε εκείνο το ταξίδι, που μου περιγράφουν τα λόγια σου και σε μια υπόσχεση - όχι αιώνια και παντοτινή - που μοιάζει με όνειρο, σαν να ήξερες τι θέλω απεγνωσμένα να μου πεις. Ένα τραγούδι θυμίζουν που τόσο με ενθουσίαζε πάντα. Και έχω μια διάθεση να με στριφογυρίσεις μέσα στα χέρια σου στο ρυθμό της μελωδίας, να με  χορέψεις, να με γλεντήσεις.
Σφίγγω τα χείλη, τα σφαλίζω, κλείνω το στόμα, γιατί τρομάζω στο φιλί σου, που με παρέσυρε ξανά σε σκοτεινές αβύσσους και έφερε ρίγη στο κορμί μου, με την ανάσα σου απ' το τσιγάρο και το ουίσκι καπνισμενη και μεθυσμένη να καίει στο λαιμό μου.
Αποτραβιέμαι να μην προφτάσεις να με πιάσεις, να σε αφήσω αέναα να με κυνηγήσεις, να μην μπορέσεις ποτέ να με κυβερνήσεις, να μη με κλείσεις στα δυο σου χέρια γιατί θα χαθώ σ' αυτή ακριβώς την αγκαλιά που τόσο της ταιριάζω. Θα θελήσω να μείνω εκεί, να κουμπώσω, να αφεθώ και δε μου πρέπει.
Στον έρωτα σου δεν αφήνομαι, σε νιώθω μέσα μου, σε θέλω, μου ταιριάζεις, με ξέρεις, με ψάχνεις, σε έχω δικό μου αποκλειστικά, μα από το κρεβάτι σου φεύγω όταν τελειώσει του κορμιού μου η ανάγκη, πριν ξεκινήσει μια άλλη πιο επιτακτική που θα γυρέψει ακόμα πιο αχόρταγα ικανοποίηση.
Κλείνω τις πόρτες της ψυχής στην ασφάλεια, που νιώθω μαζί σου, γιατί τρομάζω, που τόσο πολύ σε εμπιστεύτηκα, τους μύχιους πόθους μου, τα ανείπωτα όνειρα, τις κρυφές αμαρτίες, τα μεγάλα μου λάθη, το κορμί και τη σκέψη μου, τους φόβους, τις ελπίδες, που ψάχνω για θαύματα, τη ζωή μου την ίδια.
Ποτέ ως τώρα κανείς... Κανείς δε με κοίταξε όπως εσύ, δε με γνώρισε, δε με πόθησε, δε με άγγιξε, δε με φίλησε, δε μού' κανε έρωτα.
Κανείς σαν εσένα ποτέ δε μ' αγάπησε.
Και σε φοβάμαι κι εσένα κι αυτό που μας ενώνει.

