Το τρένο το αγαπούσα από μικρή, γιατί οι γραμμές ήταν πολύ κοντά στο σπίτι μας και στεκόμουν σαν παιδί και τα καμάρωνα να περνούν, άλλα με κλινάμαξες, άλλα αποθήκες, άλλα επιβατηγά κι άλλα να κουβαλούν μεγάλα αυτοκίνητα. Έπειτα ήταν κι αυτός ο ήχος που σφύριζε σαν περνούσε κάτω από τη γέφυρα κι ακουγόταν στις ράγες εκείνος ο βόμβος. Έμοιαζε και με παιχνίδι, Κρεμούσαμε και στολίδια σαν αυτό στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Το τρένο ήταν παντού.
Στις πρώτες μου βόλτες στη θάλασσα με την εφηβική παρέα, στα πρώτα μου φοιτητικά ταξίδια. Με ένα τρένο στην Ελλάδα. Και τα κουφάρια ακόμα, στο παλιό μηχανοστάσιο, είναι τόσο ερωτεύσιμα. όσο εκείνα που ταξιδεύουν.
Κάνε κάτι, λοιπόν, να χάσω το τρένο...
 |
 |
|
 |
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου