Δυο κουβέντες σε κάποιον που μου λείπει...

Βράδια σαν το αποψινό, που δε με παίρνει πάλι ο ύπνος - γιατί σκέφτομαι κι ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά, γιατί η καρδιά μου χτυπά δυνατά - σου γράφω για να σου πω πως είμαι, τι κάνω…

Η κάθε μέρα πιο έντονη σε συγκινήσεις, κάθε φορά γίνομαι πιο δυνατή.

Δεν έχω καθόλου χρόνο. Δε θέλω να έχω χρόνο. θέλω να φωνάξω πως δε μου φτάνουν οι ώρες της μέρας.

Έχω τόσα πολλά ακόμα να κάνω. Τόσες επιτυχίες να πανηγυρίσω σαν τρελή. Τόσους φίλους να γνωρίσω, τόσους κόσμους, τόσους μακρινούς τόπους, τόσους ανθρώπους. Να χαθώ στον ορίζοντα, όχι στο ηλιοβασίλεμα, να αντικρύσω ανατολές, να μετρήσω όλα εκείνα τ' αστέρια τ' ουρανού που μου ξέφυγαν ως τώρα κι ίσως να ανακαλύψω καινούρια.

Ψάχνω την τελειότητα, εκείνον τον παράδεισο, μα θέλω τόσο να απολαύσω το ταξίδι, σαν παιδί. Έχω γίνει πολύ φιλόδοξη. Όχι ματαιόδοξη, μην τα μπερδεύεις!

Θέλω να φτάσω ψηλά. Να μπορείς να είσαι περήφανος για’ μένα.

Και θα φτάσω εκεί...

Τα παιδιά συνηθίζουν να ονειρεύονται, να μετρούν τ’ αστέρια, να ξεχνούν τις πληγές από κάθε πέσιμο κι όταν πέφτουν σηκώνονται με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα.

Κι εγώ, ναι – το ξέρουμε κι οι δυο καλά – είμαι παιδί ακόμα.

Αρκετές φορές έπεσα, δε νομίζεις;

Ώρα να σηκωθώ. Κι αυτή τη φορά θα’ ναι πολύ ψηλά.

Δε με νοιάζει αν θα ξαναπέσω μετά, αρκεί να μπορέσω ν’ ανέβω εκεί ψηλά.

Έχω τόσα όνειρα, τόσες σκέψεις και μέσα απ’ τα πολλά λάθη που κάνω ένα μόνο ξέρω.

Θέλω να σε κάνω περήφανο, όπως έκανες εσύ εμένα.

Κάποια μέρα θα φτάσω ψηλά.

Τόσο ψηλά που ίσως σ’ αγγίξω.

Δε θ’ αργήσει αυτή η μέρα.

Στο υπόσχομαι…

Ένα καλοκαίρι...

Καλοκαιρινές καυτές μέρες υπνωτίζουν σιγά σιγά το μυαλό μου, ενώ σειρήνες φωνάζουν στ' αυτιά μου, ν' αποδράσω από τα δεσμά μου, να τρέξω κοντά τους, να μείνω για πάντα συντροφιά τους. 
Στα χείλη μου, η γεύση της αλμύρας από το κορμί σου το αγαλματένιο, που το λούζει ο ήλιος κι ένας μικρός πόνος απ' τ' οργισμένο δάγκωμα στο τέλος του παθιασμένου φιλιού σου. 
Μια γλυκιά ηδονή στην καρδιά, μια μικρή αλητεία στα μάτια, μια απόδραση στο νου σε εξωτικά και μακρινά, απομονωμένα, απάτητα κι ανεξερεύνητα νησιά. Κάπου που κανείς δε θα με βρει, κάπου που κανείς δε με ξέρει.
Εκεί που δε χρεώνομαι τα λάθη μου κι η συνείδησή μου κοιμάται έναν δίκαιο ύπνο χωρίς όνειρα ή εφιάλτες.
Κάτι τέτοιες καυτές μέρες ο αλτρουιστικός άγγελος στο δεξί μου ώμο σωπαίνει απειλητικά και αποχαυνωμένα. 
Καμιά φορά ο υπόκωφος ήχος της σιωπής με τρομάζει, ενώ ο μικρός τσαχπίνης, σκανταλιάρης δαίμονας, ολόρθος στον αριστερό μου ώμο, κουνάει την ουρά του χαιρέκακα και χοροπηδά μανιασμένα με ένα παράξενο αινιγματικό χαμόγελο και ψιθυρίζει στ' αυτιά μου ιστορίες για μικρά ερωτηματικά και μεγάλα "Αν...".
Ω... Πάψε πια! Ξέρω τι θέλω, ξέρω τι κάνω. Ποτέ ξανά δεν ήταν η ζωή τόσο ξεκάθαρα σκληρή, ποτέ ξανά δεν είχε αλαφρύνει τόσο η ανάσα μου, ποτέ ξανά το βλέμμα μου δεν έβλεπε τόσο καθάρια.
Θα κοιμηθώ απόψε ήσυχη, συμφιλιωμένη με τους φόβους μου που πάντα προσπαθούσα να τους γνωρίσω και να παλέψω μαζί τους. Όχι πια.
Θα ονειρευτώ μια θάλασσα βαθιά, γαλαζοπράσινη, γεμάτη κοραλλιογενείς υφάλους, αγγελόψαρα χρωματιστά να κολυμπούν τριγύρω και καταπράσινα φύκια...
Θέλω μόνο να βουλιάξω στον νερό, με τα μαλλιά μου να κινούνται ανέμελα σαν τα φύκια, να βυθιστώ ήσυχη, να με παρασύρει ένα ρεύμα κι η τελευταία ανάσα μου να φτιάξει όμορφες μπουρμπουλήθρες που θα τις κοιτώ να χάνονται προς τα εκεί που ο ουρανός κι ο αγέρας σμίγουν με τη θάλασσα.
Μα δε θα ξυπνήσω το πρωί σε κανένα απάνεμο λιμάνι...