Σε ένα μικρό μεθύσι

Πώς είδα τον κόσμο ολάκερο στα μάτια σου κι έγιναν οι συννεφιές κι οι μπόρες, μέρες ηλιόλουστες και περίπατοι δίπλα στο ποτάμι. Στο φως εκείνο μέσα στο βλέμμα σου, σε εκείνη την πονηριά και τη σπιρτάδα, σε εκείνη τη ζωντάνια και στο χαμόγελό σου που κρύβει γλύκα τόση, αφήνω όλες μου τις μικρές λύπες και εκείνες τις έγνοιες που με ταλάνιζαν εδώ και καιρό. Στην αγκαλιά σου αγκυροβολώ και χάνομαι στο απάνεμο λιμάνι μου· για πρώτη φορά μετά από καιρό νιώθω ήσυχη κι ασφαλής και τίποτα πια δεν θυμίζει φουρτούνα στ' ανοιχτά, πανικό και χάος...
Σαν ήλιος που λούζει το κορμί μου, το χάδι σου. Μοιάζει να φτιάχτηκαν τα χέρια σου μόνο για να μ' αγγίζουν. Και το φιλί σου εκείνο, μια ανάσα που καίει στο λαιμό μου, ο πόθος που γιγαντώνεται για νύχτες που δε θα ξημερώσουν ποτέ, για μέρες που δε θα αντέχω να σ' αποχωριστώ. Εκείνο το τσιγάρο που μοιραζόμαστε κι η κούπα του καφέ κάθε πρωί με το σημάδι των χειλιών σου κι από πάνω λίγο από το κραγιόν μου. Στα μυστικά σου και στα δικά μου που δε θα χρειαστεί ποτέ να πούμε· φτάνει να κοιταχτούμε και τα λέει όλα η σιωπή και τα βλέμματα. Στους φίλους που μας βλέπουν σαν ένα, σε κάτι ανοιξιάτικες βόλτες ξυπόλητοι σε παραλίες ερημικές, στο γήπεδο, στους ποδοσφαιρικούς αγώνες, που με ντύνεις με το κασκόλ της ομάδας σου και ζητωκραυγάζω σαν τρελή, εκεί είναι ο έρωτας. Στην αγαπημένη μου φωτογραφική μηχανή που δε χορταίνει να απαθανατίζει πορτραίτα δικά σου, κομμάτια του κορμιού σου, αγαπημένες συνήθειες, παγώνει στο χρόνο στιγμές - γιατί ποτέ δε θέλω να ξεχάσω - βρίσκει μαγεία ακόμη και στον τρόπο που σταυρώνεις τα πόδια σου κάτω από το τραπέζι, εκεί τον βρίσκω τον έρωτα. Όταν περιφέρω τη γύμνια μου σε ολόκληρο το σπίτι, μονάχα με το γαλάζιο σου πουκάμισο φορεμένο και τα μανίκια πρόχειρα μαζεμένα, γιατί τόσο μου πηγαίνει και μυρίζει το άρωμά σου το μεθυστικό, σου αφήνω σημειώματα με χρωματιστά, αυτοκόλλητα χαρτάκια στο ψυγείο, φιλιά κόκκινα στον καθρέφτη και το αγαπημένο σου τσάι στο τραπέζι της κουζίνας πριν φύγω... κι εκεί έρωτας είναι.
Στα πυροτεχνήματα και τις εκρήξεις, κάθε φορά που μέσα στο σώμα μου βουλιάζεις. Κάθε φορά που σε θέλω με έναν πόθο ασίγαστο, τρομακτικό, απελπισμένο. Κάθε φορά που με κρατάς σφιχτά σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να μη χορταίνεις έρωτα.
Κρατάς τα χέρια μου σφιχτά, στην οθόνη παίζει η αγαπημένη μας ταινία κι εγώ γελάω καθώς θυμάμαι εκείνο το πρώτο μας μεθύσι μαζί.
Είναι αστείο πώς ποτέ δεν είχα φανταστεί εμάς τους δυο μαζί. Ως εκείνο το μεθύσι. Ως εκείνη την αγκαλιά. Ως εκείνο το φιλί. Ως εκείνο το βλέμμα.
Πώς είδα τον κόσμο ολάκερο στα μάτια σου κι άρχισα πάλι να ζω.

Τέλος

Όλα κάποτε τελειώνουν, σου είπα. Όλα και όλοι. Συναισθήματα, ενδιαφέροντα, καταστάσεις, πράγματα, χρόνος, άνθρωποι. Όλα έχουν μια ημερομηνία λήξης. Φαντάσου μια εργασιακή σύμβαση ορισμένου χρόνου. Πρέπει να το πάρεις απόφαση. Ίσως να μην ξέρεις την ακριβή ημερομηνία αλλά όλα έρχονται στο τέλος. Μεταφορικά ή κυριολεκτικά.
Με κοιτάζεις αποσβολωμένος. Δεν μπορείς να πιστέψεις πώς εγώ άλλαξα τόσο. Μάλλον δε σκέφτηκες ποτέ πόσο προσπάθησες γι' αυτό και στο τέλος τα κατάφερες. Σαν καταλύτης στη ζωή μου, ήθελες να την ορίσεις και την όρισες. Γιατί ο έρωτας και το ρομάντζο δεν ταιριάζουν στους ρεαλιστές, κι εμείς πια καμιά αισιοδοξία. Γιατί τώρα μοιάζουμε.
Με κάνεις κι απορώ. Εσύ δεν ήθελες να πάψω να ονειρεύομαι; Και τώρα τι θέλεις; Φταίει μήπως που μάλλον ονειρευόσουν κάποια σαν κι εμένα να σε βγάλει και λίγο από τη μουντάδα που διάλεξες μόνος σου να κλειστείς, γιατί κάποια άλλη σε είχε πληγώσει. Μόνο που προσπαθώντας να με αλλάξεις πλήγωσες εσύ εμένα και ήρθε η ώρα να σου ανταποδώσω.
Όλα κάποτε τελειώνουν. Κι εσύ μου τέλειωσες, αφού με είχες τελειώσει τόσες φορές.
Κάθε τέλος και μια αρχή όμως κι απόψε θα πιω στην υγειά σου και στον καινούριο μου εαυτό. Εκείνο τον ρεαλιστή που γεννήθηκε χάρι σε σένα. Σε μια ζωή που δεν έχει χρώμα, μονάχα λίγο γκρι στα καλύτερά της. Και στην καινούρια αρχή στο δικό σου κόσμο, γιατί τόσο καιρό συνειδητά ζούσα στο δικό μου. Κι όχι. Δε θα ερωτευτώ από εδώ και πέρα. Κάποια στιγμή θα αγαπήσω. Ίσως. Μετά από καιρό, λίγα βασανιστήρια και πολλές αποδείξεις. Κάποιον που θα μοιάζει σε αυτό που ήμουν όταν σε ερωτεύτηκα... Κύκλος είναι... Ρόδα που γυρίζει. Μετά το τέλος η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Κι αν σ' έχω ερωτευτεί;

Είσαι στη ζωή μου ένα μικρό κερί, που φέγγει στα σκοτάδια του μυαλού μου, όχι ήλιος ολόφωτος, ούτε πανσέληνος σε έναστρο ουρανό. Ένα μικρό κερί, μα αυτό έχω ανάγκη.
Δεν είσαι ένα από τα τραγούδια που ακούω, μα ένας στίχος σε όλα εκείνα που λατρεύω. Εκείνα που με κάνουν να νιώθω κι ας μην είναι πάντα χαρούμενα.
Στους δρόμους που ταξιδεύω, που και που σα φωτεινός σηματοδότης με φρενάρεις, όταν είναι επικίνδυνο να πατώ τέρμα το γκάζι και να τρέχω σε διαδρομές δίχως αύριο που τόσο μ' αρέσουν και με προκαλούν.
Τις ώρες τις απελπισίας ένα χέρι να πιαστεί η ανάγκη μου, ένας ώμος να ακουμπήσω τη θλίψη μου, ένα σώμα - αερόσακος να ανακόψει την πορεία προσκρουσης της παράνοιας.
Στηρίζομαι σε εκείνο το χαμόγελό σου το καθησυχαστικό και σαν πνιγμένος που πιάνεται από τα μαλλιά του για να σωθεί από την άβυσσο, κρατιέμαι από το βλέμμα σου.
Εκεί που το ελαττωματικό μυαλό μου κολλάει, μου μιλάς τόσο γλυκά, με συμβουλεύεις, με σπρώχνεις με τον τρόπο σου να ξεπερνώ τους σκόπελους, να υπερπηδώ εκείνα τα μικρά και μεγάλα εμπόδια που βάζω μόνη στον εαυτό μου.
Τα λάθη μου τα μετράς σωστά και μου τα δείχνεις ξανά, όταν πλησιάζω στην επανάληψη, χωρίς να με κατηγορείς που η επιπολαιότητά μου στοιχίζει χαμένα παιχνίδια, μικρές ή μεγάλες ήττες.
Δε με χρεώνεις με ενοχές, δε μου φορτώνεις Ερινύες.
Κι αν μου θυμώνεις καμιά φορά, δεν κρατά παρά μονάχα τόσο λίγο, σαν να μην έγινε ποτέ, κι όλα τα λύνεις με ένα νεύμα.
Κι όταν σαν καλοκουρδισμένη μηχανή δουλεύω σκληρά, κάπου εκεί λαδώνεις τα γρανάζια μου, μην τυχόν και σταματήσει η γραμμή παραγωγής, που δουλεύει μετά από καιρό σωστά και γρήγορα.
Κι όταν όλα πηγαίνουν ρολόι, μόνο με σένα θέλω να μοιραστώ τη χαρά μου, να δω την επιβράβευση στα μάτια σου.
Κι όταν ονειρεύομαι με τα μάτια ορθάνοιχτα, θέλω να μ' ακολουθήσεις, να σε τραβήξω από το χέρι κι εσύ παλεύεις να με προσγειώσεις μην τυχόν και πέσω ανώμαλα από εκείνο το ροζ συννεφάκι.
Είσαι πάντα εδώ, έστω και σαν ιδέα όταν δεν μπορώ να σε έχω στ' αλήθεια δίπλα μου, μια σκέψη στο μυαλό μου το ταραγμένο, ένα φτερούγισμα στην καρδιά, μια ανάμνηση στιγμών, ήχων, γεύσεων ή το άρωμά σου.
Κι αν είναι αλήθεια πως σε έχω ερωτευτεί, μάλλον νιώθω τυχερή. Γιατί ήσουν πάντα εδώ ακόμη κι όταν δε σ' είχα γνωρίσει. Ο καλύτερος μου φίλος, ο πιο τρελός μου σύντροφος στην περιπετεια κι ο πιο μεγάλος μου συνένοχος στην αμαρτία.

Θέλω να σου πω ψέματα

Θέλω να σου πω ψέματα. Πολλά, ατελείωτα παραμύθια. Να μην ξέρεις πού ξεκινά το φως κι η αλήθεια. Να μη με μάθεις ποτέ. Να μη σου ανήκω. Να μην νιώθεις πόσο σε έχω ανάγκη, πόσο σε έχω αγαπήσει. Να μη βλέπεις την αγωνία και την τρέλα μου τις ώρες εκείνες που από διαίσθηση - ας πούμε - για σένα καίγομαι κι ανησυχώ. Στο χαμόγελο να κρύβω την παραφορη ζήλια μου και στο δυνατό γέλιο την απέραντη θλίψη μου. Να μιλάω πολύ κι ανούσια πράγματα να λέω για να μην τολμήσω ποτέ να σου πω πόσο θέλω να χωθώ στην αγκαλιά σου, να μυρίσω το άρωμα του κορμιού σου, να φιλήσω το λαιμό σου εκεί ακριβώς που τελειώνει το μουσάκι σου. Να μιλάω δυνατά για να μην ακούς πώς δυναμώνει της καρδιάς μου ο χτύπος και πώς τρελαίνεται και τρέχει όταν τα μάτια σου καρφώνονται στα δικά μου κι εγώ παλεύω να γυρίσω αλλού το βλέμμα μου, να βρω κάποιο σημείο να πιαστώ, να προσηλωθω, να κρύψω την αμηχανία μου.
Θέλω να σου πω ψέματα. Τα μεγαλύτερα, τα πιο τρομακτικά. Να μην ξέρεις αν είμαστε μέσα στα όνειρα ή αν έχουμε ξυπνήσει. Να μη με δεις ποτέ. Να μην μπορείς της ψυχής μου τους μυχιους πόθους να βρεις. Σα σταυρόλεξο να μοιάζω δυσνόητο που δυσκολεύει και τους δυνατότερους λύτες. Γιατί εσύ μόνο μπορείς να με κατεβάσεις από εκείνο το ροζ συννεφάκι που έχω διαλέξει να καβαλάω και να ταξιδεύω και να μου κλέψεις το ουράνιο τόξο που κρατώ στα χέρια μου για να παίζω. Γιατί γεννήθηκα ονειροπολα και ρομαντική κι εσύ πραγματιστης προσγειωμένος. Γιατί μαζί είτε μπορούμε να φτιάξουμε το τέλειο είτε να κάψουμε το σύμπαν. Γιατί σ' αγάπησα χωρίς να θέλω, κατά λάθος ενώ η εσωτερική μου φωνή ακόμα ουρλιάζει να φύγω μακριά σου. Κι εγώ δε θέλω... Γιατί σε φοβάμαι, να πάρει, πως μονάχα εσύ θα με καταστρέψεις.
Κι όμως σαν πεταλούδα στο φως με τραβάς. Εσύ και το ρίσκο.
Θέλω να σου πω ψέματα γιατί τα λέω και σε μένα. Να τα πιστέψω. Να μου περάσεις. Να σε ξεχάσω. Να πω δεν υπήρξες ποτέ.
Μα η αλήθεια χτύπα με μια κλήση στο τηλέφωνο μου και την εικόνα σου να χαμογελά στην οθόνη μου μέχρι να απαντήσω. Καλημέρα, καλέ μου!

Μια παρτίδα πόκερ

Ξέρεις, μου λείπεις όταν φεύγεις κι όταν είσαι εδώ, ίσως ακόμη περισσότερο. Πώς να στο εξηγήσω δεν ξέρω. Αν μπορώ με λέξεις να ντύσω την επιτακτική ανάγκη μου για το άγγιγμα σου, το χτυποκάρδι εκείνο που ανεβάζει ρυθμό στον ψιθυριστό ήχο της φωνής σου, την απελπισία στο παθιασμένο φιλί σου, την παράνοια του έρωτα.
Εκείνες τις αγκαλιές που κουμπώνεις ξαφνικά σαν κομμάτι που αποκολλήθηκε και βρίσκει το ταίρι του μετά από μια πολυτάραχη αναζήτηση, τις τρέμω, τις φοβάμαι σαν το διάβολο. Εκείνα τα μάτια που διαβάζω και με διαβάζουν σαν ανοιχτό βιβλίο πονάνε, γιατί τη μόνη αλήθεια μου την κρατάς εσύ. Στα χέρια σου ευάλωτη, αδύναμη, ένα παιδί που τα άστρα κοιτάζει κι ονειρεύεται και στην αγκαλιά σου ψάχνει στοργή, φροντίδα, άφεση. Εγώ που πάντα κράταγα ψηλά το κεφάλι κι έλεγα, κανείς δεν είναι πιο δυνατός από την ικανότητα μου να κρύβομαι. Ήμουν βλέπεις πάντοτε καλή στα παιχνίδια και τώρα με ξεπερνά η ήττα.
Να στέκομαι στα πόδια μου απαλλαγμένη από ελπίδες, αγάπες και άλλα τέτοια βαρίδια που σε τραβάνε στον πάτο. Έτσι είχα μάθει κι ήρθες εσύ να γίνεις δήθεν φίλος. Να καμουφλάρεις έναν έρωτα, να με μπλέξεις, να με μάθεις, να μ' αποκτήσεις έτσι απλά. Να μ' αναγκάσεις να μοιραστώ μαζί σου μια στιγμή, μια ανάσα, ένα ταξίδι δίχως εισιτήριο. Λαθρεπιβάτες είμαστε. Καιροσκόποι της δεκάρας στο συναίσθημα. Σώματα στην αλητεία, καρδιές στην παρανομία.
Πόση πειθώ μπορεί να επιδεικνύεις, για να με καταφέρεις να κυνηγώ την παρακμή της χρυσής εποχής μου με τόση μανία; Τι σου έταξα για να δαμάσω την ακόρεστη δίψα σου για ελευθερία κι εργένικους, αμαρτωλούς, μύχιους πόθους;
Στο μύθο της απόδρασης επαναπαύσαμε κι οι δυο την αίσθηση του επαναπατρισμού που δίνει ένα άγγιγμα.
Έρχεσαι, φεύγεις... Εγώ εδώ. Να περιμένω ένα κύμα πού θα μας παρασύρει στην άβυσσο για την αιωνιότητα. Έρχομαι φεύγω... Εσύ εκεί να προσεύχεσαι για μας σε ένα θεό που ποτέ μου δεν πίστεψα.
Στον τζόγο και το ρίσκο. Μια παρτίδα πόκερ γίναμε. Ένα ουίσκι στο τραπέζι, ένα τσιγάρο στα χείλη και τα τραπουλόχαρτα η ζωή. Παίζω τα ρέστα μου αυτή τη φορά κι εσύ τα πάντα. Ποιος από τους δυο μπλοφάρει δε μπορεί κανείς να μαντέψει. Σε ένα έργο θεατές κι οι δυο. Μα στο είχα πει εκείνο το πρώτο βράδυ μας, πως χάσαμε κι οι δυο. Τώρα είναι αργά για να γυρίσει το παιχνίδι. Απ' την αρχή σημαδεμένη η τράπουλα.
Ανάθεμα σε! Αναθεματίζω κι εμένα. Καταραμένοι ερωτευμένοι που κρύβονται πίσω από μάσκες, παιχνίδια, λέξεις, σχέσεις.
Οι μάρκες ένα μικρό βουνό πάνω στην τσόχα. Ώρα να ανοίξουμε τα φύλλα μας, να ησυχάσουμε πια λιγάκι. Να πάψει αυτή η αναμονή, το άγχος, το ψέμα. Φυσάω τον καπνό μου στο ταβάνι, μια γουλιά απ' το ποτήρι σου, σβήνω το τσιγάρο, σε κοιτάζω στα μάτια. Τέλος. Χασούρα μεγάλη η αποψινή, μα εσύ κρατάς το χέρι μου πάνω στα φύλλα και χαμογελάς ανακουφισμένος. Όλα στο φως για πρώτη φορά...